Voor alles is een eerste keer. Zo ook de allereerste dag dat ik de kinderen van mijn lief naar school bracht. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren. Sowieso moest ik wennen aan het ritme van de kinderen. Het lijkt wel alsof ze met een voorgeprogrammeerde wekker in hun lijf rondlopen. Klokslag half zeven gaat hij af.

Pas in het leven van de meiden was ik een ander tijdstip van opstaan gewend. En als ik ook op dat tijdstip nog geen zin had om op te staan, dan breidde ik er gerust nog een half uur aan vast. Nu ik in het leven van de kinderen was voelde ik me verantwoordelijk en kon het niet zo zijn dat twee van die kleine meisjes alleen in een donkere woning onder zouden zijn. Ik wurmde mezelf uit bed en bevond me nog geen tien minuten later aan het aanrecht om de boterhammen te smeren. Niet alleen voor hun ontbijt, maar ook om mee te nemen naar school.

Ontbijt

Ik paste toe wat ik van thuis uit had meegekregen. Een boterham met gezond beleg en een boterham met ongezond. Ook hun ontbijt zag er zo uit. Nu at de jongste geen boterhammen als ontbijt, maar pap. Toen ik haar als 4 jarige drie lepels suiker erbij zag gooien, heb ik daar een stokje voor gestoken. Dit ging niet zonder slag of stoot, maar toen ze me na de zoveelste keer vroeg of ik dan de suiker over haar pap kon strooien, wist ik dat er ruimte was ontstaan voor mijn inbreng. Dit bleef uiteindelijk niet bij het ontbijt.

Zoet

Terwijl ik de boterhammen voor school smeerde en ze in de broodtrommel stopte merkte de oudste op dat mama ook altijd iets lekkers meegaf. Van thuis uit kende ik dit zelf niet. Mijn moeder smeerde onze boterhammen volgende de regel één gezond en één ongezond en een stuk fruit. Om gedoe te voorkomen koos ik voor de makkelijke weg. En zo gebeurde het, dat ik in elke broodtrommel ook iets lekkers stopte. Uiteindelijk ben ik dit gaan afwisselen. De ene dag wel en de andere dag niet. Laat ik voorop stellen dat ze niks tekort komen, want bij ons thuis mag er best gesnoept worden. Als fervent chocolade liefhebber vind ik niet dat ik de kinderen zoet kan ontzeggen, waar ik zelf zo gek op ben.

Onwennig

Nadat de broodtrommels waren ingepakt en de klok de hoogste tijd om te gaan aangaf, reed ik met ze naar hun school. De oudste wees me de weg. Wat voelde ik me onwennig. Niet eerder in mijn leven had ik kinderen naar school gebracht en nu bevond ik me op een schoolplein dat krioelde van schreeuwende en stuiterende kinderen. De meiden bleven heel lief bij me staan. Alsof ze aanvoelde hoe ik me voelde, of misschien voelde zij zich wel net zo onwennig als ik. Opeens stond niet alleen ik met twee meiden aan mijn zijde, ook zij stonden er opeens met een andere vrouw dan hun moeder.

Stiefmoeder

Gelukkig was de mama, van het beste vriendinnetje van de oudste, een goede vriendin van mijn lief. Toen ze mij zag kwam ze bij me staan om even een praatje met me te maken. Ondertussen zag ik andere vrouwen druk met hun kinderen en andere mama’s in gesprek zijn. Uiteindelijk sprak een van de mama’s me aan met de vraag of ik nu de stiefmoeder van de meiden was. Zonder omweg, direct op de man af. Een vreemde gewaarwording was dat voor me, om een vreemde het woord stiefmoeder uit te horen spreken en me deze vraag te stellen.

Vreemde eend

Misschien dat de vraag van deze mama mee heeft gespeeld in mijn aversie tegen het woord stief. Uiteindelijk liep het gesprek met haar heel anders en vertelde ze me, dat ik niet de enige was. Ook zij had bonuskinderen in haar leven. Er viel een last van mijn schouders en op dat moment drong het tot me door, dat ik er mocht zijn. Dat ik niet de enige vrouw was op dit schoolplein met ‘vreemde’ kinderen aan haar zijde. Dat ik kon zijn wie ik was en de kinderen gewoon ook een dikke knuffel en een kus kon geven toen de schoolbel ging. Daar gingen ze, twee kleine meisjes met een grote rugzak achterop hun rug. Met daarin enkel een goed gevulde boterhammentrommel met iets lekkers en een stuk fruit. Allebei bleven ze maar zwaaien en kushandjes geven tot ze uit mijn zicht verdwenen. De eerste keer dat ik de meiden naar school bracht ga ik nooit meer vergeten. Tegenwoordig ken ik veel meer mama’s en plusmama’s en ben ik niet langer een vreemde eend in de bijt.

Tips!

Ga je de kinderen een eerste keer naar school brengen? Dan geef ik je graag een aantal tips!

1. Wees jezelf. Je bent goed zoals je bent. Je hoeft je niet anders voor te doen.
2. Doe als jezelf. Doe het zoals jij denkt dat het goed is voor de kinderen en jezelf.
3. Laat het los. Heb je het idee dat andere vrouwen over je praten? Omdat ze misschien wel goed bevriend zijn met de biologische moeder en zij (niet positief) over je praat? Of anderszins. Realiseer je dan dat mensen oordelen. We vormen met zijn allen nu eenmaal vaak een mening over iets waar we geen weet van hebben. Oordelen en meningen vormen is makkelijk. Laat het dan ook los, want uiteindelijk ben jij diegene die er last van heeft.
4. Geef jouw liefde. Voor de kinderen is het net zo onwennig om opeens met een andere vrouw aan hun zijde te staan, dan de biologische moeder. Geef hun dan ook de knuffel en de kus, zoals je dat thuis ook doet.
5. Niet vergeten. Vergeet niet dat je niet de enige bent, die zich in deze situatie bevindt. Velen zijn je al voorgegaan of bevinden zich in een soortgelijke situatie.
6. Maak een praatje.  Met kinderen aan je zijde is het een stuk makkelijker om ook eens een praatje te maken. Zeker wanneer kinderen onderling met elkaar spelen. Een opmerking over het weer is snel gemaakt en de rest volgt vaak vanzelf.

Over Irma

Ik, stiefmoeder? In mijn hoofd plopte een schrobbende assepoester op, terwijl haar stiefmoeder haar afsnauwt. Dat gaf me geen goed gevoel dus zocht ik naar een woord dat voor mij de lading beter dekt. Zo vond ik in ons buurland België het woord ‘plusmama’. De ‘Plus’ staat voor mij voor de toegevoegde waarde die ik, naast de biologische ouders, toevoeg aan het leven van de kinderen. En net zoals alle mama’s zo nu en dan eens verwend worden, verdienen plusmama’s die (h)erkenning ook. Daarom vind je op Irma haar website een kleine selectie aan cadeautjes speciaal voor plusmama’s. Zodat ook zij eens in het zonnetje gezet kunnen worden. Ook vind je hier andere verhalen van meer plusmama’s.

Lees hier het hele verhaal van Irma.