Nanne van der Leer (31) is oprichter van het succesvolle online platform Lief Leven, waarmee ze ‘klein geluk’ deelt in de vorm van prachtige gedichtjes, cadeautjes, en bijvoorbeeld podcasts en meditaties. Onlangs verscheen haar boek Licht Leven. Voor wendyonline.nl beschrijft ze hoe Lief Leven en het boek tot stand kwamen. ‘Ik moest door de modder, want om licht te kunnen leven moet je ook je schaduw omarmen.’

Prachtvrouw, wat is het leven toch een achtbaan he? Vijf jaar geleden had ik mij niet kunnen indenken dat mijn leven nu compleet anders zou zijn. Van een giftige relatie naar een verloving met de liefde van mijn leven. Van mijzelf overwerken bij een corporate, naar het uitbouwen van mijn hobby tot een bedrijf (en iedere dag vol energie naar werk gaan). Van overleven en geleefd worden naar leven. Dat ging alleen niet zomaar. Daarvoor moest ik door de modder, want om licht te kunnen leven moet je ook je schaduw omarmen.

In mijn recent verschenen boek ‘Licht Leven’ neem ik je mee op reis naar binnen. Aan de hand van zeven lessen daag ik je uit om op zoek te gaan naar jouw echte ik. Voorbij de rollen die we spelen en maskers die we dragen, want uiteindelijk ligt geluk daar verborgen. Niet meer zoeken maar herinneren, jezelf eens even flink op één zetten, niet rennen naar morgen maar landen in het hier en nu, het leven van jouw dromen aantrekken, jezelf overwinnen en tot slot stralen vanuit jouw volle potentie! En dit alles hoef je niet te doen door nog harder te werken, maar door juist eens lekker te ontspannen. Niet door te zoeken, maar door te herinneren. Niet door te controleren, maar te vertrouwen.

Ga je mee op reis?

2. Een retourtje mezelf vinden (uit Licht Leven)

Het lijkt alsof Niagara Falls uit de hemel komt zetten. Ik loop naar het raam van mijn klamme houten hutje en staar naar buiten, waar regen de straten vult. ‘Waarom wilde ik in vredesnaam ook alweer in mijn eentje op vakantie?’ zeg ik hardop tegen de schimmige re- flectie in de ruit. Mijn tranen stromen bijna net zo hard als de tropische regenbui die twee dagen geleden is begonnen en voorlopig nog nergens heen lijkt te gaan. Zo typisch van mij om midden in het regenseizoen richting de evenaar te vertrekken. Als ik ook maar één keer had gegoogeld of de Lonely Planet had opengeslagen, had ik gezien dat dit geen goed idee was. Maar ik geloof dat in mijn paspoort met koeienletters ‘Nanne Impulsief van der Leer’ staat geschreven. Terwijl ik verdrink in zelfmedelijden, begin ik ook langzaam te verdrinken in het water dat steeds hoger komt te staan. Mijn hutje begint langzaam vol te lopen met het regenwater.

Ik besluit om richting het strand te gaan lopen. Waar dat ook mag zijn. Alles beter dan hier in het klamme hutje waar de muren steeds meer op me afkomen. Ik ben toch niet voor niets naar Bali gegaan? Ik loop door het dorpje, maar heb het gevoel voor richting van een baksteen, dus het strand vinden zonder Google Maps is voor mij een soort finale van Expeditie Robinson. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik bij het strand kom, maar besluit toch door te lopen. In gedachten overkomen me de meest vreselijke dingen. Mijn hartslag lijkt met elke stap te verhogen en ik kijk angstig om me heen om te zien of er niet iemand is die me wil beroven. Ik weet dat de gedachten compleet absurd en onrealistisch zijn, en toch kan ik niet stoppen met dit soort scenario’s in mijn hoofd af te spelen.

In de verte zie ik iets wat lijkt op een luxe resort. Ik heb inmiddels de vorm van een vaatdoek aangenomen, dus naar binnen gaan lijkt me geen goed idee, maar misschien vind ik ergens een pad dat naar de zee toe leidt. Ik zet mijn meest heldhaftige blik op en met mijn hart in mijn keel loop ik het resortterrein op. De beveiligers lijken licht te twijfelen of ze me door zullen laten, maar ik denk dat mijn verdrietige blik, of tepels die hun schuilplek in mijn inmiddels doorweekte shirtje zijn verloren, de doorslag geven. Ze laten me doorlopen naar het strand. De hele kust is verlaten en oogt bijna net zo verdrietig als ik me voel. Ik wilde weg van Nederland, weg van alles. Ik hoopte mezelf te vinden in alle rust en ruimte van Bali en nu sta ik hier op een verlaten strand, in de regen, met precies dat wat ik hoopte achter te laten. Problemen zijn reislustig. Dat is me inmiddels wel duidelijk geworden.

Na een tijdje besluiten de wolken om een andere regio te gaan pesten en een lichte avondzon verschijnt aan de hemel. Ik ga op een aangespoelde boomstronk zitten en begin te schrijven. De woorden van Nietzsche dwalen door mijn hoofd: ‘Je moet jezelf niet zoeken, maar creëren.’ Al jong begon ik met het lezen van filosofische boeken. Boeken met korte zinnen, die al snel een leven kosten om te begrijpen. Woorden die je brein breken en je wereld vergroten. Waarheden die als een kleiduif aan flarden worden geschoten en je laten zitten met niets dan scherven van verwarring. Om vervolgens te hopen dat er tussen die scherven weer nieuwe waarheden op zullen bloeien. Eigenlijk zoals het leven zich ook vaak manifesteert. Het blaast je omver, breekt je in stukken, en dan mag je weer opklimmen. Groeien noemen ze dat. In Japan is er een techniek die ze inzetten om gebroken porselein te herstellen: kintsugi. Bij deze techniek worden barsten opgevuld met epoxy en goudpoeder. Zo worden de barsten geëerd, omdat ze onderdeel zijn van de geschiedenis van het stuk. Het maakt het uniek en nog veel meer waard. Prachtig, hè?

‘Er bestaat geen prachtig oppervlak zonder verschrikkelijke diepte.’
– Friedrich Nietzsche

De angsten die ik de afgelopen jaren had gedragen leken alleen maar groter te worden. Hier op Bali, op een verlaten strand, vind ik geen uitweg meer voor de pijn die ik al zo lang heb kunnen onderdrukken. Geen deadlines, vrienden of feestjes die me af kunnen leiden. Mijn hartslag rent een marathon, mijn keel lijkt dichtgeknepen en ik voel continu een gigantische druk op mijn borst. Behalve de fysieke pijn draaien mijn gedachten overuren. Gedachten aan wat er de afgelopen jaren allemaal is gebeurd wisselen zich snel af met de angsten over alles wat me nog kan overkomen. De verschrikkelijke diepte die Nietzsche omschrijft, lijkt mijn werkelijkheid geworden. Geen tropisch eiland dat daar verandering in weet te brengen.

Terug in het hutje wordt het me allemaal te veel. Alles wat ik de afgelopen jaren zo zorgvuldig heb opgebouwd breekt in stukjes. De angsten worden zelfs zo groot dat ik de deur niet meer uit durf. Ook slapen lukt maar nauwelijks, omdat mijn gedachten op standje Max Verstappen staan. Ik wil weg van hier. Weg van mij.

De reis werd een fiasco, maar bij thuiskomst was ik zo vastberaden als de zon om te veranderen. Zo wilde ik niet langer leven.

3. Hoe het verder verliep…

Ik wilde mijn echte ik leren kennen en weten waarom ik mij voelde zoals ik mij voelde. Zo besloot ik om in therapie te gaan, voor het eerst yoga te gaan doen, boeken te lezen over persoonlijke ontwikkeling en mijzelf open te stellen voor verandering. Ik gaf mij over. Langzaam begon ik de lagen van mijzelf, als een ui af te pellen. Uiteindelijk kwam ik tot de kern en die kern bracht mij rust, kracht, vrede, balans, wijsheid en vooral geluk. Mijn leven begon op ieder vlak ten goede te veranderen en ik begon in te zien dat alle verandering van binnen begint. Eigenlijk idioot, want we zoeken van alles meestal buiten onszelf.

Lief Leven was inmiddels al flink gegroeid, maar ik vond dat de gedichtjes van Lief Leven soms te veel gingen over hoop en positiviteit, terwijl de schaduwzijde ook onderdeel van het leven is. Om die reden besloot ik om mijn hele, persoonlijke verhaal te vertellen in Licht Leven in de hoop dat dit mensen herkenning geeft en vooral lichtjes op de weg naar geluk.

Meer informatie over Lief Leven vind je hier.

Meer mooie persoonlijke verhalen van Wendy vind je op de site.