Gaby (41) maakte twee medische zwangerschappen door. Haar eerste zoon overleed zes dagen na zijn geboorte, haar tweede zoon lag negen weken in een couveuse op de intensive care voor baby’s. ‘Ik heb veel geleerd, terwijl ik rouwde om de start van mijn moederschap. Met die kennis steun ik nu de vrouwen na mij.’

‘Mijn verhaal begint in 2018, op de dag voor mijn huwelijk. Ik was dertien weken zwanger en ik voelde mij onzeker over mijn zwangerschap. Er werd gezegd dat het tussen mijn oren zat. Maar dat zat het niet. Het was een gevoel dat sterker was dan zomaar een gedachte. Om mijn zorgen weg te nemen, boekte ik een pretecho. Toen werd duidelijk wat ik al had aangevoeld: een ernstige complicatie. De dag erna stonden wij niet voor het altaar, maar hadden we een lang gesprek met meerdere gynaecologen in een academisch ziekenhuis.’

Medische zwangerschap

‘Mijn zwangerschap werd medisch. Na een vruchtwaterpunctie en weken van onzekerheid volgde het verlossende antwoord: ons kind was levensvatbaar en had goede kansen op een normaal leven. Er was hoop en dus waagden we het erop. Zo brak een nieuwe periode aan, eentje waarin ik mijzelf wegcijferde en alles deed voor onze ongeboren zoon.

Niet alleen ons kind bleek complicaties te hebben, ook ik moest eraan geloven. Ik hield te veel vruchtwater vast waardoor de zwangerschap naast medisch ook risicovol werd. Iedere beweging kon leiden tot het vroegtijdig breken van mijn vliezen. Ik kwam thuis te zitten en bewoog zo min mogelijk. Later ontwikkelde ik ernstige pre-eclampsie, waarvoor ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik was 30 weken zwanger en de kans op een voldragen zwangerschap was ineens nihil, en toch wist ik het nog 5 weken te rekken. Hiermee gaf ik onze zoon de beste kans op een goede start.

Lukas werd geboren, maar overleed uiteindelijk 6 dagen later aan zijn complicaties in de armen van zijn vader. Er volgde een moeizame periode waarin ik de combinatie van rouw en de wens opnieuw zwanger te willen worden als slopend heb ervaren. Toen dacht ik, we hebben verkeerd gegokt. Nu weet ik: Lukas hoort erbij.’

Vroeggeboorte

‘In 2020 werd ik opnieuw zwanger. Ik nam mij voor dit keer alles te doen wat ik mijzelf eerder had ontzegd. Van deze zwangerschap zou ik volop genieten. Maar de opluchting en blijdschap maakten al snel plaats voor angst. Ik wist nu wat verliezen was en hopen op een betere afloop durfde ik niet. In die tijd was ik hyperalert op alles wat er in mijn lichaam gebeurde en ik zat dan ook meer dan eens bij de gynaecoloog voor extra controle. Zij namen al mijn zorgen serieus, zo ook die laatste keer dat ik belde toen ik 31 weken zwanger was.

Die bewuste dag voelde ik minder beweging in mijn buik. In het ziekenhuis konden ze daarvoor geen oorzaak vinden. Maar iets klopte er niet, dat vond ook mijn gynaecoloog. Diezelfde avond werd onze baby gehaald via een spoedkeizersnede. Daarna volgden 9 weken op de intensive care voor baby’s in 3 verschillende ziekenhuizen. Thomas kwam thuis rond zijn uitgerekende datum in september 2020.’

Pril moederschap en rouw

‘Ik heb 2 zwangerschappen, 2 kraamperiodes en het eerste levensjaar van mijn zoon met rouw geleefd. Ik rouwde niet alleen om mijn overleden zoon, ik rouwde ook om mijn twee medische zwangerschappen. Waarom overkwam mij dit? Ik rouwde om het ontbreken van een geborgen kraamtijd. Ik rouwde omdat er zo weinig oog was geweest voor mijn herstel. Beide keren zat ik na de geboorte in het ziekenhuis en daardoor verviel mijn recht op kraamzorg. Ik heb er niet bij stilgestaan, maar er had iemand moeten zijn die voor mij op de rem trapte, iemand die het gesprek aanging en daarnaast mijn lichamelijke herstel monitorde. Ik rouwde om het abrupte einde van mijn tweede zwangerschap, om de moeilijke start van onze tweede zoon en om de angst die daarmee gepaard ging. En ik rouwde omdat ik mij al die tijd alleen en onbegrepen had gevoeld, en soms nog. Ik kende niemand die zoiets had meegemaakt.’

