jehova-gemeenschap

De overwinning. Tara werd tienermoeder in een Jehova-gemeenschap, maar besloot voor zichzelf te kiezen: 'Ik ben liever alleen, dan samen met mensen van wie ik niet mag zijn wie ik werkelijk ben'

In onze serie De overwinning vertellen vrouwen wat zij voor zichzelf overwonnen hebben. Deze week vertelt Tara Boxman over haar jeugd in een Jehova-gemeenschap, haar tienerzwangerschap en de keuze om de gemeenschap te verlaten. Ze verloor haar familieleden en vrienden maar vond eindelijk haar eigen identiteit. Nu staat ze, als succesvolle zakenvrouw en moeder, bruisend in het leven. ‘Ik kwam erachter dat de buitenwereld niet zo slecht was als me was verteld.'

‘Ik groeide op in een Fries dorp met strenggelovige ouders waarin God een hele belangrijke rol speelde. God was de absolute waarheid. Het bracht veel angst en regels met zich mee. De wereld buiten de gemeenschap was in de macht van de duivel, werd mij verteld. Het woord van God moest altijd worden doorgegeven. Dit maakte me ook niet populair op school. Mijn gehele jeugd voelde ik me een soort grijze muis. Toen ik zwanger raakte op mijn zestiende reageerden de mensen om me heen dan ook heel verbaasd; heeft zij überhaupt seks? Mijn ouders waren absoluut niet blij met het nieuws. ‘Hoe denk je wel niet dat God over je denkt?’, zeiden ze tegen me. Ik besloot mijn kindje te houden. De vader wilde niets met ons te maken hebben. Hij was 21 jaar en stond buiten de gemeenschap. Ik heb meerdere malen geprobeerd om contact te zoeken, maar volgens hem leek abortus de enige optie. Dat was voor mijn familie totaal geen mogelijkheid in verband met het geloof. Na de scheiding van mijn ouders ging ik bij mijn vader wonen. Scheiden was not done, maar hij trok de strenggelovigheid van mijn moeder niet meer. Hij werd een lieve opa en hielp me waar nodig.

Geen steun vanuit de maatschappij

'Toen mijn dochter Yarah werd geboren voelde ik geen steun vanuit de maatschappij. De juf keek me met een afkeurende blik aan als ik haar naar school bracht. Ik viel natuurlijk op als twintiger tussen de andere moeders. Tijdens sollicitaties werd me gevraagd wat ik zou doen als mijn kind ziek zou worden. Toen ik aangaf dat ik haar dan zou ophalen, zoals veel moeders zouden doen, werd ik afgewezen. Ik zou de baan dan niet serieus genoeg nemen. Alle vooroordelen hebben mij een onnodig moeilijke start in het moederschap gegeven. Iedereen denkt ook dat ze van alles aan je kunnen vragen. "Heb je geen condoom gebruikt?" of "Hoe doe jij dat met je uitkering?" Het is gewoon oneerlijk. Alle moeders horen gesteund te worden en daar blijf ik me de rest van mijn leven voor inzetten. Nu ik zelf het gevoel heb dat ik ben geslaagd als tienermoeder, heb ik een stem om voor andere tienermoeders op te komen. Daarom heb ik ook de Tienermoeder-van-het-jaar-verkiezing in het leven geroepen, om deze jonge, hardwerkende mama’s in het zonnetje te zetten.'

De gemeenschap verlaten

'Op mijn 27e besloot ik uit de Jehova-gemeenschap te stappen. Na jaren twijfelen heb ik toch de gok gewaagd. Het was enorm eng om de stap te maken. Zodra je de gemeenschap verlaat, betekent dat ook dat je per direct al het contact met je familie en vrienden kwijt bent. Dat is niet zomaar iets en heel pijnlijk. Je staat er dan alleen voor, maar dat was ik gewend. De wereld buiten de gemeenschap werd ook altijd als iets heel engs omschreven. Na een paar jaar vond ik mijn draai in de ‘normale’ wereld en kwam ik erachter dat die wereld toch niet zo eng was als me was verteld. Soms zag ik mijn voormalige beste vriendin in de supermarkt lopen. Ze keek me ineens niet meer aan. Dat doet pijn, maar ik voelde ook vooral veel medelijden voor haar. Voor het feit dat zij op deze manier moet leven.'

jehova-gemeenschap

Tara en haar dochter Yarah

Geslaagd als moeder

'Ik dacht ineens aan wat ik zelf graag wilde in het leven. Voorheen draaide mijn leven vooral om God en nu kon ik eindelijk doen waar ik zelf gelukkig van werd. Ik besloot me niet meer te laten beïnvloeden door de meningen van anderen. Mijn wens om nog een kindje te krijgen liet ik in vervulling gaan door middel van een zaaddonor. "Dat moet je niet doen", zei men. Ik besloot om een boek te schrijven. "Zou je dat wel doen, alle vuile was buitenhangen?", kreeg ik weer te horen. Toen ik besloot mijn eigen bedrijf te starten sprak men weer twijfels naar me uit. Nu ben ik directeur van mijn eigen succesvolle bedrijf en doe ik wat ik leuk vind. Ik had lak aan alle oordelen en kijk hoe gelukkig ik nu ben. Ik heb mezelf gevonden.

Mijn dochter is nu 18 jaar oud en is gaan studeren. Dat geeft me het gevoel dat ik ben geslaagd als moeder. We zijn open en eerlijk naar elkaar toe en ze weet dat ik lastige keuzes heb moeten maken voor ons welzijn. Ze heeft ook als eerste mijn boek gelezen en beseft zich dat ons leven anders had kunnen lopen. Mijn kinderen zijn happy, ze hebben de leukste bonusvader en een moeder die positief in het leven staat. Ik ben trots op mezelf.’

Mijn overwinning

‘Het van tienermoeder uit een Jehova-gezin schoppen tot vrije zakenvrouw is mijn grootste overwinning. Niet alleen omdat ik verder ben gekomen dan menigeen ooit had verwacht, maar vooral omdat ik eindelijk weet ik wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben liever alleen en 100% mezelf, dan samen met mensen van wie ik niet mag zijn wie ik werkelijk ben.’

 

Lees meer levensechte verhalen:

De overwinning. Sarah's leven werd geleid door haar angststoornis, maar dankzij een spirituele energieweek kreeg ze de regie weer in eigen handen: 'Ik heb de kracht teruggevonden'

De overwinning. Kamroen had borstkanker en ontwierp een borstjuweel als symbool van levenslust: 'Het stukje dat van mijn lichaam is ontnomen, breng ik nu terug met kunst'