fbpx

Monique over haar gevecht tegen anorexia: ‘ik vecht iedere dag tegen een stem in mijn hoofd’

Monique vecht al jaren lang tegen anorexia. Ze heeft hier al meerdere blogs over geschreven en houdt ons op de hoogte over haar reis. Haar reis naar ‘vrijheid in haar eigen hoofd’. In deze blog vertelt ze over het stemmetje in haar hoofd waartegen ze iedere dag aan het vechten is. Het gevecht tegen anorexia is heftig, Monique vertelt erover. 

Luister naar mij! Ik weet wat goed voor jou is! Weet je het zeker? Weet je dat wel echt heel zeker? Doe dat maar niet, want…
Ik weet veel beter wat goed voor jou is! En dat is ongelooflijk dom om dat te doen! Dus luister naar mij en doe wat ik zeg. Nee minder, dat kan best. Je gaat je veel beter voelen, geloof mij maar. En je ziet er dan ook veel beter uit. Je wilt toch niet dat het verleden zich herhaald! Het is je eigen schuld als het je weer overkomt. Jij hebt het jezelf aangedaan. Dit zijn voorbeelden van de gedachten die door mijn hoofd spoken.

Het gevecht

En daar sta ik dan in de keuken met al horend deze woorden in mijn hoofd. Terwijl ik probeer zo goed mogelijk, via mijn eetlijst mijn ontbijt aan het klaarmaken ben. Ik kan je vertellen: dat valt absoluut niet mee als je de hele tijd hoort dat je verkeerd bezig bent. En nee het is niet mijn eigen stem die dat tegen mij zegt, de stem klinkt als iemand anders. Een persoon die mijn jeugd verpest heeft. Waarom ik deze stem als die van de dader hoor, weet ik niet. Beangstigend vind ik hem wel. En dat is ook de reden dat ik er veel te vaak naar geluisterd heb en daardoor op een gegeven moment niet meer wist wie ik zelf was. Ik was mijzelf kwijt en moest opgenomen worden om weer ‘normaal’ te leren eten. Frustrerend is dat zeker. Want ik wil dit niet, ik wilde dit vroeger ook niet.

Wip

Elke dag vechten tegen die stem in mijn hoofd. Nachtmerries, herbelevingen en ga zo maar door. Soms is de stem rustiger, maar dat is vaak geen goed teken. Want dat betekent dat ik weer meer richting eetstoornis ga en minder voor herstel. Dus vechten, en dat blijven doen tot dat die stem weg is en het trauma minder op de voorgrond ligt. En de eetstoornis hopelijk ook. Dat dit het proces naar herstel ongelooflijk ingewikkeld maakt lijkt mij duidelijk. Want ik zit op een soort wip. En op dit moment balanceer ik ergens in het midden van die wip.

Het is nooit goed

Ik probeer zo goed als kwaad te eten wat ik moet eten en tegelijkertijd ook aan mijn trauma te werken. Soms ga ik richting eetstoornis en val ik weer af, dan kom ik weer aan, en hup daar ga ik weer richting trauma door herbelevingen of triggers, en dan nog de cijfertje die omhoog gaan op de weegschaal. Het is inderdaad nooit goed. Moedeloos word ik hier van. Maar ik doe het wel want ik wil beter worden. Geen eetstoornis meer in hoeven zetten om het verleden aan te kunnen. Het zou voor mij fijner zijn geweest en ik denk ook voor iedereen die zich in mijn verhaal herkent om daar de goede hulp bij te krijgen. En daarom heb ik nogmaals aan de bel getrokken. Of het deze keer wel gaat lukken om een instantie te vinden die het niet te complex vindt, weet ik niet. Maar laten we hopen van wel.

Bedankt voor het lezen 😉

Wordt vervolgd….

Liefs, Monique



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF