post-partumpsychose

Nadine kreeg een post-partumpsychose: ‘Mijn kind en mijn wil om van de medicatie af te komen hebben me erdoorheen gesleept’

Al vrij snel na de geboorte van haar dochter voelt Nadine van Brederode dat het niet goed met haar gaat. Ze blijkt een post-partumpsychose te hebben. Aandacht voor mentale gezondheid is sindsdien nog belangrijker voor haar. Ze verzorgt nu dagretraites om andere mensen met hun mentale problemen te helpen.

‘Ik werd opgenomen in een gesloten psychische crisisopvang in Utrecht. De eerste nacht dat ik daar was, werd ik midden in de nacht wakker. Ik dacht toen: mijn man zit thuis met onze dochter en het gaat niet goed met hen. Hij gaat zich voor de trein gooien met haar. Als jonge moeder is dat het ergste schrikbeeld dat je kunt hebben. Ik heb mezelf toen uit bed gesleurd. Ik wilde daar weg, ik wilde naar hen toe. Je weet in een psychose niet meer wat realiteit is en wat niet. Ik heb toen tegen de verpleging gezegd dat ik mijn man moest spreken, dat ik moest weten dat het goed ging. Dat mocht niet want de verpleging zei dat mijn man en dochter lagen te slapen. Daar werd ik nog angstiger van. Ik ben toen naar de deur gelopen, maar die was op slot. Toen heb ik geprobeerd mezelf door de glazen deur te beuken. Ze hebben me daar met kalmeringsmiddelen weg moeten halen.’

Twee uitersten

‘Mijn zwangerschap was heel fijn. Ik wist al vroeg dat ik zwanger was en we hebben het ook vroeg aan iedereen verteld. We gingen er veel op uit en hadden het heel fijn samen. Het was echt de gelukkigste periode uit mijn leven. Mijn bevalling was echt totaal het tegenovergestelde. Ik wilde per se thuis bevallen, in mijn eigen vrouwelijkheid, mijn eigen lijf en mijn eigen oer. Door een aantal complicaties, waaronder groen vruchtwater, werd het toch medisch. Ik werd in het ziekenhuis meteen aangesloten op allerlei toeters en bellen. Verpleegkundigen stonden druk te overleggen naast mijn bed maar niemand legde mij uit wat er aan de hand was. Mijn dochter bleek niet goed te liggen en ik moest een spoedkeizersnede. Ik heb liggen shaken van de pijn. Toen mijn dochter net was geboren, kon ik mijn armen en hoofd amper bewegen. Ik heb haar die eerste momenten niet kunnen zien of vasthouden.’

Eerste signalen

‘Ik had een bepaalde verwachting van hoe de bevalling en alles daarna zou gaan. Het ging uiteindelijk heel anders en ik moest me de hele tijd vermannen. Telkens wanneer ik dacht te kunnen ontspannen, moest ik weer aan. Op een gegeven moment had mijn lijf geleerd dat wanneer ik wilde slapen, er iets niet goed was. Hierdoor sliep ik niet meer en was ik helemaal uitgeput. Voor zover ik weet is dat ook wat de psychose heeft getriggerd.

De kraamzorg merkte al dat het niet goed met me ging. Ik was heel hyper en had geen filter meer over de dingen die ik zei. Ik had het gevoel dat als ik in slaap zou vallen, ik niet meer wakker zou worden. Als ik dan toch een keer wegviel, had ik hele intense dromen. Ik voelde zelf ook dat het niet goed met me ging, maar mijn man zag de ernst van de situatie niet zo. We zijn toen naar de huisartsenpost gegaan. Uiteindelijk kwam ik in de crisisopvang terecht omdat de artsen al snel doorhadden dat ik psychotisch was. Later werd ik overgeplaatst naar de gesloten afdeling van het Antonius in Utrecht, een ziekenhuis waar ze ook een Moeder Baby Unit hebben.

Mijn man en dochter kwamen elke dag langs. Onder begeleiding van verpleging mocht ik dan mijn kind verzorgen. Ze wilden kijken of ik mijn kind niet iets aan zou doen. Zelf ben ik hier nooit bang voor geweest. De liefde voor mijn kind is er altijd al geweest, al voordat ze geboren werd. Gedurende mijn opname had ik veel last van slapeloosheid. Mijn dag en nacht ritme lag helemaal overhoop. Ik had hallucinaties en wist soms niet meer wat echt was en wat mijn gedachten waren. Uiteindelijk heb ik daar ongeveer vier maanden gezeten.

Ik had al wel eerder mentale problemen gehad. Tijdens mijn studie kreeg ik een burn-out. Ik ging toen net samenwonen met mijn man, deed een voltijd opleiding, ik had een bijbaan en ging bijna iedere dag naar mijn paard toe. Dat allemaal bij elkaar was te veel, ik was gesloopt en had geen energie meer.’

