In de maand december delen we elke woensdag een levensecht verhaal van een vrouw die in 2020 werd geraakt door de actualiteit. In aflevering 2 vertelt Semra (24) over het verlies van haar vader en hoe ze daarna van de woningcorporatie te horen kreeg dat ze niet in haar ouderlijk huis mocht blijven wonen. Elk jaar worden vele kinderen dakloos na het verlies van een ouder, reden voor Semra om een actie te beginnen. ‘Ik heb geen tijd om te rouwen omdat ik moet vechten voor mijn plekje.’
‘Ik leidde een doodnormaal leven. Ik stond op, ging werken als doktersassistente in een huisartsenpraktijk, kwam thuis en kookte een heerlijke maaltijd voor mijn vader en mijzelf. Vaak ging ik dan nog even gezellig met mijn vader wandelen en zo zag mijn dag er dan een beetje uit, ik had geen grote zorgen en het ging eigenlijk best goed met mij.’
Vaderskindje
‘Ik woonde al 3 jaar bij mijn vader en ik zorgde voor hem. Hij was niet erg ziek, hij had wat kleine kwaaltjes en suikerziekte maar verder was het een gezonde man. Omdat hij in Eritrea is geboren, een land waar destijds oorlog, is hij nooit normaal naar school geweest. Hij begreep de Nederlandse taal ook niet helemaal, ik ging daarom met hem mee naar de dokter en lette goed op dat hij zijn medicijnen innam. Voordat ik bij hem woonde ging het soms fysiek en mentaal niet altijd goed met hem. Dit veranderde toen ik elke avond goed voor hem kookte en zorgde dat hij voldoende bewoog door elke avond even met hem te wandelen. Ook mentaal ging het veel beter, mijn vader was een gesloten persoon maar doordat ik bij hem was gaan wonen hielp ik hem ook wat meer met een sociaal leven opbouwen. Ik hielp hem eigenlijk met alles, dit deed ik ook met alle liefde voor hem want ik was echt een vaderskindje. Maar goed, hij is er nu niet meer.‘
Ongeluk
‘Op 30 november ging ik na een drukke werkdag naar huis. Mijn vader was er niet want hij had een avonddienst. Na zo’n avonddienst kwam hij altijd rond middernacht thuis. Hij ging altijd op de fiets. Ik lag rond die tijd al in bed aangezien ik de volgende dag weer vroeg op moest. Midden in de nacht, om half 2, hoorde ik iemand hard aan de deur kloppen; ‘Doe open!’ Verward liep ik naar de deur om hem te openen en ik zag twee mannen in politie-uniform aan mijn voordeur staan. Ze vertelde me dat ik mee moest komen, maar ze wilden niet vertellen wat er aan de hand was. Met moeite vertelde ze me dat er een ongeluk is gebeurd en ik moest meekomen. Zonder na te denken stapte ik gewoon in de politie auto, onderweg naar het ziekenhuis. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen was het wachten, wachten… Het leek een eeuwigheid te duren voor iemand ons te woord stond. Toen hoorde ik dat mijn vader geopereerd zou worden, het zou er niet goed uitzien voor hem, hij was in een ongeluk terecht gekomen. Iemand met een veel te hoge snelheid had mijn vader, die na zijn avonddienst op de fiets onderweg naar huis was, aangereden. De hele nacht hebben mijn moeder, broertje, zus en ik in het ziekenhuis gezeten en afgewacht wat het volgende bericht van de dokter zou zijn. Mijn moeder bleef die nacht maar overgeven ‘Hoe kon dit nou gebeuren?’ herhaalde ze steeds. Mijn ouders zijn gescheiden, maar ze hielden nog wel heel veel van elkaar. Zelf voelde ik mij ook doodziek. In de ochtend, om een uur of tien, mochten we mijn vader zien. Ik heb hem niet meer kunnen spreken. Hij was gelijk na het ongeluk hersendood vertelde de dokter en met het uur zagen we hem steeds meer aftakelen. Het was verschrikkelijk hem zo te zien, een echte nachtmerrie. Uiteindelijk besloten we, met pijn in ons hart, hem te laten rusten.‘
Vertrouwde plek
