Daniëlle van ’t Schip (54) is 33 jaar getrouwd met voetbaltrainer John van ’t Schip en moeder van twee kinderen: Davey (32) en Estelle (29). In 2005 kreeg ze een ‘openbaring’ en sindsdien bewandelt ze een spiritueel levenspad. In april werden bij haar twee tumoren gediagnosticeerd, waar ze op haar eigen manier mee omgaat.

Daniëlle en haar gezin wonen in Naarden, in een huis met een door bamboe omzoomde tuin en een Indiase houten poort als toegang. Ook binnen is merkbaar dat het gezin door het werk van echtgenoot John van ’t Schip altijd een internationaal bestaan heeft geleid – het gezin woonde in Italië, Australië, Mexico en Griekenland, en zoon Davey woont nog altijd in Australië en is inmiddels een echte aussi, zoals Daniëlle zegt. Dochter Estelle woont wel thuis. Aan de muur hangt een groot, traditioneel Aboriginal-schilderij, een doek geschilderd in stippen en in de vensterbanken staan boeddha’s, oergodinnen en kristallen.

De afspraak is zo ver mogelijk naar het einde van de maand geschoven, naar het moment dat de laatste chemokuur zo lang mogelijk geleden is en de nieuwe voor de deur staat – maandag moet ze weer naar Duitsland voor een nieuwe behandeling, vertelt Daniëlle. Vijf kuren heeft ze nu achter de rug en van de laatste lag ze er de afgelopen maand ‘behoorlijk af’, zegt ze – deze dagen is ze op haar best. Ze oogt fragiel, met haar krukken, in zwarte joggingbroek en met okergele omslagdoek en wit mutsje. Buiten de poort komt ze niet vaak, alleen voor behandelingen. Het gezondheidsproces waar ze in april in terechtkwam toen duidelijk werd dat ze een tumor in haar endeldarm had, waardoor er een fractuur in haar schaambot is ontstaan, lijkt de goede kant op te gaan ‘We will manage, don’t worry,’ zei haar Duitse arts de afgelopen keer, terwijl ze in april nog te horen kreeg dat ze niet langer dan zes maanden zou hebben als ze zich niet liet behandelen. ‘Nee toch, echt?’, was haar reactie. ‘Ik wil zo graag 108 worden. “Dat kan ook, only God knows”, zei mijn arts.

Het was fijn om die woorden van hem te horen.’ Want hoewel ze erin gelooft dat de blauwdruk van ons leven al bij onze geboorte vastligt, vindt ze het nog steeds veel te leuk ‘om mens te zijn’ en zou ze het erg jammer vinden ‘om haar lichaam binnenkort al te moeten verlaten’. ‘Ik houd ontzettend van het leven. Onze dochter Estelle zei laatst ook: “Mam, ik ken niemand die zo positief in het leven staat en geniet als jij.” Vlak na de diagnose heb ik drie dagen gedacht dat mijn tijd al snel kwam en nam ik een soort van afscheid van het leven en mijn geliefden. Niemand gaat voor zijn tijd, zei ik, dus als het de bedoeling is dat ik ga, heb ik daar persoonlijk niets over te zeggen. Het enige wat ik kan doen is om me volledig overgeven in het moment aan dit nieuwe, spannende levensavontuur.’

Nieuw hoofdstuk

De diagnose kwam in april op een bizar moment, vlak voordat haar boek In het licht van liefde naar de drukker ging. In de epiloog schrijft ze: Ik weet niet hoe mijn verhaal gaat eindigen, maar een nieuw hoofdstuk is begonnen. Inmiddels leeft ze haar derde boek en hoopt ze dat nog te mogen schrijven – ze wil bijvoorbeeld graag schrijven over het samengaan van de holistische en medische wereld. Daniëlle kreeg in 2005 een ‘openbaring’, zoals ze het zelf noemt, en dat veranderde haar leven volledig. Tot die tijd leefde ze een nuchter aards bestaan, als vrouw van een voetballer/coach en moeder van twee kinderen, maar op haar 37ste kreeg ze visioenen en zag ze dat we als mensen in essentie allemaal spirituele, vredige liefdeswezens zijn. Ze haalt een artikel aan uit de Volkskrant van deze ochtend: een interview met voormalig Zuidas-advocaat Barend Post. In het verhaal vertelt hij hoe hij tijdens een operatie een bijna-doodervaring kreeg en een euforisch gevoel van liefde ervoer, en besefte dat alles met elkaar verbonden is en we niet afgescheiden zijn van elkaar. ‘Zo heb ik mijn openbaring ook ervaren en dat was voor mij een grote motivatie om dit boek te schrijven.

Ik hoop mensen te inspireren met het idee dat we allemaal spirituele wezens zijn en dat de aardse lijdensweg van veel mensen niet zo nodig is. Zaken die veel mensen najagen, zoals meer en meer geld en roem, zijn niet zo belangrijk. Liefde, aandacht en tijd delen en lief zijn voor jezelf en je medemens, is waar we echt gelukkig van worden. Als kind wilde ik anderen altijd al helpen en redden, en het voelt als een missie om het inzicht dat ik heb gekregen met anderen te delen. Hoewel veel mensen zich moeilijk kunnen indenken wat zo’n soort ervaring kan doen. Die denken: het is leuk dat Daniëlle een bezoekje aan de hemel heeft gebracht, en zien het vooral als zweverig.’

In haar boek deelt ze veel van haar persoonlijke leven, over de liefde voor haar familie bijvoorbeeld, en inzichten en teksten van anderen om de lezer te inspireren. Ze vertelt hoe ze yoga ontdekte en over hoe haar drie spirituele leermeesters haar de weg wezen. De eerste was het Nederlandse medium Berna Ooms, de tweede een Chileense yogalerares, Katiza Satya, en de derde Australiër Sailor Bob, een belangrijke master in de non-dualiteitleer. Ze neemt de lezers mee naar India, waar ze verbleef in een ashram, en vertelt over het leven van het gezin in landen als Australië en Griekenland. Ze beschrijft hoe haar ‘openbaring’ ook haar relatie met John veranderde, maar dat hij altijd vertrouwen in haar is blijven houden en haar nieuwe levenspad altijd heeft ondersteund. Nu zegt ze: ‘John had twintig jaar een aardse, nuchtere vrouw en dat veranderde door die visioenen. Maar hij zei altijd: “Maken jullie je geen zorgen, Danielle heeft even tijd nodig om al de visioenen een aardse plek te geven, ik ben bij haar.” Wij zijn met de kinderen samen een viereenheid. John is niet zo bezig met spiritualiteit, maar diep vanbinnen voelt hij het.’

Zwemmen langs de kust

Ook bij de behandeling van haar ziekte bewandelt ze haar eigen pad. Ze vertelt hoe ze nog in Griekenland woonden en ze daar in oktober ineens iets voelde ‘ploppen’ in haar lies, tijdens het zwemmen in zee. ‘Ik had drie jaar veel op een stoel gezeten en geschreven aan het boek, daarna ben ik gaan zwemmen alsof ik moest meedoen aan de Olympische Spelen. ’s Avonds in bed zei ik tegen John: ik voel iets pijnlijks in mijn lies. Op 14 november wandelde ik in de buurt van de Akropolis en kon ik ineens helemaal niet meer lopen. De pijn ging niet weg, maar we gingen terugverhuizen naar Nederland en het leven ging door. Ik had vast last van een gescheurde spier of zoiets, dacht ik. Omdat ik graag naar onze zoon in Australië wilde die ik door corona al ruim twee jaar niet had gezien, liet ik in april een MRI-scan maken. Daaruit bleek dat ik twee tumoren in mijn basischakra heb.

