Op 21 jarige leeftijd raakte Trudy Scheele-Gertsen zwanger als ongehuwde vrouw. Ondanks dat het haar grote wens was om het kindje te houden, werd haar zoon geadopteerd en kon ze hem niet meer zien. Trudy voelde zich machteloos, ze had geen zeggenschap over de toekomst van haar eigen kind. En ze was niet de enige, zo’n 15.000 ongehuwde moeders werden in die tijd gedwongen om hun kind af te staan. In september 2019 stelde zij de staat aansprakelijk voor deze heftige periode.
‘Ik hoor zijn eerste uithalen, waardoor ik overstroom van geluk. ‘Het is een jongetje’, zegt de zuster terwijl ze de navelstreng doorknipt. Ze trekt het witte laken over mijn benen omdat ze bang was dat ik het koud zou krijgen. Met al mijn laatste kracht dat ik nog over heb, probeer ik mijzelf omhoog te tillen. Ik wil zo graag mijn zoon kunnen zien. De zuster draait zich snel van mij af, waardoor ik niks anders meer kan zien dan de rug van de zuster. In alle snelheid wikkelt ze hem in doeken en loopt ze met mijn kindje naar een andere kamer. Het huilende geluid ebt steeds een stukje verder weg. Daar lig ik dan, helemaal verbouwereerd door de bevalling. Maar het ergste is dat ik mijn kindje nog niet eens heb kunnen vasthouden.’
Plotselinge zwangerschap
‘Ik dacht dat wij een verliefd stel waren, maar mijn vriend vluchtte weg toen ik vertelde dat ik zwanger van hem was. Nu weet ik waarom. In die twee jaar dat wij een relatie hadden, bleek mijn vriend ook een andere vriendin te hebben. En alsof dat nog niet erg genoeg was, bleek hij haar ook zwanger gemaakt te hebben. De ouders van het meisje dwongen hem om met haar in ondertrouw te gaan. Ik stond er dus alleen voor, en eigenlijk had ik daar vrede mee. Er groeide een klein leven in mijn buik, en dat was een groot wonder.
Net voor ik eindexamen deed, vertelde ik het aan mijn moeder. Ik had het zo lang mogelijk uitgesteld, omdat ik bang was voor haar reactie. En die angst was terecht. Ondanks dat ik het kindje wilde houden en ik het hele plan al uitgestippeld had, dwong mijn moeder mij om het kindje af te staan. Het is nu misschien niet meer voor te stellen, maar vroeger waren de normen en waarden van de Rooms Katholieke kerk zo sterk. Een kindje krijgen als ongehuwde vrouw was echt een schande. Maar ik was inmiddels zo verliefd geworden op het kindje in mijn buik, dat ik in geen mogelijkheid hem zou willen afstaan.’
Weggehouden van elkaar
‘Ik werd door mijn moeder in een tehuis geplaatst voor ongehuwde moeders. Hier heb ik mijn hele zwangerschap gewoond. Mijn hele zwangerschap stond in het teken van hoop. De hoop om mijn zoon te mogen houden en hem mogen zien opgroeien. Om te voorkomen dat ik mij zou hechten aan mijn kindje, moest ik bevallen met een blinddoek om. Maar dat weigerde ik. Ik wilde mijn kindje zien en horen, ik dacht namelijk dat hij voor altijd bij mij zou blijven. Zelfs na de bevalling had ik die hoop nog niet opgegeven. De zuster had gezegd dat ik hem na de bevalling nog even mocht zien, en daar leefde ik naartoe. Al die dagen erna hoopte ik dat ik hem even vast kon houden, zo dicht mogelijk tegen mij aan. Maar elke keer was er weer een excuus waarom het niet kon.
Na een aantal dagen mocht ik hem eindelijk zien. Hij lag in mijn armen, en voor even stond alles om mij heen stil. Het enige waar ik nog naar keek was mijn zoontje, die bijzonder veel op mij leek. Dit waardevolle moment waar ik zo lang op had gewacht, werd in één keer afgekapt toen de non mijn kind uit mijn armen graaide. Zonder ook maar iets te zeggen liep ze de kamer uit. Toen realiseerde ik pas dat ik hem nooit had mogen houden. Ik leefde na de bevalling naar het moment toe om hem te zien, maar die houvast had ik ineens niet meer. Ik had niks meer om naar uit te kijken. Voor mij werd toen alles duidelijk, als het aan de nonnen zou liggen, zou ik mijn kind kwijtraken.
Na de kraamtijd moest ik weg omdat de tehuizen te vol werden. Mijn zoon verbleef nog wel in de stichting. Ik heb enkele jaren na zijn geboorte keihard gevochten voor hem. Het voelde alsof iedereen wat te zeggen had over de toekomst van mijn kind, behalve zijn eigen moeder. Ik had geen stemrecht. Hoe hard ik er ook tegen vocht, mijn kindje werd toch in een adoptiegezin geplaatst.’
50 jaar later
‘Jarenlang heb ik met dit geheim gelopen. Er ging geen dag voorbij zonder aan mijn zoon te hebben gedacht. Inmiddels heb ik een hele lieve man gevonden, waar ik drie kinderen mee heb gekregen. Ik ben gelukkig, maar mijn geschiedenis zal altijd bij mij blijven. Toen ik zeventig jaar was heb ik besloten om het verhaal aan mijn kinderen te vertellen. Met zo’n groot geheim wilde ik niet mijn leven uitstappen. Mijn oudste dochter zei meteen dat ik hem op moest zoeken, voor het te laat was. Ik was bang. Ik wist niet wat voor rol ik nog in zijn leven speelde. Hij heeft natuurlijk zijn adoptieouders, maar wie ben ik? Ondanks mijn twijfels heb ik hem toch een berichtje gestuurd via het internet. Ik had hem al een tijdje geleden gevonden, maar na het gesprek met mijn dochter durfde ik pas echt een bericht te sturen.’
Bijzondere hereniging
‘Het voelde heel gek. Ik was natuurlijk enorm gelukkig dat mijn zoon mij ook wilde ontmoeten, maar ik was ergens nog wat terughoudend. Ik wist nog steeds niet welke rol ik nog in zijn leven had. Ondanks die gedachte had ik enorm veel zin om hem eindelijk te mogen ontmoeten. Ik heb aan de Paulastichting in Oosterbeek gevraagd of ik hem een rondleiding mocht geven. Dat is immers de plek waar hij is geboren en de plek waar ik hem even vast heb kunnen houden.’
Ik schrok toen ik hem voor het eerst zag. Natuurlijk had ik van te voren foto’s van hem gezien, maar toen hij echt voor mij stond zag ik pas hoeveel hij op mij leek. Ik had nog steeds dat kleine mannetje in mijn hoofd, een beeld dat nooit meer weg zal gaan. Heel voorzichtig leerden we elkaar steeds een beetje kennen, en daar ben ik dankbaar voor. Deze dag was één van de mooiste dagen uit mijn leven.
Inmiddels hebben mijn zoon en ik heel goed contact. Hij werkt veel in het buitenland waardoor ik hem niet vaak zie, maar gelukkig kunnen we bellen en mailen met elkaar. Samen hebben we veel gesprekken gehad over die periode, en dat is heel fijn. Er is hem altijd verteld dat ik niet voor hem kon zorgen, maar ik ben blij dat ik dat verhaal heb kunnen rechtzetten. Samen met zijn vrouw en kinderen vormt hij een heel mooi en gelukkig gezin. Ik ben dankbaar dat hij weer in mijn leven is, en nu voor altijd.
Staat aanklagen
‘Het verhaal over mij en mijn zoon is niet uniek. Er zijn duizenden andere vrouwen die deze periode ook hebben doorgemaakt. De periode waarin je alles op alles zet om niet gescheiden te worden van je eigen kind. Het systeem was in die tijd de baas. Rechters werkten mee om de kinderen weg te halen bij de ongehuwde moeders, en de kinderbescherming bleef op je inpraten net zolang tot je brak. Elke ongehuwde moeder had geen recht van spreken, en kon niks anders doen dan meewerken met de staat. Ik zal er alles aan doen om excuses te krijgen, net als alle andere vrouwen en kinderen die dit zijn overkomen. Dat verdienen wij.’
Trudy heeft een boek geschreven over haar verhaal. Via deze link is het boek te bestellen.
Lees ook deze levensechte verhalen:
