Wendy Wagenaar is een levenslustige moeder. Ze is ziek, maar ze voelt: ‘Ik kan dit overwinnen, ook al zeggen de statistieken van niet.’ Wij zijn samen met Wendy een crowdfundingcampagne begonnen en hebben al ruim €5.000 van de €25.000 opgehaald. We zijn er nog niet, dus we hebben jouw hulp nog hard nodig! Lees hier haar ongekend moedige verhaal, waarin de kanker en de hoop elkaar steeds weer inhalen.
Dit is het verhaal van Wendy Wagenaar. Ze is net 41 geworden en in alles jong van geest en hart. Ze is een stralende moeder, van een zoon van bijna tien en twee dochters van zeven en vier. Ze heeft een grote liefde, Bowe, die al sinds mensenheugenis bij haar is. Zo’n man die voor, naast, achter haar staat. Wendy houdt van het leven. Maar ze is ook ziek. Ze is die uitzondering waarbij twee primaire tumoren van kanker tegelijkertijd opdoemden.
Daar zit ze, in Groningen. Tranen stromen rijkelijk, tot twee keer toe. Ze schudt haar hoofd, ze accepteert het. Dit verdriet hoort er ook bij. Het valt niet mee, de rollercoaster van de laatste tien jaar te herbeleven. Maar hé, zielig, zij? Slachtoffer, zij? Daarvoor is Wendy veel te stoer, veel te strijdvaardig. Haar ogen vertellen precies hetzelfde verhaal als de woordenstroom die aan haar lippen ontsnapt. Het vuur is nog lang niet gedoofd. Ze gelooft erin. Met een mooie glimlach had ze verteld over vroeger. Hoe ze tot haar 31ste dacht dat ze onaantastbaar was, hoe ze het leven vol had omhelsd en samen met jeugdliefde Bowe alles aankon. Gestudeerd had ze, gewerkt had ze, geleefd had ze, vrienden bij de vleet en wie maakte haar wat. Ze was, wat je noemt, een heel gelukkig mens. Zei ze nu ‘was’? Ze herstelt het krachtig: in haar hoofd is ze dat nog altijd. Heel gelukkig.
Maar de onheilstijding was heftig geweest. Die kwam ruim tien jaar geleden, ze was net drie maanden zwanger van een zoon, hun eerste kind. Paniek in de familie: er bleek een erfelijk gen rond te waren dat een verhoogd risico op eierstokkanker en borstkanker veroorzaakte. Iedereen werd getest. Oma van 86 bleek het te hebben, vader bleek het te hebben, haar zus bleek het te hebben en ook Wendy bleek het gen te dragen. De zonovergoten blauwe lucht was in één klap vol donderwolken. En dat terwijl het gevoel van onsterfelijkheid haar altijd zo eigen was geweest. Oma was toch ook al 86, dat was het voorbeeld, het houvast. Maar toen vader in 2010 ziek werd, was hij zo snel overleden. Hij was pas 62 en de kanker zat overal. Dan wankelt alles, ga je compleet anders in het levenstaan.
Bizarre dilemma’s
Het werden jaren van uitersten. Groot verdriet om haar vader, groot geluk door de geboorte van hun zoon en dochters. Voortdurend moesten ze leven met bizarre dilemma’s. Eierstokken preventief laten weghalen of moeder worden van nummer drie? Ze dacht: ik word gecontroleerd, het gaat toch goed zo. Maar nu beseft ze: ‘Controles sporen iets op, ze voorkomen niks.’
In 2013 kwam een nieuwe schok. Haar zus had een aantal jaar eerder haar eierstokken moeten laten verwijderen vanwege goedaardige en kwaadaardige tumoren. Nu zagen ze iets op haar longen. Het was opnieuw kanker, maar of het een uitzaaiing van de eerdere kanker was bleef een raadsel. Ze haalden een stuk long weg en tot overmaat van ramp kreeg haar zus er vier dagen later een licht herseninfarct overheen. Ze werd afgekeurd voor haar werk, maar herstelde van de kanker. Inmiddels is ze 43 en in goede gezondheid. Wendy’s ogen waren geopend. De ziekte van haar zus was de boodschap: actie ondernemen. In 2014 zou ook zij haar eierstokken laten weghalen. Een laatste controle nog. En toen zeiden ze: ‘Niet schrikken, we zien iets.’ Het bleek een kindje. Hun derde. Totaal onverwacht zwanger. De wereld stond op zijn kop, ze hoorde het de arts zeggen: ‘Wendy, je bent 36, geniet van je wonder, we zien je over een jaar.’ Ze dacht: zó zal het gaan. Als mijn dochter is geboren, is het klaar, eierstokken eruit en niet later hoeven zeggen: had ik maar…
Foute boel
Ruim een jaar later, 25 mei 2016. Ze zou geopereerd worden, maar plots kwam er iets tussendoor: in haar ziekenhuis deden ze mee aan een onderzoek, waardoor vrouwen niet direct in de overgang zouden komen. Of Wendy wilde meedoen. Uitvoerig werd ze gecheckt, de operatie werd uitgesteld naar 27 oktober van dat jaar. Niemand zei: ‘Je hebt haast.’ Die zomer haalde de kanker haar in. Op vakantie in Frankrijk had ze het gevoeld. Een knobbel in haar borst.Was niets natuurlijk; het kon er bij haar niet in dat het foute boel was, ze had twee weken voordat ze op vakantie ging nog een mammografie gehad. Die enorme buikpijn die ze had, kwam vast van te veel wijn en te veel gebarbecued. Bowe was alerter, zei: ‘Toch laten checken, Wen.’
