In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Janneke Abma- Horjus (56) verloor in 2015 haar man aan kanker. Een paar maanden voor zijn dood moest Janneke haar man twee dingen beloven. Eén van die dingen was dat ze zichzelf een groot cadeau moest geven. Janneke twijfelde geen seconde en wist meteen dat ze een knalrode Vespa wilde kopen. Hiermee is ze voor haar man naar Rome gereden.

‘In 2014 waren mijn man en ik begonnen aan een wandeling van 135 km. Deze hebben we in anderhalve maand afgelegd. Op een gegeven moment voelde mijn man een grote bult in zijn buik. Dit bleek een agressieve vorm van kanker te zijn. Hij zou nog maar twee weken te leven hebben. Er viel een bom in ons gezin. We werden ontzettend stil. Vragen hadden we niet. We haalden die dag ook onze kinderen naar huis. Ik snapte niet hoe dit kon gebeuren. Mijn man was altijd heel gezond en mankeerde nooit wat. Hij was verder ook een energieke, creatieve en rustige man. Johan wist altijd goed wat hij wilde. Er kwam naar voren dat mijn man kon kiezen voor een chemokuur. Dit zou ervoor zorgen dat hij een betere kwaliteit van leven kon hebben en ook langer zou kunnen leven. Hij heeft hierdoor nog tien maanden langer geleefd. Hij is uiteindelijk in 2015 overleden.’

Herinneringen

‘Johan was zelf niet bang om te gaan. Hij heeft alles goed voor ons achtergelaten. Eén van die dingen was de tuin. Hij deed altijd de tuin en wilde deze ook zo goed mogelijk achterlaten voor ons. Het gras moest wel groen blijven. Ik zie om mij heen van alles dat Johan heeft achtergelaten. Hij had gouden handen en kon van hout alles maken. Dit zijn dingen die ik koester. Verder heb ik ook heel veel mooie herinneringen waar ik vaak aan terug denk. We zijn onder andere op vakantie geweest naar Zweden met onze kinderen. Hier hebben we vier weken gekanood. Iedere dag maakten we een kamp met een paar tentjes. We moesten zelf vissen om te zorgen voor eten. Het was een echte survivaltocht. Dit ademde zoveel vrijheid en avontuur. Wij waren één en al avontuur.’

Belofte

‘In de tien maanden die hij nog te leven had, zijn we nog veel op reis geweest. Dit kon gelukkig nog. Zo zijn we ook naar Rome geweest. We liepen door Rome heen en mijn man zei plotseling dat ik hem nog twee dingen moest beloven. Ik moest voor mezelf een groot feest organiseren wanneer ik vijftig werd. Hij zou dat niet meer meemaken. Ik moest ook beloven dat ik mezelf een groot cadeau zou geven. Uit het niets zei ik toen meteen dat ik mezelf een knalrode Vespa cadeau zou doen. Die zou ik voor Johan naar Rome rijden.’

Scooter

‘Ik heb mijn vijftigste verjaardag uiteindelijk groots gevierd. Het was een echt Italiaans feest. Met goede muziek, wijn en lekker eten. De Vespa was een cadeau aan mezelf voor mijn verjaardag en stond die dag ook op de oprit. Ik had een scooter gekocht waar alles op zat. Het was een hele luxe Ferrari rode scooter. Drie maanden na mijn verjaardag, op 1 mei 2016, ben ik vertrokken. Voordat ik vertrok was ik alleen maar bezig met hoe ga ik deze reis doen. Toen ik eenmaal weg was, voelde het als een avontuur dat begon. Ik voelde spanning, vooral omdat ik alleen ging. Het voelde tegelijkertijd ook bevrijdend. Ik mocht nieuwe wegen gaan ontdekken en voelde de kracht om dit te gaan doen.’

Vertrouwen

‘De reis was erg spannend. Ik had de eerste twee overnachtingen in Nederland geregeld. Dat voelde nog vertrouwd. Maar daarna werd het een open avontuur. Ik heb iedere dag gereden. Waar ik ging slapen wist ik van tevoren niet. De route die ik had meegenomen, mocht ik niet rijden. Mijn scooter mocht namelijk niet op de fietspaden in Duitsland. Ik moest toen op de grote weg gaan rijden. Toen moest ik als klein vrouwtje mezelf staande houden tussen de grote auto’s en gas geven. Elke dag had ik het vertrouwen dat het allemaal goed zou komen en dat ik een slaapplek zou vinden. Dit was ook altijd zo.’

Confrontatie

‘Ik moest alles nu alleen doormaken tijdens mijn reis. Mijn man mistte ik heel erg, maar door dit alleen te doen, kwam ik erachter dat ik dit ook zelf kon. Dit gaf een enorm gevoel van vrijheid. Ik heb ook hier en daar enorm moeten huilen, omdat het moeilijk was. De plekken waar ik geweest was met Johan waren vooral moeilijk om te bezoeken. Het was zo onwerkelijk dat ik daar nu alleen stond. Dit was heel confronterend.’

Niet alleen

‘Tijdens de reis had ik niet het gevoel dat ik alleen was. Ik voelde dat Johan bij mij was. Dit voel ik af en toe nog steeds. Ik ben tweeëndertig jaar met hem samen geweest. We waren samen verweven in het leven. Soms zei hij ook dingen tegen mij. Wanneer ik een keuze moest maken hoorde ik Johan van binnen zeggen wat ik moest doen. Het is een fijn gevoel om hem zo dicht bij mij te hebben.’

Rouwen

‘Het rouwproces hield voor mij in dat ik heel hard moest werken. Rouwen gaat vooral over liefde. Liefde die je voelt door degene die er niet meer is en liefde voor jezelf. Het harde werken uit zich in het alleen zijn. Je moet voor jezelf gaan zorgen, er goed uitzien en eten. De eerste jaren voelde ik alleen maar leegte. Een heel groot stuk van mijn leven was weg. Wanneer ik ga wandelen voel ik ons nog samen lopen, maar ik wandel alleen. Ik kan geen herinneringen meer bespreken met hem en ook geen nieuwe maken. Deze leegte veranderde later in ruimte. In die ruimte mag je allemaal leuke en nieuwe dingen doen, terwijl het gemis natuurlijk blijft. In de toekomst wil ik blijven genieten. Ik kijk daar met heel veel hoop en liefde naar.’

Janneke heeft een boek geschreven over haar reis naar Rome. De titel van dit boek is ‘Rouwreis naar Roma’. De scooter was voor haar een metafoor over hoe ze in het leven staat. Ze wilde haar verhaal graag delen, zodat mensen er inspiratie uit kunnen halen. Het boek gaat over verlies, maar ook over doorgaan met je leven.