fbpx

Zonder jou. Tagrid mist haar tweelingbroer Silim: ‘Ik deelde zeven jaar zijn geheim’

In de serie Zonder jou vertellen mensen over het verlies van een dierbare. Op 24 juli 2020 stapte de 23-jarige Silim uit het leven. Tweelingzus Tagrid bleef achter met een afscheidsbrief en een hartverscheurende leegte. ‘Als ik ooit, heel oud, doodga, hoop ik dat ik mijn tweelingbroer weer ergens tegenkom.’

Ze groeiden op in Noordwijkerhout, echt als een tweeling. Zo vaak ervoeren ze precies dezelfde dingen. ‘School, studeren, drie keer doen over je rijexamen, alles maakten we samen mee.’

Tagrid en Silim, half Nederlands, half Egyptisch, hadden het fijn als kinderen, de zee was nooit ver weg en ze haalden samen heel wat kattenkwaad uit. ‘Ik was van de plannetjes, Silim deed met me mee.’

Met een oudere zus vormden ze een hecht gezin waarinmoeder de spil was. Aan het eind van de basisschooltijd gingen de ouders scheiden en vader ging terug naar Egypte. Maar wat er ook gebeurde, Tagrid en Silim hadden altijd elkaar. Dierbare herinnering: ‘Mama heeft een kapsalon in het centrum en Silim was echt een moederskindje. Hij wilde altijd naar haar toe. Wij sliepen op zolder en op een avond maakten we elkaar wakker. We waren een jaar of vier, vijf en Silimkroop uit bed en kwam erachter dat onze moeder niet beneden was. Hij dacht: dan is ze is vast weer aan het werk in de kapsalon. Hij wilde naar haar toe en dus gingen we zo de straat op. Halverwege kwamen we haar echter plotseling tegen, mama was naar een ouderavond op school geweest en keek haar ogen uit: wie liepen daar nou?’

Andere kleine, tedere herinneringen aan haar broer poppen op. Het beeld: ‘Silim was heel lief, een beetje te goed voor deze wereld. Hij was er altijd mee bezig: gaat het wel goed met de ander? Hij was slim, grappig, iedereen vond hem leuk.’

Maar langzaam, bij het klimmen van de jaren, werd Silimsteeds stiller. ‘Hij zat in de knoop met zijn geaardheid. Hij viel op jongens, vond het leven daardoor soms lastig. Hij werd gepest. Al vertelde hij me nooit hoe erg.’

Op school knokte Silim zich via het VMBO naar de HAVO, toen een jaartje HBO en vervolgens de universiteit. Hun wegen waren inmiddels gescheiden, omdat Tagrid de HAVO deed en vervolgens de Pabo. ‘Maar we bleven buiten school heel close. Ik was er al achter gekomen dat hij homo was, nogvóór hij het wilde vertellen. Daarna deelden we trouw zijn geheim. Verlinken zou ik hem nooit. Als hij tegen mama zei: “Ik slaap bij een vriendin,” wist ik: hij slaapt bij een vriend. Ik deelde zijn geheim zeven jaar lang. Ik dacht: ik ga dat geheim bewaren, niemand anders dan hijzelf moet dit ooit gaan vertellen. En hij zei: “Tagrid, ik vertel het pas als ik klaar ben op de middelbare school en ik een relatie heb.”’

Het grote probleem: ‘Klasgenoten zagen heus wel dat hij anders was. Voor pesters was hij een makkelijk doelwit. Hij was geen prater. Introvert. Kropte op. Dat had hij zich aangeleerd. Achteraf denk ik dat het pesten extreem is geweest. Destijds wist ik het gewoon niet. Heel lastig. Heel naar. Om daar nu zo over na te denken. En het niet echt te weten. Daarbij had onze vader het ook niet geaccepteerd. De andere reden waarom Silim het zo lang niet durfde te vertellen.’

