Een paar weken voor de bevalling van haar tweede zoontje Jens, kreeg Mariska te horen dat ze borstkanker heeft. Het zou een kwestie zijn van opereren en klaar, maar na een aantal maanden blijkt Mariska ongeneeslijk ziek te zijn. Er was nog één wens die ze uit wilde laten komen: trouwen met haar grote liefde Jordy. Op 11-11 gaven ze elkaar het ja-woord. Een huwelijk met een emotioneel randje.

‘Tijdens de ceremonie vloeiden er veel tranen, maar er werd ook veel gelachen. Het is toch anders dan een normaal huwelijk, want je weet dat je het doet met een reden. We hebben ervan genoten, maar in ons achterhoofd wisten we dat er slechte tijden aan gaan komen. Dat geeft een dubbel gevoel. Het huwelijk was precies zoals we wilden: groots, net zoals je in films ziet. Ik kan wel zeggen dat het de beste dag uit mijn leven was. Daar ben ik mijn familie, vrienden en iedereen die ons gesteund heeft heel dankbaar voor.’

Borstkanker

‘Jordy en ik hebben elkaar vijf jaar geleden ontmoet via een datingssite. De vonk sloeg meteen over. Hij is in mijn leven gekomen en nooit meer weggegaan. Hij klikte meteen met mijn oudste zoon Milan en in 2021 werden Jordy en ik zwanger van Jens. We hebben ons toen ingeschreven voor geregistreerd partnerschap, maar Jordy had altijd de droom om groots te trouwen. Voor mij hoefde het niet per se, totdat ik ongeneeslijk ziek werd.

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. Jordy en ik zaten in bad en ik voelde een bult op mijn borst. Deze was wel heel groot, maar ik had wel vaker zo’n bult en vond het daarom nog niet nodig om naar de huisarts te gaan, maar van Jordy moest ik gaan. De huisarts ging ervanuit dat het een opgezette melkklier was. Voor de zekerheid werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Op dat moment maakte ik me nog helemaal geen zorgen.

Die maandag kon ik terecht voor een echo. Het duurde nog geen vijf minuten of alle toeters en bellen gingen af. Ineens kwam de radioloog en werden er biopten afgenomen. Ik vroeg of er wat mis was, maar de artsen durfden niets te zeggen. De volgende dag las ik in mijn dossier dat ik borstkanker heb. In eerste instantie was ik helemaal in paniek, dus ben ik het gaan navragen aan de chirurg. Hij bevestigde. Het bultje zou weggehaald worden en de rest zou na de zwangerschap volgen, zei hij. Voor de zekerheid wilde ze nog wel een foto maken, maar de kans op een uitzaaiing was klein.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door WENDY Multimedia B.V. (@wendyonlinenl)

Uitzaaiing

‘Op de foto zag het er toch erger uit dan het in eerste instantie leek. Na meer onderzoeken gedaan te hebben, bleek ik graad 3 borstkanker te hebben. Ik moest zo snel mogelijk aan de chemo’s beginnen en dat betekende dat Jens met 35 weken gehaald moest worden. Dat was veel te vroeg, want zijn longen waren nog helemaal niet rijp waardoor hij ademhalingsproblemen kreeg. Hij lag tweeënhalve week op de neonatologie en ondertussen moest ik naar een ander ziekenhuis voor chemo’s.

Dat was een hele hectische periode waarin Jordy heel veel heeft betekend voor het gezin. Mijn familie en vrienden hebben ook heel erg geholpen om het thuis draaiende te houden. De één kookte voor het gezin en de andere droeg een steentje bij door Milan naar school te brengen. Daar ben ik ze allemaal heel dankbaar voor. Ik maakte me vooral zorgen om mijn kinderen en niet om mezelf. Milan zag zijn moeder van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis gaan. Jens heb ik na zijn geboorte nauwelijks zien opgroeien. Dat vind ik heel moeilijk.

Het zou een kwestie zijn van chemo’s, bestralingen, opereren en klaar. Die onderging ik en ik kreeg een borstamputatie. Daarna hebben ze me meteen onderzocht op uitzaaiingen. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest komen. Op dat moment wist ik al genoeg. Zo’n gesprek gaat heel snel. De artsen hadden een plekje op mijn rug gevonden. Ik weet nog dat ze zeiden dat het goed mis was en dat er voor mij geen kans op genezing was. Voor de rest kan ik me niet veel herinneren, behalve dat de ruimte op mij af leek te komen. Ik kreeg het benauwd en wilde vertrekken.‘

Crowdfunding

‘In die periode heb ik gezegd dat ik zo snel mogelijk groots wilde trouwen als ik ongeneeslijk ziek zou zijn. Ik wilde aan Jordy laten zien dat hij de man voor mij is en dat ik ontzettend veel van hem hou. Hij is altijd bij me geweest toen ik zo ziek was, dus dit zou een bezegeling van onze liefde zijn. Zodoende hebben de Loeders, zo heten mijn vriendinnen, een crowdfunding voor me opgezet. Daar moest ik in het begin erg om lachen. Niemand zal daar intrappen, dacht ik.

Maar er kwam hulp vanuit de meest onverwachte hoeken. Zo maakte de werkgever van mijn broer ineens duizend euro over. In totaal leverde de crowdfunding meer dan vijftienduizend euro op. Veel mensen boden aan om vrijwillig een bijdrage te willen leveren aan de bruiloft, zoals een video- en fotograaf. Zij hebben prachtige beelden geschoten, zodat we deze mooie herinnering nog vaak kunnen herbeleven. We kregen een enorme taart, vol witte rozen. Ik mocht zelfs twee trouwjurken uitkiezen; eentje voor overdag en een voor ‘s avonds. De trouwjurk was om van te dromen: een witte baljurk met kant aan de bovenkant. Een bloemiste bood me een boeket aan met lichtroze rozen.

Vol ongeloof keek ik naar de steun die we kregen. Het was heel overweldigend maar zo fijn, want daardoor besefte ik dat we er niet alleen voor staan. Vooral voor Jordy en de kinderen is het een rustgevende gedachte dat zij straks steun krijgen van familie en vrienden als ik er niet meer ben. Dankzij het geld konden we all the way gaan voor een onvergetelijke bruiloft. We trouwden op een heel mooi landgoed. Mijn Loeders waren mijn bruidsmeisjes en droegen mooie groene en roze jurken. We konden enorm veel gasten ontvangen die bleven dineren en voor iedereen was er champagne. Een deejay draaide in de avond onze favoriete feestmuziek waardoor we even van de realiteit konden ontsnappen. We hebben er echt een knalfeest van gemaakt, maar het was ook erg emotioneel. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk aan het moment dat mijn vader en broer me weggaven. Ik heb ook een stuk voor Jordy geschreven en aan hem voorgelezen om hem te bedanken voor hetgeen hij voor mij en de kinderen heeft gedaan. Hij is vorig jaar voor het eerst vader geworden, terwijl zijn vrouw doodziek was. Jordy heeft het hele gezin draaiende gehouden. Het was een bruiloft met een lach en een traan.’

Verdriet

‘Ik probeer nu nog zo positief mogelijk in het leven te staan en alles eruit te halen. Als ik alleen maar aan het einde ga denken, is mijn leven al voorbij. Ik houd het niet tegen. Het is voor mijn naasten moeilijker dan voor mijzelf en dat maakt me verdrietig. Mijn kinderen groeien straks op zonder moeder, mijn man wordt op jonge leeftijd weduwnaar en moet de jongens in z’n eentje grootbrengen en mijn ouders moeten hun dochter wegbrengen. Als ik naar ze kijk, zie ik het verdriet in hun ogen. Dat vind ik heel zwaar.

De uitzaaiing zit op minimaal zeven plekken, onder andere in mijn rug en daar heb ik de meeste pijn. Eigenlijk moet ik iedere middag een dutje doen, maar dat lukt niet met kinderen. Ik probeer nog steeds iedere week naar mijn vriendinnen te gaan, omdat ze zo belangrijk voor mij zijn. Het is heel erg doseren wat ik wel en niet kan op een dag. Daar kan ik heel boos om worden. Ik moet heel veel dingen inleveren en dat wil ik niet. Laatst vroeg Milan of ik mee ging schaatsen, want dat deden we altijd heel graag. Voorheen kon ik dat wel, maar nu moet ik hem teleurstellen omdat het me niet lukt. We proberen Milan nog zo veel mogelijk kind te houden. Hij is nog maar tien. We vertellen hem dat mama niet beter wordt en dat ze kanker heeft. De harde realiteit beseft hij nog niet en dat houden we liever zo zodat hij nog zo lang mogelijk zorgeloos door het leven gaat.’

Herinneringen

‘Milan kent mijn stem, mijn kusjes en heeft mooie herinneringen met mij. Jens nog niet en ik hoop dat hij dat nog wel kan meemaken. Via Stichting TuTu hebben mijn vriendinnen een pop laten maken die precies op mij lijkt. Daar kan ik audiofragmenten op afspelen zodat de kinderen mijn stem later nog kunnen horen. Ik kan ook een herdenkingsdoos maken, maar dat vind ik nog te lastig. Dat is best een grote stap en komt wel heel dichtbij.

Ik kan nu heel erg genieten van de kleine dingen en dat vind ik heel fijn. Voorheen was ik heel materialistisch; ik ging veel winkelen en hield ervan om mezelf in de watten te leggen. Nu ik ongeneeslijk ziek ben, zit ik liever thuis met mijn kinderen. Wanneer Jens op het tapijt speelt en Milan naast me op de bank zit met een filmpje op, voelt mijn leven compleet en vergeet ik alle ellende. Ik kijk ook graag terug naar de video’s en foto’s van de bruiloft. Voor nu probeer ik nog zo veel mogelijk herinneringen te maken met mijn familie en vriendinnen.’