Daar gaan we weer! Deel 8 is een speciale les van Yoga met Wendy, want Wendy leert jou stap voor stap een headstand te doen. Jullie hebben al gezien dat het Sem, haar zoon, ook lukte…Een headstand kan een enorme energyboost geven. Als je het spannend vind kun je ook tegen een muur steun zoeken en het langzaam opbouwen.
Nog een lekkere yogales doen?
Kijk voor alle yogasessies met Wendy op ons YouTube-kanaal! Je vindt hier nog veel meer lekkere workouts.
Foto: Oof Verschuren
‘Dromen Durven Doen’
Is dit echt iets voor jou en jouw vriendinnen (je mag er namelijk 5! meenemen)? Reageer dan in de comments op onze sociale media-kanalen Instagram of Facebook waarom jij dit graag wil winnen en vergeet niet om je vriendinnen te taggen!
De Australische kok Donna Hay kan zich met zes miljoen verkochte kookboeken en een eigen tv-show en keukenlijn meten met de Jamie Olivers en Ottolenghi’s van deze wereld. Aan de hand van de klassiekers van Ramses Shaffy deelt Donna haar lessen in geluk.
‘Ja, elke dag, als ik ’s avonds met de auto van kantoor naar huis rijd. Het is mijn manier van ontladen. Ik plug mijn playlist in en zing keihard twee nummers mee. Dan ben ik al thuis, maar dat is net genoeg om mijn werk los te laten en met een leeg hoofd thuis te komen. Belangrijk, want thuis wil ik er zijn voor mijn twee jongens van twaalf en wijftien, en niet meer met mijn werk bezig zijn. Mensen op de weg vragen zich vast af wat ik aan het doen ben, want ik zing uit volle borst en hoofdschuddend mee. Meestal kies ik songs van jonge Australische zangeressen als Amy Shark en Meg Mac. Ik ben niet van de golden oldies; ik vind het interessanter om de muziek van e nieuwe generatie te volgen.’
‘Ik ben een stille vechter, die vastberaden op haar doel af gaat. Je zult mij niet als Gordon Ramsay schreeuwend in de keuken zien staan, maar ik weet wat ik wil en streef in mijn werk naar perfectie; ik kan slecht werken met mensen die zich ergens makkelijk van afmaken. Never cut corners. Maar luid ben ik alleen als ik lach. Ik kom uit een harmonieus gezin. Mijn ouders heb ik nooit horen ruzien en ik schrik nog steeds als mensen gaan schreeuwen.’
‘Ik schreeuw niet, ik huil. Ik ben niet iemand die haar tranen probeert in te slikken. Ik kan huilen van verdriet en uit bewondering of ontroering. Laatst zei mijn zoon: “Ik ben zo blij dat jij mijn moeder bent. Je doet alles zelf en je bent zo sterk.” Dat kwam binnen. Ik ben niet meer met hun vader samen en twee opgroeiende kinderen én hard werken is een lastige combinatie, maar blijkbaar doe ik ‘t goed.’
‘Ik kom uit een gelovig gezin en begrijp de behoefte om ergens in te geloven, maar ik heb weinig met God. De boeddhistische filosofie spreekt mij meer aan. Ik vind het belangrijk om goed te zijn voor de wereld en anderen. Niet dat ik stapels boeddhistische boeken lees. Aan yoga of mediteren doe ik ook niet; als ik mijn hoofd wil leegmaken, ga ik hardlopen langs het strand. Ik woon vlak bij Bondi Beach.’
‘Lachen is het beste medicijn. Ik lach graag, veel en hard. Ook om mezelf. Door mijn leeftijd en carriere word ik vaak gevraagd om te spreken op bijeenkomsten voor vrouwelijke ondernemers en daar vertel ik graag grappen over mezelf. Een keer wilde ik in een vergadering een punt maken en noemde ik degene die ik wilde overtuigen constant bij de verkeerde naam; hoe erg is dat! Om jezelf kunnen lachen is gezond. Dat vind ik het fijne van ouder worden; je kunt jezelf wat beter op de hak nemen. Met mijn kinderen kan ik ook erg lachen. Ik houd van een huis waar veel mensen zijn en veel gelachen wordt.’
‘Ik ben gedisciplineerd in mijn werk. Ik werk hard en eet nooit buiten de deur. Daardoor ben ik altijd om zes uur thuis voor mijn kinderen. Werk is belangrijk, maar het is niet álles. Hoewel ik een enorme drive heb. Ik wil mensen inspireren om lekker te koken. Ik wilde als tiener al iets met food en styling doen, maar dacht dat ik er niet goed in was. Tot ik op mijn 23stemet een backpack de wereld over trok en in Frankrijk zag dat crêpes op veel manier worden geserveerd: gevouwen, gerold, in driehoeken. Dat was mijn eureka-moment: ik kon m’n eigen stijl bouwen.’
‘Mensen die door wat ze kunnen de wereld mooier maken: modeontwerpers, fotografen, kunstenaars. In Amsterdam logeer ik altijd in een B&B waar de eigenaar veel oog heeft voor detail. Dat maakt me blij. Net als een mooi blad op de grond of beukennootjes in het park. Als je de details kunt zien, wordt ’t leven veel kleurrijker.’
