Het nieuwe nummer van WENDY staat in het teken van ‘De Kracht van Vrouwen’ en de vorige keer stelde deze krachtige vrouw zichzelf voor. Wendy Wagenaar is moeder van 3 jonge kinderen in de leeftijd van 3, 7 en 9 jaar. Al 23 jaar is ze samen met de liefde van haar leven. In mei 2018 is ze 40 geworden, maar haar feestje heeft ze geannuleerd. Waarom? Haar eierstokkanker is terug. Wendy zal haar zoektocht naar genezing met ons delen.

Ik noem haar mijn lotgenote als ik over haar praat. Toch lijkt haar nu al een ander lot gegeven. Haar naam is Julie. Ze is genezen. Genezen van haar uitgezaaide eierstokkanker. Toch noem ik haar mijn lotgenote, omdat ik geloof dat ik hetzelfde lot ga treffen. Het is haar gelukt. Het lukt mij. Waarom niet?

Mijn Amerikaanse lotgenote

Mijn maandenlange zoektocht brengt mij op nieuwe pagina’s in de digitale wereld. Ik vind Julie. Net als ik een vrouw, een moeder, een geliefde. Uit Amerika. Met dezelfde diagnose. Op papier had ik het kunnen zijn. Inmiddels niet meer. Zij heeft haar uitgezaaide eierstokkanker aangepakt. Ze kreeg de diagnose eerder dan ik. Ze is er eerder vanaf dan ik. Daar geloof ik in. Net als ik stelt ze het advies van haar levensverlengende chemo uit. Zij wil het net als ik achter de hand houden als munitie en zoekt naar andere mogelijkheden die niet alleen als levensverlengend werken. Ik vertel mensen in mijn omgeving dat ik haar heb gevonden. Ze zeggen dat ik contact met haar moet zoeken, maar ik durf niet goed. Zou het nog wel steeds goed met haar gaan? Met kanker kan het snel gaan. Dat weet ik inmiddels ook.

Contact leggen

Als de kanker bij haar terug is, is dan mijn hoop vervlogen? Ze is immers mijn nieuwe voorbeeld geworden. Ik hik er een paar weken tegenaan en besluit haar uiteindelijk te mailen. Ik moet weten hoe het met haar gaat. Ik wil wat zij heeft gedaan. Haar ‘levende’ bewijs van genezing moet ik hebben. Ik moet weten op welke manier ze haar behandelingen heeft ingezet om de kankercellen op te ruimen. Julie en ik hebben al dezelfde immuuntherapie op zak. Haar aanpak was echter veel grondiger. Ik moet weten hoe grondig. Ook met de afweging dat ik misschien kan horen dat het toch van tijdelijke aard was: het verdwijnen van haar kanker. Het niet weten, bracht me in ieder geval niet verder. Op goed geluk benaderde ik haar. Zou ze reageren? Ja hoor, ondanks het tijdsverschil reageert ze! Lang leve lotgenoten. Ook op afstand hebben we een band. Dat blijkt wel.

Europese puzzel

Nu heb ik een nieuwe Amerikaanse vriendin. En het belangrijkste: het gaat goed met haar. Wat ben ik blij! Voor haar, maar ook voor mij! Hernieuwde hoop. Julie geeft mij het advies om in Europa te blijven. Dat was haar eerste ingeving in 2016 toen haar zoektocht begon. Er is hier genoeg! Ik durfde eigenlijk niet naar Amerika dus ben heel blij met haar ‘advies’. Ik overzag het niet om de oceaan over te steken. Met mijn functie als fulltime moeder die ik ook heel graag dagelijks uitvoer. Daarnaast betaalt zij met haar reeds gespaarde pensioengeld haar complete behandeling in Californië. Kosten: 250.000 dollar. In Europa kan ik het stap voor stap doen. Dat maakt het overzichtelijk voor mij en het geeft me rust. Nadeel van Europa: er is niet één kliniek zoals in Amerika. Je moet puzzelen en zoeken naar de verschillende stukjes die je nodig hebt. Prima. Ik houd wel van puzzelen. Nooit mijn grootste hobby geweest, maar alles voor het goede doel. Voor dit doel ben ik bereid heel hard te werken.

