Rick (29) en Walther (32) leerden elkaar zeven jaar geleden kennen en zouden hun mooie liefdesrelatie graag compleet willen maken met een kindje. Omdat er voor homostellen weinig mogelijkheden zijn, zijn ze op zoek naar een draagmoeder. Daarvoor moeten ze waarschijnlijk uitwijken naar het buitenland. Omdat zo’n constructie veel geld kost zijn ze begonnen met hun eigen kledinglijn Pa-Pa. ‘We willen er alles voor doen om het te laten lukken.’
Waarom willen jullie een gezinnetje stichten?
Walther: ‘Bij vrouwen zeggen ze altijd dat ze rammelende eierstokken krijgen, maar bij mannen wordt daar niet zo over gesproken. Die worden als stoer gezien, maar ik denk dat mannen ook last kunnen hebben van zogenoemde ‘rammelende eierstokken’. Daar durven ze alleen niet altijd voor uit te komen. Ik denk dat mannen ook veel liefde kunnen hebben die ze willen delen met een kindje. Wij hebben zelf het gevoel dat een kindje ons gezin compleet maakt.’
Rick: ‘We hebben ook geen voorkeur voor een jongen of een meisje. Ikzelf zou wel heel graag een tweeling willen. Een tweeling heeft vaak een hele leuk band samen. Die spelen dan vaak met elkaar en groeien samen op. Dat lijkt me wel echt geweldig. In het begin heb ik wel eens gezegd, dat ik een jongen zou willen zodat we samen kunnen voetballen. Walther benoemde toen echter dat hij mij nog nooit heeft zien voetballen. Hij zou dus daarom ook wel een jongen willen om dat te zien. Verder lijkt het me hartstikke leuk om activiteiten te doen zoals klimmen. Dit past dan toch vaak iets meer bij een jongen.’
Via welke weg willen jullie een kindje nemen?
Walther: ‘Je kan kiezen voor adopteren, een draagmoeder of co-ouderschap. Dat laatste viel voor ons al gauw af, omdat we vonden dat je dan eigenlijk te maken hebt met vier ouders. Het is soms al lastig om met je partner op één lijn te komen over de opvoeding van je kind. Daarnaast willen wij geen kind om alleen af en toe te hebben. Co-ouderschap past daarom niet bij ons. Adoptie is ook geen optie. Het is in Nederland al door de overheid stopgezet, dus dat is ook heel lastig. Dat is verder ook een traject van gemiddeld vijf jaar. Het is dan ook nog maar de vraag voor een homostel of dit gaat lukken. Adoptie in het buitenland is ook stopgezet en een kindje adopteren is daarom nog maar in vier landen mogelijk voor een homostel. We hebben dus uiteindelijk gekozen voor draagmoederschap.’
Walther: ‘Op dit moment hebben we nog geen draagmoeder of eiceldonor gevonden. Je mag er hier in Nederland ook geen advertentie voor plaatsen. Dat wordt dan gezien als kinderhandel en dat is strafbaar. Op onze site staat wel dat we dus nog geen draagmoeder hebben. Dat is via een omweg natuurlijk toch een soort advertentie. We zouden het heel fijn vinden als we hier in Nederland iemand kunnen vinden. Zo zou de draagmoeder toch nog in het leven van ons kindje kunnen blijven, als ze dat zou willen natuurlijk. Als je in Nederland geen vrouw tegenkomt die draagmoeder wil zijn, is de kans wel heel klein dat het gaat lukken. Homostellen wijken daarom dus vaak ook uit naar Canada of Amerika. Het is daar allemaal veel beter geregeld. Ze hebben daar ook een draagmoeder en eiceldonor bank. Er zijn daar regels en wetten voor opgesteld, dat is hier in Nederland niet.’
Rick: ‘We gaan waarschijnlijk naar Canada om alles te regelen. Tenzij we daarvoor al iemand in Nederland vinden waarmee het heel goed klikt. We zijn op dit moment bezig met alles uitzoeken. Vooral kijken we naar wat er allemaal kan en hoe we het geld bij elkaar krijgen. We hebben namelijk zeventig- tot honderdduizend euro nodig om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Daar zijn we dus nu hard voor aan het sparen.’