Aanvaarden

‘Het heeft lang geduurd voordat ik met een gevulde Maxi-Cosi het ziekenhuis verliet. Toen dat moment eindelijk aanbrak, was ik gebroken, zowel fysiek als mentaal. En toch ging ik door. Ik had een kind om voor te zorgen, dat wilde ik toch? Dan was dit niet het moment om bij de pakken neer te zitten. Doorzetten, glimlachen en het hoofd omhoog. Ik kende maar een manier om vooruit te komen: ik cijferde mijzelf weg, precies zoals ik daarvoor ook deed.

Ondertussen negeerde ik mijn lichaam, deelde ik mijn bevallingsverhaal met niemand en vond ik mijn angst om te verliezen normaal. Iedere moeder luistert wel eens of haar pasgeboren baby nog ademhaalt, toch? Wat ik alleen vergat is dat ieder onzeker moment resulteerde onmiddellijke in paniek.

Pas later besefte ik dat ik verkeerd bezig was. Als ik wilde dat onze zoon veilig zou opgroeien en niets meekreeg van mijn verdriet en angsten, dan moest ik met mijzelf aan de slag. Een jaar na zijn geboorte startte mijn herstel. Wegcijferen veranderde in het aanvaarden van mijn leven en wie ik geworden ben. Vanaf dat moment was het ook eenvoudiger om mijn beiden zoons een plek te geven in mijn leven. De een leeft in het hier en nu, de ander in mijn hart én hij leeft voort in mijn missie om de vrouwen na mij bij te staan. Vrouwen zoals ik, vrouwen waarbij de zwangerschap anders loopt dan verwacht.’

Informatie, gezonde mindset en rust ervaren

‘Ik startte met ‘Anders dan verwacht‘, een online magazine voor vrouwen die een medische zwangerschap doormaken, de kraamperiode in het ziekenhuis beleven of te maken krijgen met verlies. Maar ook onderwerpen als vruchtbaarheidsproblemen, het verwerken van trauma en het moederschap na een complex geboorteverhaal komen aan bod. Het is een veilige en informatieve uitvalsbasis waar begrip heerst voor een andere start. Zo ijkt een moeder (to be) haar kompas en vind zij rust in haar nieuwe realiteit.

Wat mij betreft draait het voor deze groep vrouwen om informatie. Het is een van de belangrijkste ingrediënten om je hoofd tot rust te manen. Rust die zo belangrijk is voor je eigen gezondheid en die van de baby. Rust die het mogelijk maakt om met trots terug te kunnen kijken op een hectische periode. Rust die ruimte geeft aan een positieve mindset en het moederschap.

Die informatie komt van artsen, gynaecologen, verloskundigen en andere geboortezorg professionals. Geregeld voeg ik ervaringen van anderen toe of deel ik mijn eigen verhaal en mijn kennis als counselor.’

Je bent niet de enige

‘Vergis je niet, jaarlijks wordt 44% van de zwangere vrouwen overgedragen aan een (academisch) ziekenhuis en blijft zij onder controle staan van een gynaecoloog. Dit komt neer op 84.000+ vrouwen die mede hierdoor te maken krijgen met gevoelens als stress, onzekerheid, angst of verdriet tijdens hun zwangerschap. Gevoelens die doorgaans niet worden geassocieerd met zwanger zijn. En juist dat maakt een medische zwangerschap zo vervreemdend of soms ronduit eenzaam.

Ik gun iedere vrouw die begeleiding die ik niet vinden kon. En die begeleiding start wat mij betreft online.’