Het krijgen van kinderen is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Een vruchtbaarheidstraject kan een dagelijks gevecht zijn met spuiten, timers voor de beste kans op een bevruchting en veel onzekerheid. Een moeilijk onderwerp, waar nog steeds een taboe op heerst. Iets wat je raakt in het vrouw zijn. Toch is 1 op de 32 kinderen op de wereld gekomen door middel van IVF. Ilse Ruijters, auteur van het boek ‘Vruchtbaar’, deed er zelf acht jaar over om zwanger te raken. Ze deelt haar verhaal over haar strijd om zwanger te raken.
‘In een vruchtbaarheidstraject moet je zó veel. Van de dokter moet je hormonen spuiten, van je omgeving moet je “het” loslaten en van jezelf moet je niet zo zeuren. Laten we vooral minder moeten.’
De ontmoeting
‘Ik heb het boek ‘Vruchtbaar‘ geschreven om verschillende personen over dit onderwerp hun verhaal te laten vertellen.Vaak lees je verhalen over een vruchtbaarheidstraject vanuit een oogpunt. Iedereen die dit proces meemaakt, maakt het weer op een andere manier mee, dus het leek mij goed om die verschillende kanten te belichten. Voor de een is het de hel en de ander vindt het weer heel mooi en geniet er echt van. Zelf heb ik ook zo’n traject ondergaan. Met mijn toenmalige man heb ik het vier jaar geprobeerd. Het lukte niet. De relatie ging uit en daarna was ik een tijdje vrijgezel. Toen ontmoette ik mijn huidige man, Bas. Hij had hiervoor een andere relatie gehad en ook in die relatie lukte het niet om kinderen te krijgen. Wij wilden allebei heel graag vader en moeder worden, dus binnen een half jaar gingen we naar de dokter.’
Het vruchtbaarheidstraject
‘Ik wilde zo graag een kind, maar toch wilde ik het vruchtbaarheidstraject niet in gaan. Het voelde voor mij namelijk als toegeven dat er iets aan jezelf schort. Zwanger worden hoort toch iets romantisch te zijn, samen met z’n tweeën in een bed? Niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit, dagelijks hormonen spuiten, een wekkertje zetten voor het moment om seks te hebben… Toch is het nooit gek geweest toen we aan het traject begonnen. We probeerden eerst zwanger te raken door IUI. Dit hebben we zes keer geprobeerd, maar dat werkte niet. Toen stapten we over op IVF, waarbij eicellen uit je lichaam worden gehaald en buiten het lichaam worden samengebracht met de zaadcellen van de man. Bij de eerste poging ontstonden vier embryo’s, waarvan er twee in mijn baarmoeder werden teruggeplaatst en de andere twee werden ingevroren. Ik werd kort daarna weer ongesteld, wat betekent dat de embryo’s zich niet goed in mijn baarmoeder hadden ingenesteld. De tweede keer ontstonden er zes embryo’s, waarvan er een ‘vers’ teruggeplaatst werd in mijn baarmoeder en de overige embryo’s gingen de vriezer in. Uit dat embryo is onze dochter ontstaan.’
Probeer er maar eens lucht in te houden
‘Het is lastig om de lucht in zo’n traject te houden, maar toch probeerden we er samen zo optimaal doorheen te komen. We maakten er maar een soort uitje van door elke keer als we in het ziekenhuis waren een lekkere gevulde koek in de kantine te eten. Dit traject heeft mij en Bas dichter bij elkaar gebracht. Het is een heel ingrijpende gebeurtenis, maar tegelijkertijd ook iets heel moois. Je doet het echt samen. Ik weet nog heel goed dat ik voor het eerst de hormoonspuit in mijn lichaam moest zetten. Ik vond het super eng, dus Bas deed het. Na drie dagen was hij weg voor zijn werk, dus moest ik het zelf doen. In het begin was het zo eng, maar dat zakte snel weg.’
Laat het los
‘Als je zo’n traject ingaat ben je natuurlijk erg bezig met zwanger worden. Wat je veel om je heen hoort, is: “Laat het los”. Het moeten loslaten en het ontspannen staat natuurlijk haaks op elkaar. Als het mogelijk was om het los te laten, had iedereen het gedaan. Maar omdat je er elke dag ook echt fysiek mee bezig bent, door die hormoonspuiten bijvoorbeeld, denk je er ook elke dag aan.’
Het dieptepunt
‘Het dieptepunt van het traject was op het moment dat ik een schrijftraining had in Maastricht. Bas had een feestje in Utrecht. Toen ik klaar was, reed ik naar ons huis in Almere. Eenmaal thuis kwam ik erachter dat ik op dat moment vruchtbaar was, want ik had mijn eisprong. Ik moest dus zijn zaad hebben, maar hij was op een feestje. Op dat moment gaat er maar één ding door je hoofd en dat is dat het moet, want anders ben je weer te laat. Ik ben naar Utrecht toegereden om hem op te halen. Thuis hebben wij seks gehad en daarna heb ik hem weer teruggebracht naar het feestje. Je hebt eigenlijk verplicht seks en dat maakt je seksleven er echt niet leuker op.’
De andere embryo’s
‘Ik denk regelmatig aan de andere embryo’s die nog in de vriezer liggen. Wat zal ik daar meedoen? Zal ik ze doneren aan de wetenschap? Nog een keer dit traject doorgaan om een broertje of zusje op de wereld te brengen? Het is heel moeilijk en ik ben er nog niet uit.’
Het boek
‘De rode draad van het boek is dat iedereen die zo’n traject ondergaat, moet proberen om heel erg bij zichzelf te blijven. Doe wat goed voelt voor jou. Als het op een gegeven moment genoeg is, sla dan een halfjaar over. Of stop het traject. Dat is misschien nog wel een groter taboe. Het stoppen van een traject voelt misschien als opgeven, maar als jij er zelf aan onderdoor gaat of je relatie wordt er ziek van, dan is dat misschien wel de beste keuze. Het boek geeft een veelzijdig inzicht in het hele vruchtbaarheidstraject met zowel de medische kanten, als de emotionele kanten van ervaringsdeskundigen.’
Meer power stories lezen? Klik hier!