Walther: ‘De kosten zijn zo hoog, omdat je de klinieken moet betalen. Je moet ook alles betalen voor de draagmoeder of eiceldonor. Een draagmoeder krijgt een psychische en lichamelijke test. We moeten ook beide advocaten betalen. Dat moeten verschillende advocaten zijn, omdat ze natuurlijk niet partijdig mogen zijn. Verder moet er allerlei papierwerk geregeld worden. Het mooiste en voordeligste zou zijn als we in Nederland een vrouw treffen die zelf zegt dat ze ons kindje wil dragen. Voor een homostel worden de kosten namelijk niet vergoed en is er geen regeling. Dit ligt voor een heterostel of lesbisch stel weer anders.’
Waarom besloten jullie kleding te verkopen?
Rick: ‘We wilden zelf sowieso iets gaan doen. Alleen een crowdfunding opstarten wilden we niet. Het was voor ons belangrijk dat we er ook echt voor zouden werken. Alles wat we nu bezitten, daar hebben we hard voor gewerkt. Het voelt dan fout om nu zelf niks te doen, om te krijgen wat we willen. Met wat we doen, wilden we ook een soort naamsbekendheid krijgen. Op onze kleding staat nu ook de naam van ons merk. We zochten verder iets, dat voor iedereen is. Iedereen draagt natuurlijk kleding. Dus alle mensen die ons zouden willen helpen, kunnen ook wat kopen. We verkopen bijvoorbeeld tassen, shirts en sweaters. We hopen dat we met ons merk natuurlijk voor elkaar krijgen dat er een kindje komt, maar ook dat dit voor andere stellen later veel makkelijker gaat. We willen dit probleem dus eigenlijk de wereld insturen, om ook bekend te maken dat dit zo’n probleem is voor homostellen. Dit moet gewoon veel makkelijker. Ik denk dat kinderen echt super gelukkig kunnen zijn bij een homostel.’
Walther: ‘We wilden met ons merk ook een ‘probleem’ onder de aandacht brengen. Als mensen in het park twee mannen met een kindje zien lopen, hebben ze daar meteen een mening over. Dat vinden ze dan wel of niet kunnen. Maar al die mensen weten niet wat daaraan vooraf is gegaan. Honderdduizend euro krijg je natuurlijk niet zomaar bij elkaar als twee vaders. Verder is er ook nog een psychologisch traject. Wij moesten allebei een psychologische test ondergaan om te zien of we het hebben van een kind wel aan kunnen. De mensen die hier bijvoorbeeld op de hoek van de straat wonen hoeven dat allemaal niet te doen als ze een kindje willen. Voor een hetero stel is een kind maken ook een intiem en besloten iets, wat je met zijn tweeën doet. Voor ons is dat het niet. We hebben jammer genoeg heel Nederland nodig om onze wens in vervulling te laten gaan. Alle informatie hierover staat verspreid over het internet dus we wilden ook een plek creëren, waar je alles bij elkaar kan vinden. Zo is dus ook ons merk ontstaan.’
Rick: ‘We hebben geprobeerd om ons verhaal ook zo veel mogelijk te delen in de media. Daarbij kregen we ook wel veel haatberichten over ons heen. Nederland beweert heel tolerant te zijn, maar dat geldt lang niet voor alle mensen. We horen dan ook vaak dat mensen zeggen dat een kind niet goed terecht zou komen bij een homo stel. Vaders zouden dan namelijk niet voor hun kinderen kunnen zorgen. Ze vinden dat een kind altijd ook een moeder nodig heeft. Ik hoop dat ik een keer hun ongelijk kan bewijzen.’