Het was hard en traumatisch wat ik te horen kreeg. In Nederland boden de artsen me algehele chemokuren aan na bestraling, maar dat wilde ik niet. Zo ben ik toen bij Prof. Dr. Vogl in Duitsland terechtgekomen, een specialist in plaatselijke chemotherapie. Hij gaf wel direct aan dat ik eerst bestraald moest worden voor het bottumorfractuur en dat ze daar in Nederland heel goed in zijn. Ik heb toen eerst vijf bestralingen gehad in het AMC, waar ik werd behandeld door radiologe Dr. Geijsen. Ik stond stijf van de zenuwen. Maar door de menselijke, liefdevolle aandacht van deze vrouwelijke arts en de prettige energie in het AMC viel het mee. Daarna was het tijd om naar Prof. Dr. Vogl te gaan en we rijden nu elke maand naar Duitsland voor een behandeling. Lokale chemotherapie is minder belastend, maar wordt in Nederland nog niet aangeboden bij mijn vormen van kanker, alleen als proef. Ook moest ik hier in Nederland twee tot drie weken wachten op de uitslagen, terwijl Prof. Dr. Vogl me binnen een dag de diagnose en prognose kon geven. Daarbij omarmen de medische en holistische wereld elkaar in Duitsland meer. Zo krijg ik bij Heilpraktiker Wieger Rekker in Gronau vitamine C-infusen, en word ik daar behandeld met hyperthermie (warmtebehandeling waarbij de tumor met microgolfstraling tot 40/43 graden wordt verwarmd) en Papimi (magneetveldtherapie). Mijn bloed wordt daar ook regelmatig gecheckt en hij geeft voedingsadviezen. Wieger werkt al jaren samen met Prof. Dr. Vogl en is een vriend van mijn vader. Daardoor wist ik ook van het bestaan van deze behandelingen af. Daarnaast krijg ik hulp van natuur- en energetische genezers in Nederland, van natuurgeneeskundige Kees Korteweg uit ’s Graveland bijvoorbeeld, een heel wijze, fijne man.

In het energetische om ons zelfgenezend vermogen aan te spreken, heb ik hulp van Ralph Freelink, een spiritueel alchemist en een puur mens, en we hebben ook nog dezelfde overgrootvader. Nee, niet dezelfde overgrootmoeder – daar zit een klein familiedrama achter. Meer in mijn derde boek daarover, anders wordt dit interview te lang, haha. Ik geloof dat kanker ontstaat doordat sommige cellen niet gelukkig zijn. We zijn een drie-eenheid tussen lichaam, geest en ziel – dat is de eenheid in jezelf – en als je iets van die eenheid niet omhelst en de balans kwijtraakt, kunnen er ziektes ontstaan. Dit is niet iets waar we ons bewust van zijn, ik heb er dan ook geen schuldgevoel over. Kanker zie ik als een oud trauma waarmee je aan de slag mag. In dit leven heb ik van de buitenkant misschien een boeddhistisch prinsessenleven, maar dat trauma kan ook uit vorige levens komen.’

Aards

John belt. Of ze trek heeft in iets lekkers? Daniëlle vraagt hem wat vis te halen, een stukje makreel smaakt haar goed. Op sommige momenten lijkt het alsof Daniëlle op een andere frequentie leeft, maar ze heeft ook iets aards en gaat humor niet uit de weg. Als yogalerares deelt ze tijdens haar lessen deze woorden weleens: als er geen vreugde in meditatie is, dan is het geen meditatie. We moeten onszelf, zegt ze, niet te serieus nemen. Ze sluit af: ‘Ons lichaam is ons voertuig en onze ziel, het goddelijke is de chauffeur. Maar wat doen wij mensen? We draaien onze rol als passagier de nek om en gaan zelf aan het stuur zitten. Dan kan het weleens misgaan. De tumoren hebben mij teruggeworpen op het aardse bestaan.’ Lachend: ‘Voor het eerst in mijn leven vloek ik zelfs af en toe.’

Het boek In het licht van de liefde van Daniëlle is verschenen bij Aurora Books