Isabel van Boetzelaer, schrijfster van het boek Oorlogsouders, is de dochter van een Duitse baronesse, haar ouders waren ‘goed’ in de oorlog, en een Nederlandse baron die zo ‘fout’ was dat de doodstraf tegen hem werd geëist. Over hen schreef ze het prachtige Oorlogsouders. Speciaal voor WENDY schrijft ze over haar belevenissen.
Waar waren jouw ouders tijdens de oorlog? Wat deden ze?
Als je van mijn generatie bent (55 jaar) en vriendschappen sluit of een nieuwe liefde ontmoet, vertel je elkaar over je leven en komt deze vraag vroeger of later zeker naar voren.
Algemeen gold: De Duitsers waren de slechte nazi’s en de Nederlanders de slachtoffers of verzetshelden. In mijn familie was het precies omgekeerd.
Mijn Duitse grootouders, stonden in het verkeerde land aan de goede kant en bereidden de aanslag op Hitler mee voor. Mijn Nederlandse vader was fout in de oorlog. Zeg maar, heel erg fout. Lang heb ik hierover gezwegen.
In 2011 zag ik een speelfilm, the Pianist, een waargebeurd verhaal.
Ik realiseerde me, dat mijn ouders ook een bijzonder, bizar leven hadden gehad. Wilde ik hun verhaal uit eerste hand horen, moest ik niet langer wachten. Mijn vader was 91 en mijn moeder 84. Ik ben ze direct gaan interviewen. Een intense tijd, die resulteerde in het boek Oorlogsouders
Oorlogsouders is niet gewoon een verzonnen roman. Het is een biografie over mijn directe familie en dus ook over mij, met een belangrijk segment waarover ik lang heb gezwegen. De publicatie voelde als uit de kast komen, maar zonder kleren. Nog nooit heb ik me zo naakt gevoeld.
De media pikten het op een ongelofelijke manier op. In een week stond ik met paginagrote artikelen in drie landelijke kranten. Ik was nerveus voor de interviews, maar de journalisten waren stuk voor stuk aardig, begripvol en bereid een genuanceerd beeld te schetsen.
Ook werd ik voor live tv programma’s gevraagd. Spannend. Plotseling zat ik tussen ervaren tv persoonlijkheden en deelde deze, voor mij beladen informatie met heel Nederland.
Ik ontmoette veel respect en begrip, even als in de vele mailtjes en Facebookreacties.
Iedereen vond het boek prachtig en liet weten ervan te hebben genoten. Ik ontving veel berichten van mensen die ook een fout familielid hadden en mijn gevoelens herkenden of van lezers die nu de moed en inspiratie vonden hun eigen familieverhaal te gaan schrijven.
Nooit heb ik in de periode richting 4 mei zo’n opluchting gevoeld. De schaamte, het grote zwijgen is voorbij. Wel is er veel meer interesse voor de kant van mijn vader dan voor de Duitse kant. Toch kijkt men nu verder dan het domweg veroordelen. Iedereen met wie ik tot nu toe contact heb, heeft een genuanceerder beeld en denkt verder. Hoe heeft het zover kunnen komen? Wat kunnen we ervan leren? Hoe kunnen we zorgen dat het nooit meer zover komt?
Mei is het voorjaar. Net als alle bladeren weer aan de bomen komen, is het een tijd van “opnieuw beginnen”, waarbij we de geschiedenis niet mogen veronachtzamen of vergeten.
Ik ben dankbaar en trots als ik hier met mijn boek iets aan bij kan dragen.