Walther: ‘Ik merk af en toe wel dat niet iedereen heel tolerant is. Ik werk met verstandelijk gehandicapten in Amsterdam. Soms loop ik wel eens door het vondelpark met cliënten. Af en toe ook hand in hand, want sommigen hebben die begeleiding ook nodig. Je denkt dan van nou je loopt in het Vondelpark in Amsterdam, dat moet dan toch tolerant zijn. Toch heb ik al een paar keer gehad dat wanneer er mensen voorbijfietsten, ik ze dan achter ons homo’s hoorde schreeuwen. Dan denk ik altijd bij mezelf, die mensen kennen de hele situatie niet. Ze roepen gewoon maar wat. Je merkt ook dat mensen veel haatreacties plaatsen als ze ons verhaal voorbij zien komen op sociale media. Daar stond ook nog wel een beetje een grappige reactie bij. Iemand zij namelijk: Ik vond één vader al verschrikkelijk op een ouderavond, kun je nagaan als je er twee hebt. Dit is natuurlijk wel een beetje dubbel op te vatten.’
Hebben jullie al spulletjes en een idee voor de kinderkamer?
Walther: ‘We hebben al in ons hoofd welke kamer we gaan omtoveren tot kinderkamer. Het moet niet roze of blauw worden. Zo wordt het niet een typische jongens of meisjeskamer. Ik wil het echt wel een beetje neutraal houden. Het moet een gezellige kamer worden, wel met kleur, maar dus neutraal. Ik zit te denken aan bijvoorbeeld pastelkleuren met hout. Het moet echt een kinderspeelkamer worden. Ik zie al voor me dat er van die speelwigwammetjes in de hoek staan, zodat het kindje daar lekker in kan spelen. Verder zie ik iets van vlaggetjes en schattige lampjes aan de muur hangen. Een grote Nijntje knuffel mag ook echt niet ontbreken.
Rick: ‘Alles moet wel bij elkaar passen en dezelfde stijl hebben. Het wordt echt een kamer ingericht door homo’s eigenlijk. We hebben ook al wat spulletjes voor ons toekomstige kindje. Mijn zussen hebben al kinderen. Die hebben ook al aangeboden om hun oude spulletjes op de zolder bij ons te leggen. Een vriend van Walther had ook wat boeken over, dus we hebben al veel prentenboeken liggen. We hebben ook bij de moeder van Walther op zolder gezocht naar wat spulletjes. Daar hebben we wat autootjes en lego vandaan gehaald. We hebben dus al wel wat dingetjes in huis. Het is nog wel te vroeg om kleertjes of iets dergelijkste kopen. Als we bijvoorbeeld door de Primark of een andere winkel lopen, kunnen we niet wachten om spulletjes te kopen.’
Hoe zien jullie je toekomst voor je?
Walther: ‘We hopen dat het een rooskleurige toekomst wordt en dat we zien dat alles bergopwaarts gaat. Dat zal waarschijnlijk niet zo zijn. We hebben ook tegen elkaar gezegd dat wanneer het ons echt in de weg gaat staan en alleen nog maar negativiteit oproept, we er nog een keer goed over na moeten gaan denken. Onze kinderwens moet niet ten koste gaan van onze relatie. Verder willen we natuurlijk ook niet dat we straks alleen maar depressief rondlopen. We hopen dat we dat punt natuurlijk niet gaan bereiken. Tot nu toe zien we alles nog positief in. We zijn er ook nog steeds klaar voor om de strijd aan te gaan, want die komt er zeker.’
Rick: ‘De weg naar ons kindje toe moet wel een mooie reis zijn. Wat we tot nu toe allemaal gedaan hebben, vinden we allemaal leuk. Het geeft ons energie. De weg ernaartoe is niet altijd even leuk en ook hobbelig, maar we maken er het beste van. We hebben natuurlijk onze eigen kledinglijn en zijn al een paar keer op televisie geweest. We zien ook nog steeds dat we niet alleen onszelf helpen, maar ook andere wensouders. Dat maakt het heel mooi om voor te strijden. Mocht de weg naar een kindje toe ooit makkelijker worden dan zouden we ook nog wel een tweede kindje willen. Voor nu blijven we alles stap voor stap bekijken.’
Rick en Walther hebben nog niet genoeg geld bij elkaar om hun kinderwens te realiseren en staan open voor donaties. Meer informatie kun je vinden op http://Pa-Pa.net
