Wandelen is de rode draad in Eva’s leven en met name de Nijmeegse Vierdaagse. Nadat haar man overleed, kon haar zoon moeilijker over het verlies praten dan zijn zus, dus besloten ze samen te trainen om tot de diepte te komen.
‘Voor mijn man overleed, wandelden we veel met de honden. We woonden in Cuijk; een vierdaagse dorp. Sinds de kinderen zijn geboren, staan we al langs de route. Mijn droom was om hem een keer te lopen, maar mijn fanatieke zoon haalde mij in met die gedachte. Hij was nog maar elf toen hij de vierdaagse wilde lopen. Iets te jong, vonden wij. Daarom liep hij een jaar later samen met zijn opa de vierdaagse. Als jongen van twaalf haalde hij zijn eerste medaille binnen. Ik kon niet trotser zijn. In 2018 wilde hij de vierdaagse nogmaals lopen. Dit keer zou ik met hem meelopen. Maar volgens mijn man was dat niet zo’n goed idee. Ik verhuisde namelijk net met mijn werk naar een groter pand en dat leverde stress op. Daarom trainde mijn man weer volop met hem. Zes weken voor de vierdaagse overleed mijn man aan zelfdoding. Een verschrikkelijke schrok voor ons hele gezin.’
Alles samen
‘Mijn man was een rots in de branding voor mij. Eigenlijk te goed voor deze wereld. Hij deed alles voor iedereen. Al mijn vriendinnen heeft hij wel een keer verhuisd. Daardoor vergat hij soms zichzelf. Het was een hele sportieve man. Hij fietste veel; mountainbiken en wielrennen. Hij gaf mij alle mogelijkheden om door te groeien, zowel op persoonlijk gebied als binnen mijn bedrijf. ‘Doe maar rustig, het komt allemaal wel goed’, waren de woorden die hij vaak tegenover mij uitsprak. Ik denk daar nog vaak aan terug. We hadden niet door dat hij uit het leven wilde stappen en ineens was hij er niet meer. Als ik aan hem denk, denk ik aan al onze sportieve momenten. De kinderen gingen de laatste jaren nog maar weinig mee, dus fietsten of sportten we samen.’
Uitlopen voor papa
‘‘Ik wil hem uitlopen voor papa’, zei mijn zoon tegen mij. Zijn beste vriend en de vader van zijn beste vriend trainde zoveel mogelijk met mijn zoon om hem toch nog de beste kans te geven. Het was een pittige tijd, want we zaten midden in de rouw. Ondanks dat ik met mijn dochter goed over het overlijden kon praten, was dat anders bij mijn zoon. Daarom ging ik ook met hem wandelen. Tijdens het wandelen hoefden we elkaar niet aan te kijken, waardoor er vanzelf diepe gesprekken op gang kwamen. Op die manier kon hij zijn verdriet toch met mij delen. Met zijn beste vriend en de vader van zijn beste vriend liep hij uiteindelijk over de finish. Wanneer ik maar kon, stond ik langs de route. Alles om hem te supporten de finish te halen, voor zijn vader.’
Nieuwe liefde
‘Niet veel later leerde ik mijn nieuwe partner kennen. Zijn oudste zoon vond het ook leuk om te lopen, daarom liep hij vaak mee met de trainingen van mijn zoon en mij. Hand in hand liep ik uiteindelijk met mijn zoon de vierdaagse. Sinds dat jaar, 2019, weet ik dat je het alleen maar kunt ervaren als je het zelf ook echt uitloopt. In 2020 wilden we weer gaan, maar door corona kwam daar niet veel van terecht. We baalden mateloos. Maar dat betekende niet dat we niet meer wandelden. Mijn huidige man en ik willen niet constant binnen zitten en gaan er vaak op uit met de honden of de kinderen. Wandelen is de leidraad in mijn leven gebleven. Zelfs toen ik ziek werd vorig jaar.’