Ben je ook benieuwd naar de lessen in geluk van Jan des Bouvrie? Lees zijn lessen hier!
Ooit nam Ramses Shaffy twee films op in het huis van zijn goede vriend Jan des Bouvrie. ‘Fantastische tijden, deze man vond het grote genieten uit. En hij had de mooiste stem van Nederland.’ Aan de hand van Ramses’ klassieker bespreken we de levenslessen van Jan.
‘Mijn vader was ontzettend muzikaal. Toen hij op zijn 65stestierf, hield ik zijn hand vast en neuriede hij La vie en rose. Hij keek me aan en overleed. Wenste hij me nou een ‘vie en rose’ of bedoelde hij zijn eigen leven? Ik weet het nog steeds niet. Wél weet ik dat zingen altijd zorgt voor contact met de ander. Zo zong Monique op mijn 75steverjaardag Une belle histoire voor me – iedereen huilde van ontroering. En heb ik woorden met Monique, dan draai ik Langs het tuinpad van mijn vader of Papa van Stef Bos, liedjes die me blij maken. Dan is het meteen weer over, voor allebei. Dat is de magie van muziek.’
‘Als dyslectisch jochie kende ik heel wat gevechten in mijn leven, zoals de mulo, het lukte me níet. Uiteindelijke ging ik met een maquette naar de Rietveld Academie. Ik moest en zou daarheen. Drie dagen zat ik bij de voordeur in de winkel van mijn ouders, hopend op de toelatingsbrief. Hij kwam… en veranderde mijn leven. Het was het eerste echte gevecht dat ik won, op een levensbepalend moment. Inmiddels heb ik twee scholen, een Amsterdamse roc en een academie in Deventer, waar ik veel kinderen, vaak dyslectisch, zie opbloeien. Dat is vechten.’
‘Toen mijn drie kleinkinderen en vier achterkleinkinderen werden geboren, zat ik non-stop te huilen, zo mooi! Ik ben een enorm familiebeest, dus als er iets mis is met familie kán ik huilen. Maar eigenlijk vind ik janken van verdriet onzin – ik wil ertegenop gewassen zijn. Hup, diep ademhalen en: we zullen doorgaan, zoals Ramses al zong.’
‘Mijn leven bestaat uit 50 procent keihard werken en 50 procent keihard genieten’
‘Mijn moeder was katholiek, mijn vader Luthers. 75 jaar geleden spraken ze af: een jongen voeden we Luthers op, een meisje katholiek. En zo geschiedde, maar inmiddels geloof ik allang niet meer in God. We bestaan uit energie, we komen uit energie, we gebruiken energie. Alles is energie. Als ik het zwaar heb, gebruik ik mijn energie om het op te lossen. Ik ben er ook heilig van overtuigd dat mijn energie straks, als ik er niet meer ben, terugkomt in anderen. Ik geloof in energie, punt uit.’
‘Een van mijn klanten stuurt me elke ochtend een grap, waardoor mijn dag altijd blij begint. Dat is lekker. Monique en ik hebben wekelijks etentjes, soms met z’n vieren, soms met een hele groep. Dan speech ik om te vieren dat we daar met z’n allen zitten en zo ongelofelijk veel lachen met elkaar. Een avond vol humor en plezier, elke keer weer, al mijn vrienden zijn op dat vlak uit hetzelfde hout gesneden. Lachen is bindend. En verkwikkend.’
‘De beroemde ontwerper Sottsass vonden ze op 91-jarige leeftijd, met een ptlood en een papiertje, op bed. Daar teken ik voor. In mijn geval een potlood en een sigarendoosje, want daarop schets ik het liefst. Ik zou niet weten hoe ik verder zou moeten zonder werk. Mijn leven bestaat uit 50 procent keihard werken en 50 procent keihard genieten. Ik zou het niet anders willen.’
‘Ontwerper Philippe Starck, Piet Mondriaan en Gerrit Rietveld zijn mijn grootste voorbeelden. Eén keer kreeg ik les van Gerrit, met als opdracht: ontwerp een kinderkamer. We kregen drie weken de tijd, maar na een uur zat ik al aan zijn tafel – ik hou niet van langgerekte projecten. Gerrit zei: “Jongen, fantastisch, wat heb je dat goed gedaan… en als je nu alles weglaat, wordt het een stuk beter.” Oftewel: mijn plattegrond was goed, maar de bijzettafels die ik erbij had gefrutseld niet. Laat het weg. Sindsdien roep ik: het mooiste meubel is ruimte!’
Alles wit en less is more. Een kubusbank erbij en je ziet de hand van ontwerper JAN DES BOUVRIE (1942). En er is meer: de Jan des Bouvrie Academie in Deventer (hbo), Interior Design & Styling op het roc in Amsterdam (mbo) en de conceptstore in Het Arsenaal in Naarden. Jan is ruim dertig jaar samen met Monique, met wie hij twee kinderen heeft. Jan heeft ook twee kinderen uit een eerder huwelijk.
