Melissa van Hoef (22) werd op 10 december 1997 na een zwangerschap van 27 weken prematuur geboren. Zij deelt haar verhaal omdat het volgens haar belangrijk is om meer bekendheid te creëren over dit onderwerp, maar het is ook belangrijk dat deskundigen weten dat het na de geboorte en langdurige ziekenhuisopnames nog niet klaar is. Een (extreme) vroeggeboorte heeft hoe dan ook impact, op het leven van de ouders, maar zeker ook op het leven van het kind zelf.
Vroeggeboorte
‘Zodra een kindje te vroeg geboren wordt, ligt het kindje nog te vechten voor zijn/haar leven in de couveuse, een vroeggeboorte is voor velen een schommeling tussen leven en dood. Het kindje is zo enorm kwetsbaar, maar moet vanaf de eerste seconde uit de buik van de moeder al strijden, anders is de kans groot dat het kindje het niet overleeft. Na een langdurige ziekenhuisopname met veel onderzoeken, slangetjes, prikjes, apparaten en zelfs eventuele operaties mag het kindje eindelijk met de ouders mee naar huis. Maar hoe nu verder? Wat zijn de gevolgen van deze vroeggeboorte? Waar gaat het kindje mee struggelen? Mensen die te vroeg geboren zijn kunnen zeker nog op latere leeftijd bepaalde klachten krijgen die afkomen van hun vroeggeboorte. Te vroeg geboren kinderen hebben op bepaalde vlakken grotere risico’s om iets te krijgen of te ontwikkelen.’
Zwangerschap
‘Dat ik met 27 weken al geboren werd kwam geheel onverwachts. Mijn moeder had een heel normale zwangerschap, ze had geen klachten, geen complicaties, niets. Begin december 1997 ging mijn moeder naar het ziekenhuis voor een zwangerschapscontrole. Aangezien mijn moeder nergens last van had, verwachtte zij ook niets geks. Maar die gedachte werd snel anders toen de gynaecoloog vertelde dat ik veel te klein was en dus achterliep in mijn groei. Er werd mijn moeder geadviseerd om rust te houden en om op een andere dag voor controle terug te komen. Nou, zo gezegd zo gedaan. Er vonden veel verschillende onderzoeken plaats o.a. een CTG-scan. Een CTG-scan is een onderzoek om een indicatie te krijgen van de conditie van het ongeboren kind. Hierbij wordt de hartfrequentie van de baby geregistreerd en de activiteit van de baarmoeder gemeten. Na deze onderzoeken werd mijn moeder weer naar huis gestuurd om te rusten.’
Ziekenhuisopname
‘Twee dagen later vond er weer een onderzoek plaats, maar aangezien er vrij weinig veranderd was rondom de situatie moest mijn moeder in het ziekenhuis blijven ter observatie. In het streekziekenhuis waar mijn moeder onder behandeling was, konden de artsen niet veel voor haar en mij betekenen. Dit was de reden dat mijn moeder naar een gespecialiseerd ziekenhuis ging. De volgende dag ging mijn moeder per ambulance naar het Academische ziekenhuis waar ze verder werd onderzocht. Twee artsen legden mijn ouders uit wat er kon gaan gebeuren. Zo was er 98% kans dat ze een doodgeboren kindje zouden krijgen. Mocht ik toch blijven leven, dan zou ik waarschijnlijk zwaar gehandicapt zijn. Ze probeerde de zwangerschap zolang mogelijk te rekken. Mijn moeder kreeg een langdurige CTG-scan en bloeddrukmetingen om haar zo goed mogelijk in de gaten te houden.’
Spoedkeizersnede
‘Toen ging alles plots in een sneltreinvaart. Mijn hartslag ging ineens omlaag: ik moest direct ter wereld komen, anders zouden mijn moeder en ik waarschijnlijk allebei komen te overlijden. Terwijl mijn moeder werd klaargemaakt voor een keizersnede, werd mijn vader gebeld die gewoon nog op zijn werk was. De dokter vertelde mijn vader dat hij op zijn gemak naar het ziekenhuis kon komen, hij mocht namelijk toch niet bij de bevalling zijn. Mijn moeder kreeg een algehele narcose en heeft niks van de bevalling meegekregen. Om 14:40 uur werd ik geboren, drie maanden voor de uitgerekende datum. Ik woog 590 gram, was 27 cm lang en had een groeiachterstand van vijf weken.’
