Martijn Deterink en Jorrit Ettema hebben al dertien jaar een kinderwens. Als homostel is het niet makkelijk om die droom uit te laten komen. Voor Janneke, Martijns zus, zijn haar twee kinderen een verrijking van haar leven. Zij gunde het stel diezelfde ervaring en is nu de draagmoeder van hun kindje, met een eicel van goede vriendin Joyce.

Janneke: ‘Mijn broer Martijn en zijn partner Jorrit proberen al jaren een gezin te starten. Ze hebben geprobeerd een kind te adopteren en om pleegouders te worden, maar dat liep beide keren op niks uit. Langzaamaan probeerden ze vrede te krijgen met het feit dat er geen mogelijkheid voor hen was om kinderen te krijgen. Ze hadden een nieuw huis gekocht bij ons in de buurt, zodat ze dicht bij hun neefjes en nichtjes konden zijn. Ongeveer één keer per maand logeren mijn kinderen bij hen en je merkt hoe gek zij op de kinderen zijn en de kinderen op hen. Het ouderschap is echt een verrijking van je leven en het is moeilijk om te zien dat diezelfde wens van anderen niet uit kan komen. Ik gun het Martijn en Jorrit om ook die liefde en dat geluk te ervaren.’

Draagmoeder

Janneke: ‘Onze familie is heel hecht. We zien elkaar regelmatig; iedere maandag eten we samen bij onze moeder en jaarlijks gaan met z’n allen een weekend weg. Voor een langere tijd dacht ik na wat ik voor mijn broer en zijn vriend kon betekenen. Als vrouw kan er een kind in mij groeien én ik heb twee goede zwangerschappen gehad, dus ik zou een kind voor hen kunnen dragen. Daarom stelde ik ongeveer vier jaar geleden voor om de draagmoeder te zijn voor Martijn en Jorrit, maar ik wilde dat niet met mijn eigen eicel doen. Dan zou ik mijn eigen kindje afstaan en dat voelt voor mij niet goed. We hebben gekeken naar eiceldonaties, maar dan kwamen we al snel in Zuid-Europa uit. Dat wilden Martijn en Jorrit niet, want ze willen dat hun kind later kan achterhalen waar hij of zij vandaan komt. We hebben het idee van draagmoederschap dus links laten liggen, totdat mijn partner en ik uiteten gingen met Joyce en haar partner.’

Joyce: ‘Janneke en ik zijn al meer dan twintig jaar bevriend. Ik vroeg tijdens het diner hoe het met de kinderwens van Martijn en Jorrit stond. Toen legden ze aan me uit dat Janneke ervoor openstond om een draagmoeder voor hen te zijn, maar niet met haar eigen eicel. Zodoende stelde ik voor om mijn eicel te donoren. Mijn gezin is compleet, met twee gezonde dochters, een partner en een hond. Ik doe dus niks meer met mijn eicellen en hoe mooi is het om daarmee de wens van iemand anders uit te laten komen? Janneke en ik hebben er daarna nog goed over nagedacht en met elkaar over gesproken. Al snel kwamen we tot de conclusie dat we dit wilden doen. Dan gaat het balletje rollen en ga je een traject in vol gesprekken met psychologen, medische onderzoeken en juridische zaken.’

Janneke: ‘Je denkt natuurlijk wel goed na over wat dit mentaal met je gaat doen. Gaat het moeilijk zijn om een kindje af te staan? Als ik nu kijk, ik ben bijna 38 weken zwanger van een meisje, voelt het nog steeds helemaal goed om het op deze manier te doen. Het voelt alsof ik een nichtje in mijn buik heb die een tijdje bij mij logeert en straks naar haar ouders gaat. Ik heb een weloverwogen besluit genomen en heb dit ook goed met mijn partner overlegd. Het is een fijn idee dat ik de wens van mijn broer en zwager kan laten uitkomen, maar het is niet dat ik dit voor iedereen gedaan zou hebben.’

Zwanger

Janneke: ‘Begin 2022 deden we de eerste poging. Joyce en ik zijn allebei net in de veertig, dus door onze leeftijd kon de kwaliteit van de eitjes en zwangerschap minder zijn. Dat vonden Martijn en Jorrit ook wel spannend; ze waren bang dat ze opnieuw teleurgesteld zouden worden als het niet lukte. De eerste keer was ik vol vertrouwen, maar helaas lukte het bij die poging niet om zwanger te worden. Toen we een tweede poging hadden gedaan en gingen testen, waren we met z’n zessen; Joyce en ik met onze partners en Martijn en Jorrit. Ik was sceptisch en ik was er niet van overtuigd dat het deze keer wél zou lukken. Op een gegeven moment ging ik op zoek naar zwangerschapssignalen, maar die kon ik niet vinden. Ik dacht dus dat ik weer niet zwanger zou zijn, maar dat was gelukkig niet het geval. Ik was zwanger! Martijn en Jorrit waren in de zevende hemel toen ze de positieve zwangerschapstest zagen en sprongen een gat in de lucht. Ze waren vol ongeloof en konden niet beseffen dat ze eindelijk vader zouden worden. Hun droom kwam eindelijk uit. Dat was een heel mooi en emotioneel moment met de nodige tranen van geluk.’

Het vaderschap

Janneke: ‘Ik ga bijna bevallen van de dochter van Martijn en Jorrit. Ze zorgen goed voor me en zijn hartstikke geïnteresseerd, maar weten waar de grens ligt. Ze halen vaak wat lekkers voor me en vragen regelmatig hoe het met me gaat en of ze wat voor me kunnen betekenen. Het liefst zetten ze me de hele dag op een stoel zodat er niks kan gebeuren. Vanaf het begin heb ik gezegd dat ik dezelfde dingen ga doen als tijdens mijn vorige zwangerschappen en daar krijg ik de ruimte voor. Ze zijn druk met de voorbereidingen; het huis is klaar, het bedje staat en de kleertjes zijn al gekocht.’

Joyce: ‘Ja, ze zijn erg goed voorbereid! Ze zijn er meer dan gemiddeld mee bezig als vader. Deze mannen weten elke week hoe groot de baby op dat moment is. Dat wist mijn eigen man niet eens, haha! Na de geboorte gaat de baby meteen met Martijn en Jorrit mee. Dat is belangrijk voor de hechting met het kind.’

Janneke: ‘Ik neem ze mee in het proces van papa worden, ze mogen vaak even op mijn buik voelen. Martijn en Jorrit zijn bij alle bezoeken aan de gynaecoloog en verloskundige. Ze hebben een aap gekocht waar een microfoon in zit en waar ze verhalen op hebben ingesproken. Die houd ik soms tegen mijn buik zodat de kleine al kan wennen aan hun stemmen. De naam willen ze niet aan ons vertellen, want dat is het enige wat ze met z’n tweeën kunnen delen in deze zwangerschap. Normaalgesproken is een zwangerschap iets intiems tussen vader en moeder, maar nu komen er heel veel mensen bij kijken. Onze partners worden erin betrokken, maar ook onze kinderen.’

Joyce: ‘We hebben wel voor de grap gezegd dat ze haar Jojanneke moesten noemen: Joyce en Janneke. Martijn en Jorrit doen geen uitspraken van wie de zaadcel is, want dat willen ze in het midden laten. Op den duur gaat het kind er wel achter komen, maar ze zijn allebei papa en zo willen ze ook gezien worden. Een ander hoeft niet te weten hoe het genetisch in elkaar zit en dat vind ik een mooi besluit.’

Wens

Janneke: ‘Mijn kinderen vinden het fantastisch dat de wens van Martijn en Jorrit eindelijk uit gaat komen. Die zien de baby ook echt als hun nichtje. Ze zijn ontzettend behulpzaam en praten regelmatig tegen de baby in mijn buik.’

Joyce: ‘Het is bijzonder dat jonge kinderen dit vanzelfsprekend vinden. Voor volwassenen is dit heel bijzonder, maar voor mijn kinderen lijkt het erg logisch. Ik vind dit de mooiste optie die er was. Martijn en Jorrit kunnen precies volgen hoe de zwangerschap gaat en zijn er vanaf het begin bij. Een paar jaar geleden was deze optie nog helemaal niet aan de orde. Fijn dat dit tegenwoordig kan voor homostellen.’

Janneke: ‘Lichamelijk voel ik me net als bij mijn vorige zwangerschappen, maar mentaal is het wel anders. Ik ben me niet aan het voorbereiden op de komst van een kind en mijn leven gaat niet drastisch veranderen na de geboorte. Mijn broer en zijn partner zijn daar wel mee bezig. Dat je de kinderwens van iemand anders kan laten uitkomen, is het mooiste cadeau dat je kan geven.’

De kracht van wensen

De winterspecial van WENDY heeft als thema ‘De kracht van wensen’ en bij een wensnummer horen cadeautjes! Wendy zette een grote ‘Ik wens jou-actie’ op waarin ze haar persoonlijke favorieten weggeeft, van een make-over tot haar favoriete kleding- en schoenensets. Verder lees je in dit nummer interviews met Nienke Plas en haar man Resley, Liza Sips en Frank Boeijen over hun geluk en verdriet in 2022, vertelt Daniëlle van ’t Schip, die dit jaar werd geconfronteerd met kanker, over de alternatieve behandelingen die ze ondergaan in Duitsland en haar wens een oma van 108 te worden en maakten we samen met Make-A-Wish Nederland, waar Wendy al achttien jaar ambassadeur van is, mooie verhalen over wenskinderen.