Een nieuw plan

Een nieuw plan. Met hernieuwde energie. De behandelingen van Julie kopiëren naar Europa. Het blijft wel een lastig plan te overzien voor de buitenwereld. Antwoorden op de vragen: hoe gaat het nu? Wat ben je aan het doen? Worden er niet gemakkelijker op. Ik probeer het te vergelijken met de verschillende wegen die naar Rome leiden. Dat ik me op één van die vele wegen bevind. Ik verdwaal af en toe, maar ik heb vertrouwen dat ik de weg en uiteindelijk de bestemming vind. De eerste stappen zet ik samen met Julie. Ik begin met een oncologische test die ik koop in Griekenland. Een test die mij heel veel input geeft over waar mijn kankercellen gevoelig voor zijn. Terwijl ik op die test wacht gebeurt het…

Een aangepast plan

In het eerste weekend van februari krijg ik op zaterdagmiddag veel buikpijn. Het lijkt alsof er iets knapt. Gelukkig gaan manlief en de kinderen die nacht en zondag weg. Voor een feestje. Ik zou sowieso al thuisblijven. Fijn voor hen. En goed voor mij. Ik wil niet dat de kinderen zien dat ik pijn heb. Morgen zal de buikpijn wel over zijn. Naïef? Vast. Hoopvol? Dat zeker. Die buikpijn. Die onvoorstelbare pijn gaat niet weg. Op dwingend advies van mijn zus bel ik die zondagochtend de Doktersdienst en de mallemolen van het leven begint weer te draaien. Veel onderzoeken… Met uiteindelijk een uitkomst die ik niet graag hoor. Er zit tumorgroei in mijn buik. Een nieuwe tumor. Uit het niets. Op een plek waarmee ik niet zomaar het ziekenhuis uit kan lopen.

Chemokuur

Het onvermijdelijke advies komt diezelfde dag. De munitie (chemo) moet ingezet worden. Het zet me terug op een plek waar ik niet wil zijn. Een plek waar ik geen hoop meer heb, dat ik dit kan overwinnen. Ik verblijf 2 dagen in het ziekenhuis. Krijg morfine en een eerste chemokuur. En zo keer ik terug naar huis. Voor het eerst sinds lange tijd blijf ik even onder mijn dekbed liggen. Mijn gezinsleven speelt zich beneden in de woonkamer af en even heb ik het gevoel dat ik er al geen deel meer van uitmaak. Gelukkig gebeurt na een paar dagen wat ik al die maanden daarvoor ook al kon: ik sta weer op. En dat komt mede dankzij mijn lieve man. Die vertelt mij, dat ik dit kan. Dat ik dit eerder heb gedaan. Dat ik slechts op een tussenstation sta. Dat ik hier wat langer moet blijven dan normaal. De trein komt wel weer en dan ga ik verder. Verder met het bouwen aan mijn immuunsysteem. Om mijn kanker langer dan ooit en misschien wel voorgoed uit mijn lijf te houden.

Vallen en opstaan

Toch heb ik die paar dagen even nodig. Om mezelf zielig te vinden. De wereld oneerlijk te vinden. En kanker stom. En dan belt één van mijn liefste vriendinnen. We kennen elkaar ruim 20 jaar. Ze vertelt mij een mooi verhaal, dat ik allang ken. Toch schat ze in dat het nodig is om te herhalen. Zij en haar lieve man werken 5 jaar in Nederland op alle mogelijke manieren aan het krijgen van een kindje. Ze wordt niet zwanger. Uitbehandeld in Nederland. In 2018 gaan zij ook grenzeloos door om een nieuwe mogelijkheid te creëren. Ze gaan onze landgrens over. Ze gaan naar Duitsland. Een wonder? Misschien, maar binnen nu en twee weken hopen zij hun eerste kindje te verwelkomen. Ik weet waarom ze het vertelt. Het zorgt ervoor dat ik mijn dekbed aan de kant gooi. En uit bed kom. Misschien ben ik inmiddels door deze tegenslag nog wel vastberadener dan ooit om op te staan en mijn eigen mogelijkheden te creëren. Dus. Ik ga door. Helemaal uitgestippeld is de Europese tour niet. En dat is niet erg. We hebben er weer vertrouwen in. Puzzelen in Europa. Stap voor stap. Het opent vanzelf de volgende deur. Ik geloof daarin.

Een beetje hulp kan ik wel gebruiken.

Wie helpt mij mee? Voor het maken van een donatie klik hier.

Liefs Wendy