Monique leerde Wendy kennen toen ze meedeed aan het programma This time next year, omdat ze wilde genezen van haar eetstoornis. Ook was het haar grote wens om een kindje te krijgen. Dat is gelukt. Inmiddels is ze 21 weken zwanger! Voor wendyonline.nl blogt ze over hoe dat gaat.
Het heeft even geduurd voordat ik weer een nieuwe blog voor de Wendy heb geschreven. En dat was niet zonder reden. Want ik ben namelijk zwanger! Ja je leest het goed! Het was voor ons een hele verrassing dat het is gelukt. Door mijn eetstoornis was het maar de vraag of het ging lukken. Omdat mijn hypofyse niet meer functioneerde moest ik een pomp bij me dragen die mijn hypofyse weer ging activeren. Het kastje gaf om een bepaalde tijd een bepaalde dosis af en op die manier moesten mijn hormonen weer gaan functioneren. Het was een pittig en zwaar traject. Meerdere keren per week moest ik naar het ziekenhuis om te kijken of mijn eicellen gingen groeien. Het is niet zo dat dit helemaal de schuld is van mijn eetstoornis. Want ik kan hier ook mee geboren zijn, maar de eetstoornis heeft het zeker niet positief beïnvloed. Weten zullen we dit nooit. Onze kinderwens is er al enige tijd, maar we hebben ermee gewacht tot dat ik stabiel genoeg was om ook een kind te dragen. Het gaf mij een boost om te vechten tegen de eetstoornis en onze droom te verwezenlijken. Dat dat ook gelukt is is een wonder. Zo bijzonder en zo mooi daar heb ik geen woorden voor. We kunnen ook niet wachten tot we hem in onze armen kunnen hebben.
Vanzelfsprekend
Omdat het niet vanzelfsprekend was voor ons voelt het voor mij nog allemaal zo onwerkelijk. De eerste echo maakte het wat tastbaarder. Maar ondanks dat ik hem op het echo apparaat zag en dat dat ons kind is ging dat onwerkelijke gevoel niet weg. Ik was zo bang dat het fout zou gaan, en dat kwam ook mede doordat ik een aantal keren wat bloed verloor. Gelukkig ging het wel goed en ben ik inmiddels de 21 weken voorbij. Doordat ik onder controle ben in het ziekenhuis krijg ik meer echo’s dan gebruikelijk is. Dat is fijn want het besef dat het echt ons kind is en dat ik echt zwanger ben en niet dik word door teveel eten komt langzaam steeds meer.
Door de coronacrisis is het in het ziekenhuis ook veranderd. Hulp van de POP Poli viel weg, en dat was lastig. Telefonisch is toch echt anders dan face to face contact. En dat gebeurde net op het moment dat ik aan begon te komen door de zwangerschap. Net als waarschijnlijk vele met mij moest ik enorm wennen aan de nieuwe maatregelen. Alle plannen die gemaakt waren vielen opeens weg. Binnen blijven was het advies en alles telefonische doen. Pittig! Mijn buik groeide als kool en ik wist even niet meer wat ik daarmee aan moest. Zo lang had ik mijn lichaam onder controle gehouden. En nu deed mijn lichaam wat het moet doen, weg controle. Dat vond ik best eng. Doordat de eetstoornis steeds meer aan mij begon trekken sloeg ik alarm. Want ik wist uit eerdere ervaring dat dat het moment is om hulp in te schakelen. En gelukkig na 1 jaar en 4 maanden wachten op nazorg kreeg ik nu wel hulp voor de eetstoornis. Ik was zo blij dat eindelijk een GGZ instelling het wel zag zitten. Ik wil namelijk al heel lang hulp zodat ik van deze rot ziekte af kom. Het ging beter voordat de coronacrisis kwam, maar blijkbaar als er iets ingrijpends gebeurt ligt het toch nog op de loer. Dus werk aan de winkel en zorgen dat ik eraf kom!
Wereld open
Want dat is wat ik wil: zonder eetstoornis leven en onze zoon samen opvoeden. Want ik vind het zo belangrijk om dit stuk achter mij te laten en onze zoon die komend september geboren gaat worden laten ervaren dat eten eten is en meer niet. Niet moeilijk over doen, je hebt het nodig en that’s’ it! Over eten gesproken, er is door de zwangerschap een wereld voor mij open gegaan. Ik werd namelijk misselijk van de voor mij ‘veilige’ producten en moest op onderzoek uit naar alternatieven. Blijkbaar laat een eetstoornis je met oogkleppen op door de supermarkt lopen, want ik zag zoveel keuzes die mij eerder nooit waren opgevallen. Nooit gedacht dat ik van mijn ‘veilige’ haven af zou gaan wijken. En toch gebeurde dat wel. Blijkbaar namen de hormonen de overhand en dat hielp om eens verder te gaan kijken wat ik nog meer lekker vind. Chocopasta met schuddebuikjes op brood is iets waar je me nu voor wakker kunt maken. Wie had dat gedacht! Makkelijk is het zeker niet, maar wel een mooie ervaring.
Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog,
Monique.
Lees hier Monique’s verhaal over haar eetstoornis.