‘Tot op heden heb ik het verlies van mijn vader nog geen plekje kunnen geven, ik heb nog niet kunnen rouwen. In januari ontving ik namelijk de eerste brief met de mededeling dat papieren moest invullen en terug moest sturen. De woningbouw Eigenhaard vertelde mij in februari ongeveer dat ik moest aantonen dat ik en mijn vader een gemeenschappelijk duurzaam huishouden hadden. Ik heb van alles geprobeerd om het aan te tonen maar niks was voldoende omdat wij geen gezamenlijke rekening hadden. Daardoor heb ik dus geen recht om in het huis van mijn vader en mij te blijven wonen volgens de woningbouw Eigenhaard. Zij willen mij gewoon op straat zetten met al mijn spullen. Ik sta ingeschreven op het woonadres, maar ik ben geen medehuurder en dat geeft mij niet het recht om daar te blijven wonen. Verlies ik dan nu ook nog de vertrouwde plek? De plek waar ik voor mij vader heb gezorgd en wij zo’n fijne tijd hebben gehad samen? Ik woonde daar toch ook? Ik kan nergens anders heen, mijn zus heeft een jongeren woning en daar pas ik niet bij, mijn moeder en broertje wonen ook maar minimaal dus dat gaat ook niet en mijn broer woont niet in Amsterdam. Ik heb zoveel mogelijk aangetoond, zoveel documenten en zoveel foto’s verstuurd naar de wooncorporatie. Maar niets was genoeg.’
Op straat gezet
‘Mei kwam steeds dichterbij en iets in mij zei dat ik moest blijven doorgaan, ik moet mijn best doen, ik moet ervoor blijven vechten. De brieven die ik ontving van de woningcorporatie bleef ik beantwoorden, en ik bleef ontvangen dat het niet voldoende was. Ik kreeg te horen dat het nou echt zover was, binnen een maand moest ik het huis verlaten aangezien er al bezichtiging gepland moest worden. Een maand, dat was de eis van de woningbouw Eigenhaard. Ik moest gauw een advocaat regelen, anders zou ik tegen die tijd met mijn spullen op straat komen te staan. ‘Mag dat gewoon? Mogen ze mij gewoon op straat zetten?’ vroeg ik mijn advocaat. ‘Ja dat mogen ze’, zei hij.’
Geen rust
‘17 november was de rechtszaak, en ik had zo gehoopt dat ik het deze dag ook een plekje zou kunnen geven. Maar de uitslag is er nog niet, die komt eind deze maand. Slapeloze nachten heb ik ervan, het is alleen maar wachten en wachten, zo gaat het al een jaar lang. Ik vind het fijn dat ik nog een dak boven mijn hoofd heb, dat zeker, maar ik kan het nog geen plekje geven en er is nog steeds geen rust in mijn hoofd. Alles loopt nog steeds en dat maakt het veel te veel voor mij.
Ik hoop dat niemand dit hoeft mee te maken, daarom koos ik ervoor om het verhaal in de media te brengen. Door mijn verhaal te delen kreeg ik veel reacties van mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Veel kinderen hebben hun ouders verloren aan bijvoorbeeld een ziekte en ook zij moesten hun woning verlaten. Daarom ben ik een petitie gestart, een petitie die al meer dan 11.000 keer is ondertekend, er zijn namelijk zoveel kinderen die dakloos worden na het verlies van hun ouder. Dit mag niet gebeuren, daarom waarschuw ik iedereen: is er een mogelijkheid om je kind op hetzelfde huurcontract in te schrijven, doe dit dan asjeblieft ook.’
Stress
‘Voor nu is het nog super zwaar allemaal. Ik werk, ga naar huis, ik slaap (in hoeverre dit lukt), ik sta weer op en de dag gaat hetzelfde. Gedurende de dag ervaar ik alleen maar stress, angst, zoveel druk in mijn hoofd. Ik wil weer kunnen genieten van het leven, terug naar de tijd voor 30 november waarin alles nog zo normaal was en ik een rustig leventje lijden. Maar nu moet ik me nog even sterk houden.’
Lees meer inspirerende levensechte verhalen:
Randa had een traumatische jeugd: ‘Ik heb keihard moeten vechten om het geluk te vinden’
Marja heeft haar man door corona al 9 maanden niet gezien: ‘Geen idee hoe lang het nog duurt’
