Sophie (27) is nog redelijk jong, maar heeft haar leven toch al drastisch veranderd nadat zij met een burn-out thuis kwam te zitten. Altijd was ze al een erg emotioneel persoon en durfde niet snel te zeggen wat ze vond. Een baan met (meerdere) bazen… tja, daar voelde Sophie zich altijd heel klein. Dit, in combinatie met haar eigen prestatiedrang en verantwoordelijkheidsgevoel is niet echt ten goede gekomen voor haar. Het heeft geleid tot een burn-out. ‘Ik wil andere mensen die met hetzelfde probleem als ik te maken hebben, laten zien dat je je weer happy kunt voelen na een burn-out en het leven kunt leiden zoals jij dat écht wilt. Be happy, make yourself happy.’

Het begin

‘Voordat ik echt thuis kwam te zitten had ik al een aantal stappen gezet. Ik merkte dat ik áltijd moe was en me vaak ongelukkig voelde. Op aanraden van mijn moeder ben ik naar de huisarts gegaan om bloed te laten prikken. Via de huisarts kwam ik terecht bij een sociaal maatschappelijk werker. Hier ben ik begonnen met antidepressiva. Ik was erg neerslachtig, moe, futloos… Om toch geld binnen te krijgen, werkte ik nog wel. Nadat ik thuiskwam van werk wilde ik eigenlijk meteen naar bed. Ik huilde al weken om de kleinste stomme dingen en verstopte me het liefst voor mijn baas. Uiteindelijk was ik zo moe dat ik soms voor een paar minuten in slaap viel op mijn werk. Ook daar moest ik huilen. Een collega stuurde me naar huis om ”even goed uit te zieken”. Ik stapte in mijn auto en op de snelweg heb ik er echt aan gedacht om gewoon mijn stuur een ruk te geven en mezelf van de weg te rijden. Ik heb dit uiteindelijk niet gedaan, omdat ik mijn familie geen pijn wilde doen.’

Vicieuze cirkel

‘Vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten, kwam ik een vicieuze cirkel terecht. Ik had niet heel veel geld te besteden en voelde me continu ontzettend angstig. Wandelen hielp wel echt voor mij. Maar omdat ik me steeds zo moe voelde, was zelfs dat al een hele opgave. Het duurde zo lang, en voor mijn gevoel zelfs nog langer, om weer iets voor elkaar te krijgen. Dingen doen die ik leuk vind, denk bijvoorbeeld aan ergens lunchen met een goed vriendinnetje… Het kostte zo veel moeite om iets aan te trekken, naar buiten te gaan en iets te gaan doen. En als ik dan toch ging, met allemaal mensen om mij heen, dan was dat soms echt te veel en dan moest ik weer naar huis.’

Erover praten

‘Ik vond het erg moeilijk om erover te praten, omdat ik niemand tot last wilde zijn. Voor mijn gevoel vond iedereen mij maar lastig en negatief. Ook had ik het idee dat anderen dachten dat ik niet goed genoeg mijn best deed om beter te worden. Die gedachte zat natuurlijk in mijn hoofd. Gelukkig had ik familie en vrienden om me heen die mij zo nu en dan echt hebben gedwongen om te praten. Al was het soms alleen maar om te zeggen dat het die dag bijvoorbeeld niet zo goed met me ging. En dan kwam diegene even langs, soms alleen maar om een filmpje te kijken, maar dan voelde ik mij in ieder geval niet alleen.’

Beter voelen

‘Uiteindelijk heb ik een jaar thuis gezeten. Ik gebruikte antidepressiva en ging een keer in de twee weken naar een psycholoog. We hebben het gehad over momenten van vroeger, bepaalde dingen die ik misschien nooit echt goed verwerkt had. Ook ben ik mijn dagen in drie delen gaan onderverdelen: ontspanning, kijken voor werk (wat wil ik gaan doen/zijn er dingen die ik nu al kan doen) en beweging. Ik heb mijn vader gestrikt om bijna elke ochtend met mij een uur te wandelen. Heel eerlijk, volgens mij zaten er meer ontspanningsdelen in mijn dag en vaak geen werkgerelateerde dagdelen, maar ik begon me wel beter te voelen. Ik stelde me ook meer open over hoe ik me voelde en ging meer praten over wat er door me heen ging of wat ik bijvoorbeeld had besproken met de psycholoog.’

Balans

‘De steun die ik kreeg van mijn familie en vrienden is iets wat ik nooit zal vergeten. Je weet zelf niet goed wat je moet doen om beter te worden, laat staan degenen die dicht bij je staan. Toch waren ze er altijd voor me als ik ze nodig had. Nog steeds heb ik wel momenten waarop ik mij neerslachtig voel of moe, maar ik ben er beter in geworden om dit aan te geven, aan mezelf én aan anderen. Soms praten we er dan over, en soms ook niet… maar het doet al zoveel als je weet dat iemand er is. Ik ben ook beter geworden in het inplannen van mijn tijd. Als ik merk dat een week heel druk wordt, dan zorg ik dat ik twee dagen ervoor en erna even niks doe. Balans!’

Gelukkiger dan ooit

‘Wat ik anderen met een soortgelijke situatie mee zou willen geven, is dat jij zelf degene bent die je blij moet maken. Niemand anders gaat dat voor jou doen. Ik kijk liever terug op 100.000 fails, dan de grootste fout van mijn leven: niet doen waar ik écht gelukkig van word. Ik ben ontzettend veel sterker geworden dan dat ik hiervoor was. Je hoopt natuurlijk dat niemand met een burn-out thuis komt te zitten, maar hoe gek het ook klinkt: op de een of andere manier raad ik het iedereen aan. Je hebt dan eindelijk eens de tijd om goed na te denken. Na te denken over wat je nou écht wilt. Ik heb mijn vaste baan opgezegd en nu ben ik een 27-jarige ondernemer die zich heeft omgeschoold en is gaan doen wat haar passie is: freelance visagist zijn. Hierdoor ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest.’

Heb jij ook een mooie powerstory? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar online@wendymultimedia.nl.