Voor Coco Mathijssen (55) komt haar kinderwens pas later, wanneer ze 35 is. Lange tijd lukt het niet om zwanger te worden, een internationaal medisch traject volgt. Tien jaar en honderdduizend euro later lukt het dan eindelijk. Op haar 48ste wordt ze moeder van haar zoon Elvis. Coco werkt nu als vruchtbaarheidscoach op Ibiza en hoopt het taboe rondom later moederschap te doorbreken.
‘Voor mijn laatste zwangerschapspoging had ik mijn leven compleet omgegooid. Ik was volop bezig met mijn gezondheid, goede voeding en bewegen. Ook was ik gestopt met alcohol, koffie en recreatie drugs. In Barcelona ontving ik een embryodonatie. Het voelde meteen anders dan alle andere pogingen. Direct na de behandeling ging ik naar een yoga festival op Terschelling om workshops te geven als yogadocent en liefdescoach. Ik zat in zo’n lekkere flow en had echt het gevoel dat er een kindje bij me was. Later bleek ik ook echt zwanger van Elvis, ik was zo gelukkig.’
Kinderwens
‘In mijn studententijd werkte ik veel met kinderen en paste ik regelmatig op. Een kinderwens had ik nog niet echt. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, werd toen vaak gezegd. Ik wilde eerst gaan reizen, carrière maken en onafhankelijk zijn. Toen ik 35 was, kregen veel van mijn vriendinnen kinderen en groeide mijn wens om moedere te worden. Ik ontmoette mijn toenmalige partner en was er klaar voor, maar hij nog niet. Twee jaar later besloten we te gaan proberen om zwanger te worden. Mijn partner bleek vruchtbaarheidsproblemen te hebben. We hebben het een tijd lang op de natuurlijke manier geprobeerd, maar zonder succes. Toen ik 39 was, startten we het vruchtbaarheidstraject. Ik wist toen al dat mijn leeftijd snel een rol zou gaan spelen. Hoe ouder ik werd, hoe minder kans op een zwangerschap. De kwaliteit van mijn eitjes zou steeds verder afnemen.’
Een lang traject
‘Het traject begon met verschillende IVF pogingen met mijn eigen eicellen en de zaadcellen van mijn partner. Bij iedere poging moest ik eerst allerlei testen ondergaan om te kijken naar mijn hormoonwaardes. Ik kreeg een schema met wanneer ik welke hormonen moest spuiten en daarna werden mijn eitjes operaties uit mijn baarmoeder gehaald. Deze werden vervolgens bevrucht en als embryo teruggeplaatst, dan was het afwachten. Het wilde maar niet lukken, ook niet met zaadcellen van een anonieme donor. Al die pogingen zorgden voor veel lichamelijke en psychische klachten. Ik sliep slecht, had overal jeuk en stemmingswisselingen. Het traject en de mislukte pogingen wogen zwaar op onze relatie en toen ik 42 was, besloten we uit elkaar te gaan. Dit betekende niet het einde van mijn vruchtbaarheidstraject.
Ik besloot verder te gaan en bezocht klinieken in België, Italië, Denemarken en Spanje. In Nederland was het nog niet gelukt en over deze verschillende klinieken had ik goede verhalen gehoord. Ook stapte ik over op eiceldonaties in plaats van mijn eigen eitjes te gebruiken. Ik werd meerdere keren zwanger, maar telkens eindigde het in een miskraam. Ondertussen woonde ik op Ibiza en daar leerde in nieuwe mannen kennen. Twee keer raakte ik natuurlijk zwanger, maar ook toen kreeg ik miskramen. Dat was ontzettend zwaar. Om mijn verliezen te verwerken, organiseerde ik ceremonies om afscheid te nemen van de kindjes. Zo deed ik er een op Ibiza bij de Grot van Tanit, de godin van de vruchtbaarheid. Dat gaf me steun. Mensen zeiden regelmatig dat het beter was om te stoppen, maar dat kon ik niet. Mijn kinderwens was te groot. Inmiddels waren we bijna tien jaar verder en was ik 47. Ik besloot nog één poging te doen, dit keer een embryodonatie. Dit embryo was ontstaan uit een eitje en zaadcel van jonge donoren. Hierdoor was de slagingskans heel hoog. Eindelijk lukte het.’
Eindelijk moeder
‘Mijn zwangerschap was heel fijn, ik voelde me goed. Ik was nog steeds veel bezig met mijn gezondheid en bewegen, zo wandelde ik veel. Het was heel fijn dat ik op Ibiza woonde. Het eiland en de mensen hebben een bepaalde energie en spiritualiteit die ik heel prettig vind. Voor mijn gevoel heeft dat echt bijgedragen aan het goede verloop van mijn zwangerschap. Elvis werd na een keizersnede geboren in het ziekenhuis op Ibiza. Helaas niet op een natuurlijke manier, maar het belangrijkste was dat hij gezond geboren zou worden. Toen ik hem zag, moest ik huilen van geluk. Elvis is het mooiste dat me ooit is overkomen.
