Het leven is voor onze columniste Chimene van Oosterhout op dit moment een aardige rollercoaster. Ze had borstkanker, genas, verloor haar vader en nu is ook haar moeder ernstig ziek…
Heel even dacht ik dat ik deze maanden in rustiger vaarwater zou komen. Dat ik zou kunnen aarden in mijn nieuwe huisje en de hele verhuizing achter de rug zou hebben. Dat ik het verlies van papa een plek zou kunnen geven, het leegruimen en verkopen van zijn huis zou kunnen verwerken en mijn eigen ziekteproces nu eindelijk eens een keer zou kunnen bevatten. Niets is minder waar: twee weken geleden sprak ik aan de telefoon met mijn moeder van tachtig jaar, die in Spanje woont. Dat deed ik inmiddels dagelijks, want zij voelde zich al weken slecht, heel slecht. Ze had hoofdpijnen die niet te dragen waren en ze was al een paar keer flauwgevallen. De laatste dagen kon ze ook niet meer lezen, iets wat ze heel graag deed, en tv kijken was té vermoeiend voor haar. Ze vertelde mij dat ze alleen maar op bed lag en sliep, veel sliep, heel veel sliep. Niets voor mama. Ik herkende haar niet in deze hoedanigheid.
Ziekenhuis
Bij mij gingen er al wat alarm belletjes rinkelen. Ik vertelde haar dat ik 21 juni, de mooiste dag van het jaar, want dat is de langste en dan begint de zomer, met zoonlief, haar kleinzoon, die kant op zou komen. Hij was dan klaar met zijn eerste studiejaar en wij zouden er dan een gezellig tripje van maken. Inmiddels, een paar weken later, zijn de kaarten totaal anders geschud. Een nachtmerrie is het. Na ons laatste telefoongesprek, afgelopen dinsdag 7 juni, vertelde ze dat ze maandag 6 juni naar het ziekenhuis geweest was en de artsen niets konden vinden. De week daarvoor had ze ook al een arts in het ziekenhuis gesproken en werd onverrichter zaken naar huis gestuurd. Alles was in orde? Hoe dan?
Naar Malaga
Ze moest de telefoon neerleggen omdat ze zich écht niet goed voelde. Woensdag en donderdag kreeg ik haar helemaal niet meer aan de telefoon en ook op mijn whatsappjes en tekstberichten reageerde ze helemaal niet, wat ze normaliter altijd deed. Haar man, van 83, vertelde dat het heel slecht ging. Dat had ik inmiddels al goed begrepen en werd mij steeds duidelijker. Donderdagavond belt hij de ambulance. De broeders vonden dat mama warrig sprak en niet goed antwoordde, maar mee naar het ziekenhuis nemen. Hoooo maar. Vrijdag boek ik meteen een vlucht om zaterdag naar Spanje af te reizen. Om 5:00 uur begeef ik mij naar Schiphol, wat ook al een regelrechte ramp is. Rijen dik staat het. Het lijkt wel de Efteling in de zomervakantie, maar dan tien keer erger. Iedereen is druk, geagiteerd en geïrriteerd. Een goed begin van mijn reis dacht ik nog.
Wonder boven wonder arriveer ik op tijd bij de gate en mijn reis naar mama kan beginnen. Ik heb nog nooit drie uur gehad die zo lang duurden en zo onrustig waren. Er leek geen einde aan te komen. Toch landde ik in Malaga en met de huurauto racete ik naar het huis van mama en haar man. Daar lag ze, op haar bed en vertelde in gebrekkig Nederlands dat ze heel ziek was en naar Nederland wilde.
Herseninfarct
Meteen heb ik actie ondernomen. Vertelde haar dat ze me stevig vast moest houden met haar armen om mijn nek en dat ik haar de 50 traptreden van hun woon gebied naar beneden zou dragen. Ze begrijpt alles. Dat is een voordeel. We zetten haar in mijn huurauto en rijden zo snel als het kan naar het ziekenhuis van Malaga. Na bloedprikken, 3 scans en een X-Ray en verschillende onderzoeken krijgen we de uitslag. Ze heeft op dinsdag één groot en meerdere kleine herseninfarcten gekregen … echter dat was vier dagen hiervoor. Ik ben vier dagen te laat gearriveerd. Een vreselijk gevoel. Zes uur later rijden we met de rolstoel naar buiten, want de arts geeft haar gewoon mee naar huis als ze eet en drinkt. En … ze wíl zelf naar huis! Ze vindt het duidelijk vreselijk in het ziekenhuis en dat is het natuurlijk ook. We rijden rustig terug en stoppen haar in bed in mijn appartement. Scheelt wat trappen lopen en dat heeft een lift! De volgende dag kan ze haar benen niet meer bewegen. Ik wil haar namelijk douchen en ze kan nu nog minder dan gisteren. Ik zet mama in een plastic stoel onder de douche.
Intensive Care
Daarna besluit ik weer naar het ziekenhuis te rijden. Weer wordt ze door mij naar beneden gebracht. Dit keer kan ze echter totaal niet lopen. Nog een keer in stress naar hetzelfde ziekenhuis, alleen dit keer wordt ze op een brancard vervoerd ipv in een rolstoel. Nu zijn de artsen duidelijk zeer verontrust. Er staan er 6 naast haar bed en op een gegeven moment valt ze weg. Helemaal weg. Doodeng. Gillende artsen, schreeuwende verpleegsters, alles op zijn Spaans en mama die niet reageert. Maar ook helemaal niet. Ik dacht dat het met haar gebeurd was. Vreselijk. Na minuten, die uren leken te duren, komt ze eindelijk weer bij. Een heel klein beetje bij. Oef. Wat een verhaal. Ik dacht dat ik naast haar neer zou neervallen. De artsen geven aan dat het heel ernstig is. Ja, dat begrijp ik inmiddels ookal. Ze rijden haar naar de Intensive Care. De internist besluit om over te gaan op een minimaal- invasieve-endoscopie of trombolyse. Daarvoor moet ik een handtekening zetten, aangezien het een ingreep is, die niet geheel risicoloos of geheel niet risicoloos is. Ze zeggen dat ik terug naar huis mag en morgen terug mag komen en dat ze zullen bellen als de ingreep achter de rug is.
Rond middernacht belt de internist dat alles geslaagd is, maar dat mama erg onrustig is. Of ik terug kan komen. Ik rij weer vol gas naar het ziekenhuis en besluit dat ik bij mama ga blijven. Hier is Spanje moet je nog een COVID test doen en mag er maar 1 persoon minimaal 24 uur bij de patiënt zijn.
Doodsangsten
Eenmaal negatief getest loop ik naar boven naar haar kamer, doe de deur open en tref mama aan helemaal onder het bloed…… van top tot teen. Het blijkt dat ze haar infuus uit haar arm getrokken heeft. Dit is de tweede keer dat ik mij helemaal dood schrik, nou ja, bijna dood schrik dan. Ik druk op de bel om de verpleegster te roepen, terwijl mama roept dat ze naar huis wil. Samen met de verpleegster was ik haar. Stel mama gerust en zeg dat ik bij haar blijf en haar niet meer alleen zal laten! Ze wordt rustiger en slaapt uiteindelijk in, terwijl ik mijn draai op de ziekenhuisstoel probeer te vinden. Dat is mijn bed voor de nacht. Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat ik mijn draai niet gevonden heb.
De dagen daarna waren meer dan heftig. En dat is nog een understatement…. Doodsangsten sta ik uit…. Terwijl mijn moeder het merendeel van de tijd een soort afwezig lijkt en niet weet dat de dood op de rand van haar ziekenhuisbed zit. De gesprekken met de artsen moeten allemaal in het Spaans. Ik ben doodop terwijl ik op adrenaline leef om mama bij de les te krijgen. Mama kan niet meer staan, niet meer lopen, niet meer goed praten (afasie) en heeft apraxie, dus ze kan geen complexe handelingen uitvoeren. Dagen ligt ze maar en ik ben iedere keer bang dat ze niet meer wakker wordt.
Wonder
De laatste dagen gaat het gelukkig iets beter en lijkt ze scherper te zijn. Ze verstaat het Spaans uitstekend, net zoals voor deze herseninfarct toen ze de taal vloeiend sprak, en voert de opdrachten van de artsen goed uit. Ik wil haar graag terug naar Nederland nemen, maar we staan pas aan het begin van een nieuw, lang en onzeker avontuur. Ik ben al blij met iedere kleine vooruitgang en en wens dat er verbetering en herstel haar plaats vinden. Wat de restschade gaat zijn of blijven is totaal onzeker. Voorlopig gaan we stap voor stap verder en zal ik veel op ‘vakantie’ zijn in Spanje in een hotel genaamd: ‘ziekenhuis’, terwijl ik dagelijks het universum aanspreek om te vragen om een wonder voor mama.