Prematuur en dysmatuur
‘Als je gaat rekenen was er een kindje ter wereld gekomen van 27 weken die maar volgroeid was voor 22 weken. Ik was niet alleen prematuur (te vroeg) geboren maar ook dysmatuur (te klein). Toen mijn vader arriveerde werd hij opgevangen door een verpleegkundige die hem feliciteerde met de geboorte van zijn dochter. Ik werd gelijk onderzocht en daarna met allerlei slangetjes en andere toestanden in de couveuse gelegd. Ondertussen ging mijn vader bij mijn moeder kijken, later op de dag kwamen ze samen kijken naar hun dochter die lag te vechten voor haar leven.’
HELLP-syndroom
‘Een dag na mijn geboorte bleek er iets mis te zijn met mijn bloed. Wat? Dat weten we op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik kreeg een bloedtransfusie, dit werd gedaan door twee doctoren; de ene dokter haalde geleidelijk mijn oude bloed eruit en de andere dokter spoot nieuw bloed in. Een paar dagen later werd mijn moeder ziek en haar bloeddruk steeg enorm. Ze bleek het HELLP-syndroom te hebben. HELLP staat voor Hemolysis Elevated Liver enzymes and Low Platelets: een afbraak van rode bloedcellen, een verstoorde leverfunctie en een tekort aan bloedplaatjes. Deze complicatie ontstaat meestal na 22 weken zwangerschap tot acht dagen na de bevalling. Uiteindelijk is dit allemaal weer goed gekomen en werd mijn moeder beter. Ook ik ging na enige tijd met positieve sprongen vooruit, toen ik 1500 gram woog mocht ik overgeplaatst worden naar het streekziekenhuis.’
Onzichtbare gevolgen
‘Toen ik thuis was bleef ik nog enkele jaren onder controle, de arts van het consultatiebureau ontdekte dat ik slechthorend ben. Ik heb twee beschadigingen in mijn oren: aan het slakkenhuis en aan mijn middenoor. Dit is ook de reden dat ik al zolang als dat ik me kan herinneren hoortoestellen draag. Het feit dat ik door mijn vroeggeboorte ook wat slechter zie, is niet heel bijzonder, mijn sterkte is niet extreem slecht en ik kan daar prima mee leven.
Iets wat ik zelf wel lastiger vind om te bestempelen op vroeggeboorte is mijn lagere energielevel. Dit wil zeggen dat ik wat sneller moe ben en wat meer slaap nodig heb om mijn dag door te komen. In mijn (online)gesprekken met lotgenoten hoor en lees ik dat meerdere mensen hier last van hebben. Of het lagere energielevel gerelateerd is aan een (extreme) vroeggeboorte durf ik niet met 100% zekerheid te zeggen.’
Van Klein naar Groot
‘Ik ben met ‘Van Klein naar Groot’ begonnen om mijn verhaal te delen. De Vereniging van Ouders van Couveusekinderen plaatste in 2018 een oproep of er (jong)volwassenen prematuur geboren waren die hun verhaal wilde delen rondom het onderwerp ‘horen en zien’. Mijn verhaal werd gepubliceerd in hun kwartaal tijdschrift ‘Kleine Maatjes’ en op hun Facebookpagina. Vooral op sociale media kwamen er zulke positieve reacties van voornamelijk ouders die hier steun in vonden. Ook zaten er een aantal reacties tussen van andere (jong)volwassenen prematuren die bepaalde dingen herkenden en het fijn vonden om soortgelijke verhalen te lezen. Na al die reacties ging ik nadenken en brainstormen over hoe ik iets kon betekenen voor anderen. Zo is ‘Van Klein naar Groot’ geboren.’
Wonderkind
‘Iets wat ik geleerd heb tijdens mijn reis met ‘Van Klein naar Groot’ is dat lotgenotencontact enorm belangrijk en waardevol is. Er mogen wellicht verschillende gevolgen en/of beperkingen aanbod komen, er zijn ook zoveel dingen gelijkwaardig. Doctoren en mensen in mijn omgeving noemen mij altijd een ‘Vechter’ en ‘Wonderkind’ aangezien ik direct moest vechten om in leven te blijven en die kans was zo enorm klein.’
Heb jij ook een mooi en inspirerend verhaal dat je zou willen delen op wendyonline.nl? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl
https://www.instagram.com/p/CCd9VZfDcsB/?utm_source=ig_web_copy_link
