Vaak gaat het bij verhalen rondom samengestelde gezinnen over de vrouw, die met of zonder kinderen, uit een eerdere relatie samenkomt met een man met kinderen. Hoe het voor haar is om een weg te vinden in het samengestelde gezin. Maar hoe is het nu eigenlijk voor de papa? Van de een op de andere dag moet hij zijn kinderen delen met zijn ex-partner en krijgt hij er een nieuwe liefde bij.
Kijkend naar mijn eigen situatie zocht mijn man in het begin van onze relatie vooral naar een goede balans voor hem, zijn ex-partner en de kinderen. Opeens zag hij zijn kinderen namelijk niet meer elke dag, maar moest hij ze delen met haar. Naast zijn werkende bestaan was co-ouderschap met twee kleine kinderen (3) en (5) soms passen en meten. Regelmatig moest hij toch iets regelen voor de kinderen, omdat hij als eigen baas ook andere verantwoordelijkheden had. Met het vertrek van de biologische moeder viel een groot deel van de zorgtaken weg, die nu op zijn schouders terechtkwamen.
Emoties parkeren
Voordat mijn man aan kinderen begon heeft hij er nooit bij stilgestaan dat zijn gezin wel eens uit elkaar kon vallen. Toen het hem overkwam en hij en zijn ex-partner kozen voor co-ouderschap betekende dit, dat hij zijn emoties regelmatig moest parkeren. Dit voor een goede verstandhouding met zijn ex, omwille van de kinderen. Toch bleven ze de zorg voor hun kinderen op een vriendschappelijke manier met elkaar delen, waardoor hij ook in de week dat de kinderen niet bij hem waren, zijn meiden kon zien. Dit maakte het voor hem dragelijker en gaf hem de tijd om te wennen aan het feit dat de kinderen niet langer elke dag deel uitmaakten van zijn leven.
Vriendschappelijke manier
In het begin van hun breuk liepen de vader en moeder van de meiden dan nog regelmatig bij elkaar binnen om de kinderen te zien en te verzorgen. Dit op een vriendschappelijke manier. Totdat ik in zijn leven kwam. Na verloop van tijd heb ik aangegeven dat ik het steeds moeilijker vond om ook mijn rol in te kunnen nemen in ons gezin, als de biologische moeder daar nog regelmatig onderdeel van was. Ook voor de kinderen bracht het verwarring. Voor mijn man betekende dit dat hij een keuze moest maken. Een keuze die betekende dat hij niet langer te pas en te onpas zijn kinderen kon zien in de week dat ze niet bij hem waren. Daarnaast moest hij rekening houden met de emoties van een nieuw persoon in zijn leven, die ook zocht naar een bestaan in het nieuwe gezin. Ook betekende dit, dat hij zijn eigen emoties een plek moest geven. Namelijk het gemis van de kinderen nu hij ze niet meer kon zien wanneer hij wilde, maar ook het samenvoegen van zijn en mijn waarden, normen en opvoedstijl.
Product van de opvoeding
Mijn man had de geboorte van zijn kinderen meegemaakt en samen met zijn ex gegroeid in de rol van vader en moeder. Ze hadden hun normen en waarden, opvoedstijl en ideeën daarover samengevoegd en daar was hun kerngezin op gebaseerd. Ik had mijn eigen normen, waarden en opvoedstijl. Ook al heb ik geen eigen kinderen. We zijn allemaal een product van de opvoeding en dit neem je mee in je leven. Dit betekende dat er opnieuw gebouwd moest worden aan een nieuwe gezinscultuur. Die van ons samengestelde gezin. Iets dat niet zonder slag of stoot is gegaan.
Gemis om de kinderen
Inmiddels zijn we jaren verder en zijn we allemaal gewend aan de nieuwe situatie. Dit betekent niet dat het gemis van mijn man om zijn kinderen minder is. Hij mist ze altijd als ze niet bij ons zijn. Natuurlijk kunnen hij en ik nu met ze chatten of bellen via socialmedia, maar dat is toch anders. We hebben ook een gezinscultuur gecreëerd met onze eigen tradities en gebruiken. Tegelijkertijd worden de kinderen ouder en dus ook bewuster van de verschillen tussen de huishoudens. Dit zal naar de toekomst toe alleen maar groter worden. Voor mijn man blijft het laveren tussen mij, de biologische moeder en de kinderen. Er gaat nog veel meer op ons pad komen, waarbij we onderwerpen met elkaar moeten afstemmen en een goede verstandhouding belangrijk is. Het eerste jaar was dat tussen hem en zijn ex, maar met mijn komst betekent dit ook met mij.
Beter dan de keer erop
Ondertussen proberen we zo goed als mogelijk is mee te bewegen met de verschillen tussen de huishoudens en onze gevoelens en gedachten een plek te geven. Iets dat gaat met vallen en opstaan. De ene keer gaat het nu eenmaal beter dan de keer erop. Ik ben benieuwd wat ons nog te wachten staat, maar voorlopig doen we het nog even met kleine gedeelde kinderen en dus ook kleine gedeelde zorgen.
Over Irma
Ik, stiefmoeder? In mijn hoofd plopte een schrobbende assepoester op, terwijl haar stiefmoeder haar afsnauwt. Dat gaf me geen goed gevoel dus zocht ik naar een woord dat voor mij de lading beter dekt. Zo vond ik in ons buurland België het woord ‘plusmama’. De ‘Plus’ staat voor mij voor de toegevoegde waarde die ik, naast de biologische ouders, toevoeg aan het leven van de kinderen. En net zoals alle mama’s zo nu en dan eens verwend worden, verdienen plusmama’s die (h)erkenning ook. Daarom vind je op Irma haar website een kleine selectie aan cadeautjes speciaal voor plusmama’s. Zodat ook zij eens in het zonnetje gezet kunnen worden. Ook vind je hier andere verhalen van meer plusmama’s.
Lees hier het hele verhaal van Irma.