Leven met een ongeneeslijke ziekte
‘In juni 2021 kreeg ik last van lichamelijke klachten. Veel onderzoeken gingen voorbij, maar ze wisten het niet snel te ontdekken. In eerste instantie dachten ze nog aan een burn-out, omdat ik mijn man was verloren en een pittige tijd achter de rug had met mijn bedrijf. Er kwam veel boosheid bij mij naar boven, want ik wist zeker dat het iets anders was. Uiteindelijk kreeg ik nog veel scans bij de neuroloog. Het ging steeds slechter en de klachten kwamen voornamelijk voor in de rechterzijde van mijn lichaam. Eind januari dit jaar kreeg ik tussen neus en lippen te horen dat ik Parkinson heb. Ik kende de ziekte door mijn vroegere werk in de zorg en wist daardoor wat de gevolgen konden zijn. Maar ik had de leeftijd er niet voor, zeiden alle doctoren. Op 14 februari werd de diagnose vastgesteld en kon ik er niet meer onderuit. Het viel op dezelfde dag als de inschrijving voor de Nijmeegse vierdaagse. Ondanks dat ik ziek was geworden, wilde ik laten zien dat er mee te leven was. Volgens de neuroloog was het dan ook goed om te bewegen. Het was eng, want ik wist niet wat er op mij af zou komen. Mijn doel was om de finish van de vierdaagse te bereiken en daar ging ik dan ook voor. Alle zondagen vanaf maart ben ik samen met mijn huidige man en zoon gaan trainen. Normaal als je loopt dan beweeg je je armen kruislinks. Vanwege mijn Parkinson hangt mijn rechterarm als een gebroken vleugel langs mijn lijf. Ik loop heel instabiel. Mijn man loopt daarom altijd aan mijn rechterzijde, hand in hand, om mijn hand aan te sturen. Daardoor kan ik goed en stabieler lopen.’
Wandelen als medicijn
‘Het waren de enige dagen in juli dat ik geen klachten had van Parkinson. Daarom voel ik mij goed. Wandelen blijft in mijn routine. Normaal gesproken heb ik last van gebrekkig praten, instabiliteit en krachtverlies in mijn rechterhand. Mijn werk als schoonheidsspecialiste heb ik deels al moeten overdragen. Ik ben nog maar 48. Het doet mij pijn dat dit mij moet overkomen. Gelukkig kan ik er goed over praten. Als ik niet praat, schrijf ik veel op mijn Instagrampagina: My Life with Parkinson. Mensen worden geraakt door mijn teksten en halen daar hun kracht uit. Dat is zo bijzonder. Veel mensen hebben toch nog het beeld van een oud bibberend mannetje bij Parkinson, maar ik wil ook jonge mensen met de ziekte een gezicht geven.’
Toekomstbeeld
‘Vorig jaar had ik niet gedacht dat ik al dingen op papier zou moeten laten zetten, voor als het bergafwaarts met mij gaat. Ik weet niet waar ik over tien jaar ben, maar ik kijk er anders naar dan voor mijn diagnose. Hoe mijn ziektebeeld gaat lopen, kunnen ze niet voorspellen. Het is de belangrijk dat de kwaliteit van leven zo lang mogelijk hoog blijft. De laatste tijd ga ik veel naar informatiedagen, niet alleen om kennis op te halen, maar vooral om met lotgenoten te praten. Zij weten uiteindelijk wat iemand met Parkinson echt voelt. Dat levert een sterke band op. Daarnaast blijft mijn grootste hobby wandelen. Het leidt enorm af van mijn klachten, maar ook van de negatieve gedachten. Ik kan zo blij worden van jonge eendjes in een plas of een paar wolken, dat zijn mijn geluksmomentjes.’
Doe mee met Wendy’s Wandelmaand!
Houd jij ook van wandelen? Je bent niet de enige! Wendy stelde samen met Leontien van Moorsel een mooi wandelboek samen met 19 Nederlandse top routes door alle provincies. Het wandelboek is vanaf deze week verkrijgbaar bij Kruidvat in samenwerking met Voltaren en bij de Spar. Daarom staat Wendy Online in de maand september in het teken van wandelen. Doe jij ook mee met Wendy’s wandelmaand? We roepen iedereen op om ook lekker te gaan wandelen in deze maand. Elke dag een half uurtje wandelen is al heel gezond. We vinden het leuk om te zien waar jij wandelt! Deel een foto of filmpje van je wandeling op Instagram en tag wendyonlinenl. Wij delen jouw bijdrage op ons kanaal!
Dit bericht op Instagram bekijken