Weer thuis

‘Toen ik weer thuis was, heb ik mezelf en mijn ritme echt moeten herontdekken. Ik werd ’s ochtends wakker en dacht: als ik nu niet opsta, mist niemand me. Mijn leven had vijf maanden in de overleefstand gestaan. Ik had in een absurde realiteit geleefd, die totaal anders was dan die van de 'normale' mensen om mij heen. Thuis voelde ik echt een diepe depressieve gedachte. Waarom ben ik niet gewoon gestorven? Het heeft heel veel doorzettingsvermogen gekost om daar doorheen te komen. Mijn dochter en de wil om van de medicatie af te komen, hebben me hier doorheen gesleept.

Ik heb me wel schuldig gevoeld tegenover mijn man en mijn familie. Voor mijn gevoel had ik hen in de steek gelaten en overvraagd. Normaal zijn mijn man en ik een goed team, maar ik ben meer de empaat van ons twee. Als ik ziek ben, voelt mijn man mij niet aan en moet ik alles vragen. Dat was wel moeilijk. Hij heeft tijdens mijn opname de zorg voor onze dochter deels alleen moeten doen, gelukkig was er hulp van familie.

Na een jaar was ik van de medicatie af. Toen ben ik langzaam weer aan het werk gegaan. Ik werkte bij een IT bedrijf en daar waren de ontwikkelingen gewoon doorgegaan. Dit bracht nieuwe vraagstukken met zich mee waar ik niet altijd op kon reageren. Ik miste informatie. Er werkten voornamelijk mannen, zij hadden weinig begrip voor mijn situatie. Ik kon niet meer mee in het bedrijf en verloor mijn baan. Ik heb nog een tijdje een parttime baan gehad, daarnaast probeerde ik een eigen bedrijf op te zetten. Uiteindelijk ben ik volledig voor mezelf gaan werken.

Me-Time Magiër

‘Door mijn psychose kwam ik erachter dat als je niet voor jezelf zorgt, je met dit soort dingen te maken krijgt. Het is zo menselijk, het kan iedereen overkomen. Het zit hem in zelfzorg, dat je zelf kan voelen wie je bent en wat je nodig hebt. Als je dat niet doet, word je ziek. Ik heb in de tijd van en na mijn bevalling niet genoeg voor mezelf gekozen en gezorgd. Dat heb ik mezelf wel kwalijk genomen, daarom werk ik nu zo hard voor mijn bedrijf De Ontwaking.

Ik verzorg dagretraites voor mensen die worstelen met hun mentale gezondheid. Op een retraite is er een activiteit waarin je exposure therapie krijgt.  De focus ligt niet op het gesprek aangaan, maar vaak gebeurt dit dan toch. Het gaat om heling die je kan ervaren door leuke momenten te beleven met iemand die begrijpt waar je mee zit. De kern van mijn bedrijf is de magie van me-time pakken. Dat kan ik alleen overbrengen, als ik het zelf ook doe. Ik kies activiteiten die goed zijn voor mijn cliënt, maar ook leuk zijn voor mijzelf. Als ik het leuk vind en dat overbreng, is het voor de ander ook leuk en ontstaat er een feestje.’

Betere tijden

'De band met mijn dochter is heel hecht, ik kijk vol verwondering naar het lieve schepseltje wat ik gecreëerd heb. Ze is ook echt een mama’s kindje. Als ze huilt of boos is, ben ik vaak degene die haar gekalmeerd krijg.

Met mijn eigen mentale gezondheid gaat het nu goed. Mijn psychose was een soort wake-upcall. Het heeft echt geholpen om menselijk lijden in een groter perspectief te begrijpen. Ik weet zelf hoe het is als je niet goed voor jezelf zorgt en waar de valkuilen zitten. Daar help ik anderen nu mee. Soms is iets heel naars een cadeautje in een lelijke verpakking. Dat was bij mij ook zo. Mijn psychose heeft me beter gemaakt, ik had dit nodig.’

Body & Mind-special

In de nieuwe Body & Mind-special van WENDY vind je heel veel goede tips en inspiratie om lekker in je vel te zitten en rust in je hoofd te vinden. Ook vertellen bekende Nederlanders als Sylvia Geersen, Gwen van Poorten, Rens Kroes en Michael en Cindy Pilarczyk over hoe zij de balans tussen hun body en mind bewaren. Wendy’s yogalerares Judith van Hal, die met veel liefde de yogalessen tijdens de WENDY-retreats op Ibiza verzorgt, stelde een serie samen van elf yogaoefeningen voor meer kracht en rust in je hoofd en oogleraar Max Nieuwdorp, schrijver van de bestseller Wij zijn onze hormonen, vertelt wat hormonen met ons doen als we 20, 30, 40, 50 of 60 zijn. We delen drie heerlijke gezonde recepten van Rens Kroes, Wies Verbeek vertelt hoe je gelukkig oud kunt worden en trendwatcher Denise Kortlever neemt ons mee in de wereld van ons eten in de toekomst.

Foto: Laura Hompus