In WENDY #12 stond het verhaal van Project Safe Haven, opgericht door Anna Smit, voor vrouwen die hoogzwanger, of met kinderen vastzitten in vluchtelingenkampen in Griekenland. Wij hebben gevraagd hoe het nu gaat.
Volksverhuizing
Niks roeriger dan de wereld van de vluchteling. Altijd in beweging, want dan moet dat kamp opgedoekt worden en dan vindt zich weer een hele volksverhuizing plaats binnen Griekenland om de vluchtelingen uit het koude noorden te halen en onder te brengen in appartementen in Athene. Dat laatste klinkt natuurlijk fijner, want ja, een droog, dak boven je hoofd en het is veiliger. Maar ook: geen distributie meer, dus geen eten, geen dekens, geen kleren, helemaal niets.
Ook wordt er meer en meer van de Griekse eilanden bewogen naar het vaste land en het eerste waar ze belanden is ook weer Athene. Omdat Athene zo’n punt van aandacht is geworden, zijn we met het House of Peace vanuit Thessaloniki naar Athene meeverhuist. En wat een fijne keuze is dat geweest: een mooi “af” huis, met nieuwe badkamers en een speeltuin pal voor de deur.
Salam, een van onze sleutelfiguren aldaar, heeft op vijf minuten afstand daar vandaan nog een huis gehuurd, dat twee keer zo groot is. Al met al worden er nu tachtig mensen over deze twee huizen verdeeld gehuisvest. Waarvan vijftig kinderen!
Verdere zorg
Educatieprogramma’s en kraamhulp hebben we nog niet kunnen opzetten, maar we hebben wel na ons laatste bezoek eind april contact kunnen leggen met fantastische grass-root organisaties, die dit wel faciliteren. Wij kwamen tot de conclusie: waarom het wiel opnieuw uitvinden als alles al aanwezig is? Laten wij die mooie nieuwe contacten goed onderhouden en koppelen aan onze projecten.
Nieuwe crisis
In Amsterdam zijn we hard aan het knokken om te kijken waar we donaties vandaan kunnen halen en hoe we meer awareness kunnen creëren. De huidige tendens lijkt te zijn dat men denkt dat het in Griekenland nu rustig is wat betreft de vluchtende mensen, terwijl een nieuwe crisis begonnen is: het stof is neergedwarreld, de boten komen mondjesmaat aan, de kou is voorbij, maar ondertussen mag men niet voor- of achteruit. In de kampen is het elke dag hetzelfde verhaal, al een jaar lang. Eten, slapen, eten, slapen.
In de appartementen is het zo dat de grote taalbarrière zorgt voor grote ongemakken, want hoe regel je zonder geld voor je gezin eten, kleren, medische hulp, dekens, etcetera? Veel vaders struinen de markten af en bedelen om oud groente en fruit – de gêne diep in de ogen geworteld, voorbij al hun Arabische trots -.
De groepen die buiten het systeem vallen, omdat ze de relatief veilige kampen hebben verlaten, om door te trekken naar de grote stad – waar ze hopen verenigd te worden met hun families – komen op straat terecht of in vervallen, tochtige schoolgebouwen, waar ze hun leven niet veilig zijn. Deze groepen, daar ligt onze focus. Salam pikt de gezinnen met jonge kinderen van de straten en brengt ze onder, maar er is nog een hele lange weg te gaan…