Lachen en zorgen

‘Na zijn zeventiende en coming out scheidden onze wegen een beetje, we kregen beiden een relatie en waren daardoor wat minder vaak thuis. Maar als we samen dingen deden, hadden we zoveel lol. Festivals, feesten, verjaardagen. We deelden onze humor, die was zo hetzelfde. En wat mooi was: mijn vrienden waren zijn vrienden en andersom. Het was altijd heel gezellig.

Toch maakte ik me ook altijd wel zorgen. De hardheid van de wereld beangstigde me soms. Dan las ik weer dat er een homo in elkaar was geslagen en dacht ik: als het hem maar nooit gebeurt. Maar het was zo lastig dat ie zo weinig over de dingen sprak. Achteraf besef ik hoeveel hij niet heeft verteld. En denk ik: waarom? Wij konden toch alles samen bespreken?Ik heb het afgelopen jaar zelf veel hulp nodig gehad. Daar hoef je je niet voor te schamen. Maar hij zag het anders.’

Waar Tagrid al jong aan het ontbolsteren was, kwam het uitgaan pas laat op Silims pad. Toen had hij soms wel iets grenzeloos, viel Tagrid op. ‘Alsof hij iets in te halen had. Soms gebruikte hij drugs. Maar hij had al drie jaar een vriend, het leek verder allemaal best goed te gaan. Tot er wat dingetjes gebeurden. En hij zichzelf een keer had gesneden.’

Dat laatste was uiteraard een enorme wake up call. Is er toen wel ingegrepen? ‘Ja, hij ging praten met een psycholoog. Maar hij heeft zijn hulp zelf ook weer gestopt.  Wij hebben natuurlijk zelf ook contact gezocht met de psycholoog waar hij liep, maar bij het tweede gesprek vertelde Silim daar dat hij het niet meer nodig vond om te komen en dat het al beter met hem ging.

Coronatijd

‘Het gaat weer goed,’ zei Silim tegen Tagrid en zij geloofde hem. Maar toen kwam corona en velen werden down. Somber. ‘Dus viel het niet eens zo op dat Silim zich weer slecht voelde. Zijn werk in de horeca stopte, dat was wel een domper. Maar hij had een masker op. Hield zijn verdriet voor zichzelf. Toch had ik in februari 2020 ineens zo’n gevoel. Ik zei tegen mijn vriend, out of the blue: “Ik heb het gevoel dat het niet goed gaat met Silim. Dat hij er na een tijdje niet meer is.” Misschien was dat toch het gevoel van tweelingen. Achteraf vind ik het zo lastig…Waarom voelde ik dat toen zo?

Een half jaar later waren we aan het praten over de dag, thuis op de bank, het was gezellig. Mama en ik gingen vervolgens naar bed, Silim was een nachtmens en bleef nog zitten. “Ga je nog wat doen, morgen?” vroeg ie aan me. Zijn laatste woord: “Welterusten.” Die nacht sloop hij uit huis, naar een onopvallende plek waar hij tussen de bomen bij een bosje is gaan zitten. Hij heeft een dodelijk poeder, dat hij via internet op een suïcideforum besteld had, ingenomen. Toen hij voelde dat hij weggleed, belde hij 112. Dat deed hij bewust, hij wilde niet door ons gevonden worden. Ze waren te laat. Om half zeven ’s ochtends ging de deurbel. Ik kwam van zolder en daar stonden ze. Politie. Ik keek meteen langs ze heen: waar is Silim? Ik zag hem niet. En wist het. “Is hij dood?” “Ja, hij is dood. Hij heeft zelfmoord gepleegd.”

Ik was in totale shock. De politie vroeg: “Heeft hij niks achtergelaten?” Toen gingen we zoeken en vonden we ze op zijn bed. De afscheidsbrieven die hij die nacht nog heeft geschreven. Ook had hij spraakmemo’s achtergelaten, op zijn telefoon. We wisten: het is dus echt waar, hij heeft ons verlaten. In de brieven stond niet het waarom van de daad, maar wel dat het hem speet en dat het niet aan ons lag. De brieven hadden een duidelijk doel: wij mochten geen schuldgevoel hebben. Dat was fijn, want het was wel mijn eerste gedachte geweest: lag het ons, lag het aan mij?’