Dankzij de donateurs van de embryo heb ik Elvis mogen ontvangen, maar ik ben echt zijn moeder. Aan dat gevoel heb ik nooit getwijfeld. Mijn toenmalige partner heeft Elvis erkent als zijn zoon en is voor hem zijn vader. We zijn niet meer samen, maar ze zien elkaar regelmatig. Elvis en ik doen alles samen, ik doe al mijn werk in de ochtend zodat ik er in de middag voor hem kan zijn. Ik probeer Elvis zo zelfstandig mogelijk op te voeden, hij is nu zeven en helpt al mee met kleine dingen in huis zoals ontbijt maken. Ik ervaar geen nadeel van mijn leeftijd in de opvoeding van Elvis. Doordat ik nog steeds veel bezig ben met voeding en bewegen, ben ik heel fit. De invloed die mijn leeftijd heeft, vind ik juist positief. Door de jaren heen heb ik ontdekt wat echt belangrijk is in het leven, voor mij is dat liefde en gezondheid. Ik heb een bepaalde rust, ik heb geleerd van de stress en het altijd maar doorgaan wat ik vroeger deed. Met die rust en liefde probeer ik Elvis op te voeden, we hebben het goed samen.’
Taboe doorbreken
‘In mijn werk als vruchtbaarheids- en levenscoach probeer ik mensen in hun kracht te zetten. Zo kijk ik naar hun leefstijl en bespreek ik hoe ze met voeding en bewegen gezonder kunnen leven. Ik probeer hen te stimuleren om naar hun hart te luisteren en te focussen op dingen waar zij blij van worden. Vaak begeleid ik mensen in hun kinderwens of juist in het loslaten daarvan. Door mijn eigen ervaringen, opleidingen en onderzoeken naar levensstijl en oorzaken van vruchtbaarheidsproblemen, heb ik in de afgelopen jaren veel kennis opgebouwd. Ik leg mensen hun mogelijkheden uit, maar laat hen altijd vrij in hun keuzes. Iedereen doorloopt zijn eigen proces.
Er heerst nog steeds een taboe op vruchtbaarheidsproblemen en het op een latere leeftijd moeder worden. Ik hoor vaak van klanten dat ze geen begrip of steun vinden in hun omgeving, in mijn eigen traject kreeg ik ook regelmatig opmerkingen over bijvoorbeeld mijn leeftijd. Ik pleit ervoor dat mensen zich op tijd laten testen op hun vruchtbaarheid. Ook als blijkt dat je vruchtbaarheidsproblemen hebt, is er nog zoveel mogelijk met bijvoorbeeld IVF. Vaak wordt het probleem bij de vrouw gelegd, de vrouw kan niet zwanger worden, maar het probleem kan ook bij mannen liggen. Het zaad van de man wordt niet altijd getest. Door mijn klanten hierop te wijzen en er openlijk over te praten, hoop ik het onderwerp uit de taboesfeer te halen en mensen te laten focussen op wat wel kan. In onze maatschappij willen we vaak alles in hokjes kunnen plaatsen, maar het standaard gezin bestaat al lang niet meer. Of je nu jong kinderen krijgt of wat later en of het nu natuurlijk lukt of met hulp van IVF, het kan allemaal en het is allemaal oké. Zo lang het maar met liefde en respect gebeurd. Die boodschap hoop ik uit te dragen, we moeten niet zo snel over elkaar oordelen.’
Toekomst
‘Het gaat heel goed met ons. Elvis en ik zijn echt vier handen op één buik. Ik heb er vertrouwen in dat ik hem zo liefdevol mogelijk en tot een heel zelfstandig persoon opvoed. Ik wil hem laten voelen hoe gewild en geliefd hij is. Iedere dag vertelt hij me hoeveel hij van me houdt, dat blijft het mooiste moment van mijn dag. Misschien dat we over een paar jaar terug naar Amsterdam verhuizen, zodat Elvis daar naar de middelbare school kan. In een stad als Amsterdam zit alles toch dichterbij dan hier op Ibiza en dat is voor Elvis straks wel fijn als hij wat ouder is. Ik maak me geen zorgen over mijn leeftijd en dat ik misschien bepaalde dingen met Elvis niet zal meemaken. We leven in het nu en genieten van wat we samen hebben opgebouwd. Met mijn werk hoop ik nog veel mensen te kunnen helpen, ik wil zoveel mogelijk liefde de wereld in dragen. Elvis is daarvoor mijn grote inspiratie.’
