Als journaliste en schrijfster Hiske Dibbets (56) in 2020 te horen krijgt dat ze darmkanker heeft, staat haar leven op zijn kop. Er volgt meer slecht nieuws, er worden uitzaaiingen gevonden. Genezing is niet meer mogelijk. In haar boek ‘Niet niks’ schrijft Hiske over de impact van haar diagnose en hoe haar kijk op het leven is veranderd. Wij delen vast een voorproefje.
Slecht nieuws
‘Ruim anderhalve week na de coloscopie van dokter Schoenmaker had ik een afspraak in het olvg om mijn definitieve diagnose te horen. Ik was nog nooit zo nerveus geweest. Dit was de dag des oordeels, de dag die de rest van mijn leven zou bepalen. Misschien valt het mee, probeerde ik mezelf te sussen. Gewoon verstand op nul en afwachten wat ik te horen zou krijgen. Ruud ging mee om mij te steunen. Ik meldde me aan de balie. We moesten wachten in de kuipstoeltjes in de ruimte voor de polikliniek. In de verte zag ik ineens de ouders van een vriendin. Ik wist dat zij ook op de uitslag van een onderzoek zaten te wachten, want dat had ze me verteld. Hoewel ik ze nauwelijks kende, ging ik even naar ze toe. Eigenlijk was het niets voor mij om zomaar op vreemden af te stappen, maar alles was beter dan zo zenuwachtig op een stoel te zitten. Ik had me nog maar net voorgesteld toen een vrouwelijke maag-darm-leverarts ons kwam halen. Ruud en ik liepen achter haar aan. Ze bracht ons naar een kantoortje waar al iemand zat. Dat bleek een casemanager te zijn. Niet de mijne, maar een andere. Kennelijk maakte het niet uit wie bij het gesprek zat, als er maar een casemanager was.
De arts had een vriendelijk gezicht. Ze keek me ernstig aan. ‘U bent doorverwezen door Polidirect,’ zei ze. ‘Daar heeft u slecht nieuws gekregen…’ Ze viel stil. Ik zag dat ze twijfelde over de volgende zin. Ik zag ook iets anders: ze was bijna net zo nerveus als ik. ‘Ik ben zo bang om hier weer slecht nieuws te krijgen,’ zei ik. Mijn stem klonk rustiger dan ik was. Mijn hart klopte in mijn keel. Mijn handen trilden en waren vochtig van het angstzweet. Het bleef nog even stil. Toen vervolgde ze: ‘Ik heb inderdaad slecht nieuws.’ Met mijn ene hand omklemde ik de armleuning van de stoel. De andere hand stak ik uit naar Ruud naast me. Hij zag het niet. ‘Pak mijn hand,’ fluisterde ik tegen hem. ‘Wij hebben onderzoeken gedaan. Daaruit blijkt dat het rectumcarcinoom is uitgezaaid op meerdere plaatsen. Naast de tumor in uw endeldarm zit er een uitzaaiing in uw lever en eentje in uw long.’ Nu greep Ruud mijn hand. Ik kneep in de zijne. ‘We twijfelen nog over een aantal klieren in de buik. We kunnen niet goed zien of ze vergroot zijn of niet, maar ze zijn verdacht… Bij uitzaaiingen op meerdere plaatsen, en met name bij uitzaaiingen in de klieren in de buik, kunnen we niet opereren.’ ‘Waarom niet?’ vroeg Ruud. ‘De aangetaste klieren liggen bij de aorta. Chirurgen willen altijd schone snijvlakken, dat kan niet in dit geval.’ Ik keek haar aan. Ik hoopte dat ze zou zeggen: ‘Maar er is nog een lichtpuntje’, of iets in die trant, maar dat deed ze niet.
De casemanager zat nog altijd onbewogen op haar stoel. Ik probeerde tot me door te laten dringen wat mij verteld werd. Uitzaaiingen en verschillende verdachte klieren in de buik. Dit was zo’n beetje de slechtste uitslag denkbaar. Ik had me weleens afgevraagd hoe ik zou reageren op extreem slecht nieuws, maar nu ik het kreeg, gebeurde er niets. Ik kon niet geloven dat dit over mij ging. Misschien was er een fout gemaakt, misschien waren er scans verwisseld. ‘Daarom stellen we een chemokuur voor,’ vervolgde de arts. Er kwam een woord in me op waar ik aan het begin van het gesprek helemaal niet aan had gedacht. Ik wilde het niet uitspreken, maar deed het toch. ‘Betekent dit dat de behandeling palliatief is?’ De bewegingloze casemanager begon ineens te knikken. ‘Inderdaad, palliatief,’ zei de arts. ‘Ik heb begrepen dat u ook klachten heeft, zoals pijn in de endeldarm. Daarvoor kunnen we u bestralen.’ Ik luisterde niet meer. Ik dacht alleen maar aan dat woord. Palliatief. Het rijmt op lief, maar verder was het de meest verschrikkelijke term die ik me kon voorstellen.’
Het boek ‘Niet niks’ van Hiske Dibbets is voor € 20,00 te bestellen via deze link.