EMDR- en rouwtherapie

‘Na zijn dood kreeg ik veel angsten. Het trauma is groot. Het verhaal in mijn hoofd werd enger en erger. Ik kon niet meer alleen zijn, sliep niet meer. Alles ging minder, in mijn relatie, in mijn werk als juf, ik was soms zo moe dat ik alleen maar kon slapen. Toen heb ik EMDR- en rouwtherapie gevolgd. Al die hulp was heel goed, vooral de EMDR werkte bij mij enorm. Sinds een paar maanden voel ik me gelukkig weer een beetje oké.

Ik merkte opnieuw hoe de coronatijd ervoor zorgt dat steeds meer mensen zich niet lekker voelen. Maar ik wilde me niet schamen om hulp te zoeken. Hulp durven zoeken is juist krachtig. Daardoor kun je het leven ook weer een beetje als mooi zien. Spreek uit wat je gedachten zijn. Zo belangrijk. Ik snap dat Silim niemand ermee wilde belasten, maar had hij maar meer gepraat…

Ik denk ook vaak: had Silim maar meer met de hulp kunnen doen die hij kreeg. Zelf denk ik dat hij niet echt meer hulp wilde en voor zichzelf al besloten had er een einde aan te maken. Misschien had hij de gedachte dat hij de hulp niet fijn vond en dat er niks meer te hielpen viel. Maar buiten dat: dat hij zelf beschreef dat hij de ervaring niet fijn vond, daar zit ik wel mee. Is hij inderdaad niet begrepen? Moeten ze daar niet iets mee doen, moet de focus niet zijn dat de patiënt zich gezien voelt en gehoord? Ik vind het daarbij belachelijk dat de nabestaanden niks mogen weten over wat er is besproken. Voor de verwerking en de antwoorden op vele vragen die we hebben, zou dat zo belangrijk zijn. De privacywet slaat daarin echt door, naar mijn mening.’

Een stukje van hem

Zonder jouDe woede en het verdriet wijken bij Tagrid wel meer en meer voor de liefde en de herinneringen. ‘Ik heb het gevoel dat hij nog ergens is. Zoals ik in februari voelde dat er iets niet goed met hem ging. Aan de juistheid van die gevoelens heb ik getwijfeld, maar nu niet. Hij geloofde in het hiernamaals en schreef in zijn brief dat hij zeker wist dat hij ons straks weer ging zien. Zijn laatste woorden waren “Until we meet again”, ik heb een tattoo laten zetten met het tweelingteken en die zin. Als ik ooit, heel oud, dood ga, hoop ik ook echt dat hij ergens is waar we elkaar weer ontmoeten. Ik hoop dat hij nu ergens rondom ons is en ziet wat wij doen, ziet hoe ik ouder word.

Silim had iets heel speciaals: een witte lok. Daar was hij mee geboren, een super mooie witte lok, als gevolg van een pigmentvlek. Laatst kwam er een veer op me af gedwarreld: zwart met wit. Die heeft hij gestuurd. Dat was Silim met zijn witte lok. Hij geeft tekens. En hij gaf ook een boodschap in de brief naar mij: haal het mooie uit het leven. Dat omarm ik steeds meer. Ik ben na zijn overlijden heel diep gegaan, maar kan steeds meer zien dat het leven ook nog leuk kan zijn. Ook met onze verjaardag, die ik nu voor het eerst alleen heb moeten vieren. Ik heb het ook voor hem gevierd. We hebben ballonnen in de tuin opgelaten en de plek waar hij is gestorven hebben we versierd met ballonnen en bloemen. En dan voel ik het: het zal nooit meer worden zoals het was. Het zal vanaf nu altijd een verdrietige dag zijn. Maar ook leuk. Want ik ben er nog wel. En hij zou hebben gewild dat ik het leuke en het mooie blijf zien. Ik hoop dat er nog een stukje van hem in mij zit. Het stukje waar hij wel van kon genieten. Die momenten heeft hij ervaren. Momenten van liefde. De festivals. Uit eten. Dat troost me dan. Hij heeft ook echt wel kunnen genieten.’

 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF