Deze laatste maanden van het jaar is het meestal tijd voor bezinning. In mijn geval in ieder geval wel en het is dan ook echt tijd om aan de slag te gaan. Hoe lang kan een mens nodig hebben om zichzelf te hervatten?
Een paar jaar geleden zou ik gezegd hebben dat je niet teveel moet zeuren en klagen en doorgaan ondanks alle ellende, het leven is nu eenmaal meedogenloos, zwaar en oneerlijk . Daar ben ik van teruggekomen. Keihard.

Oordelen

Oordelen en veroordelen, waar iedereen zich wel eens of vaker, schuldig aan maakt. Al is het onbewust. Ga eens bij jezelf na hoe vaak jij iets of iemand ziet en daar al een oordeel over hebt, in een nanoseconde soms al, zonder dat je dit daadwerkelijk geverifieerd hebt of gecheckt. Hoe vaak bepalen we iets voor iemand anders, zonder dat die ander zich daarin kan verdedigen. Of dat iemand jou veroordeeld en ongevraagd kritiek levert en dan zeker niet altijd de opbouwende kritiek, die we misschien wel positief zouden kunnen benutten. Laten we de wereld eens een stukje mooier maken en dan zullen we toch echt met onszelf mogen beginnen. De maatschappij waarin wij onze weg proberen te vinden, en ons pad daarin bewandelen, is er namelijk de laatste jaren niet mooier op geworden. Nadat ik afgelopen week een hele interessante internationale workshop over ‘diversiteit, inclusiviteit, gelijkwaardigheid, leiderschap en resultaten’ gevolgd heb, zijn mijn ogen op dat gebied weer een stukje meer geopend.

Schik

Zelf ben ik niet heilig op het gebied van niet oordelen en niet veroordelen en ik ben mij er nu wel degelijk van bewust geworden, dat ik daar op moet letten. Iedere keer als ik wil oordelen, denk ik nog een keertje na of dit wel juist is om te doen. Is mijn oordeel geen vooroordeel in de eerste plaats? En is mijn oordeel wel het juiste oordeel? Heb ik de informatie wel uitgezocht en onderzocht en gecheckt? Ik hoor je denken, hoe vermoeiend…. maar dat is het dus eigenlijk niet. Hoe vaak vullen wij iets in voor onze medemens. Ongevraagd. Hoe vaak bedenken wij iets voor onszelf op basis van vooroordelen en op basis van iets wat wij zomaar aannemen voor waar en als waarheid, omdat wij nu eenmaal vinden dat het zo is en zo zal het dan wel zo zijn. Tot mijn grote verbazing en zelfs schrik, doe ik dat dus veel te veel.

Doorbreken

Als je in zo’n week door intense gesprekken, informatie en theorie steeds met je neus op de feiten gedrukt wordt, blijkt het een hardnekkig iets te zijn, iets wat er al van jongs af aan, tijdens onze geboorte insluipt.
De mensheid wordt er zich steeds meer bewust van. Of word ik dat zelf, waardoor ik denk dat de omgeving dat ook doet. In mijn opvoeding zat het oordelen en veroordelen er al behoorlijk stevig ingeprent, blijkt nu en die vooroordelen dragen we dus ongewild de rest van ons leven met onszelf mee, tenzij we er iets aan doen om ze te doorbreken.

Geen mening vormen, zeker als die mening niet gefundeerd is. En dan worstel ik weer met het feit, maar ik moet toch een mening hebben? Hoe heb ik nou bestaansrecht als ik geen mening heb. Uiteraard begrijp ik, dat als die mening ongefundeerd is, deze beter niet uitgesproken en al in de eerste plaats zeker niet bedacht kan worden, maar hoe kan ik mijn blinde vlek en/of vlekken herkennen en weet ik dus dat ik een vooroordeel gevormd heb, want als ik ze wil bestrijden zal ik toch echt moeten weten welke ze zijn. Dat is de vraag waar ik mij de komende periode mee bezig ga houden. Ik zal beter en zorgvuldiger met mijn gedachtes, meningen en (voor)oordelen omgaan. Ik zal mijn omgeving erop attenderen, door de simpele vraag te stellen: Hoe weet jij dat zo zeker? of: Hoe kom jij daarbij? of een andere vraag in die strekking.
Ik ben gestart met ingang van vandaag. Zo probeer ik de wereld een stukje mooier te maken en het cliché: ‘verbeter de wereld en begin bij jezelf’ daadwerkelijk kracht bij te zetten.
Tot slot wens ik jou een mooie en bewuste laatste maand van dit jaar toe.