Het was helemaal mis. Borstkanker. Een nieuwe scan volgde. Drie weken later het ongelofelijke bericht: ook eierstokkanker. Twéé primaire tumoren, een zeldzaamheid. De eierstokkanker had prioriteit, dat werd operatie één. De eierstokken gingen eruit, tumoren gingen eruit. Het was veel erger dan in eerste instantie werd gedacht. Aan de borstkanker wilden de artsen nog niet eens beginnen, eerst maar eens de chemo, maar Wendy wist het al: ze wilde nooit meer ziek worden, ze zou voor een dubbele amputatie gaan wanneer dat mocht. De borsttumor werd in maart 2017 verwijderd, een dubbele amputatie mocht nog niet. Daarna kwam er een bijna onwerkelijke rust. De woedende orkaan leek even te zijn gaan liggen. Ze kon weer leven, ze krabbelde op, ze ging zelfs weer werken en iedereen was enthousiast. Veertien maanden lang vulde het leven zich als vanouds met kindervreugde, liefde en plezier.
Grenzeloze dankbaarheid
April 2018. Wenkbrauwen fronsten in het ziekenhuis. De dubbele amputatie stond gepland, maar haar tumormarker gaf een cijfer te zien dat paste in haar voorgeschiedenis. De boodschap was onbehaaglijk: ‘Het is waarschijnlijk terug.’ De operatie werd geannuleerd en een CT-scan later was het duidelijk: uitzaaiingen van de eierstokkanker in haar lymfeklieren. De daaropvolgende PET- scan: ook een uitzaaiing in de lever.
Ze wilde nog geen chemo, chemo maakte haar niet beter, dat was haar in het ziekenhuis verteld. Wendy besloot te wachten. Maar er was geen ontsnappen aan. In haar hoofd stormde het. Er was haar weleens uitgelegd hoe de zaken ervoor stonden, dat zij een uniek geval was met haar twee primaire tumoren, dat ze daardoor geen goed onderzoeksproject was voor nieuwe ontwikkelingen op het gebied van kanker. Het sterkte Wendy’s drive op zoek te gaan naar andere mogelijkheden. Ze verdiepte zich als de allerbeste onder- zoeksjournalist zó in alles, dat ze steeds meer tegenkwam. Verhalen van moed, verhalen vol mogelijkheden, ze begon te beseffen als nuchtere noorderling: alle feiten ten spijt, wonderen bestaan. Haar zus zei ook: niet opgeven. Die zocht hartstochtelijk mee. Ze kwamen uit op immuuntherapie, waarvoor je naar het buitenland moet, iets wat veel geld kost. Tot op de bodem zocht ze het uit. Ging samen met Bowe in één dag op en neer naar Keulen, voor een gesprek. Ze kreeg goede hoop. Wendy besloot ‘Grenzeloos genezen’ op te richten en via een crowdfunding hoopte ze het geld bij elkaar te krijgen om die therapie te kunnen betalen. Dat werd een enorm succes. Grenzeloze dankbaarheid en nieuwe hoop dansten vurig in haar hoofd.
Hoop doet leven?
Wendy ging naar Keulen en weer was er die gedachte aan oma. Die was uiteindelijk 89 geworden, blijkbaar hadden haar immuunsoldaatjes goed gewerkt. Ze dacht ook aan de rouw om haar vader, de stress, het hectische leven van een jong gezin, zij had een trigger gehad die misschien wel de oorzaak van de ellende was geweest. Als ze nou via die therapie voor een ijzeren gestel zou kunnen zorgen? Wie weet! De therapie in Keulen ging in ieder geval goed, alleen, soms gaat het hard. Kanker is onvoorspelbaar. Een vervolg op de therapie was nodig. Maar het ging ook hard met dat geld,
en ze heeft geen geldboom, geen miljoenen op de bank. In haar crowdfunding had ze geen rekening gehouden met een mogelijk vervolg. Een nieuwe behandeling zou een nieuwe stroom aan do- naties moeten betekenen en dat vindt ze juist zo moeilijk, om daar dan weer om te vragen. Terwijl iedereen zegt: houd die lijnen open, je bent het waard! En zo is het wel, natuurlijk. Ze wil niet dood. Ze zal leven!
Steeds weer. Die gruwelijke race tegen de klok. Hoop versus kan- ker. Soms haalt de hoop de kanker in, soms de kanker de hoop. In februari van dit jaar vonden ze een groeiende tumor. Op een plek die haar te veel pijn gaf. Toen kon ze haar munitie niet langer uit- stellen; de eerste chemokuur werd ingezet. Deze had ze zo graag willen bewaren voor de verlenging van haar leven. Aan de andere kant ontdekte ze Joe Dispenza, de neurowetenschapper die bestsellers als Becoming Supernatural schreef. Ze ging in maart een week naar sessies met hem in Bonn, samen met haar zus die had gezegd: ‘Lees hem, je kunt je beter denken!’ Beetje zweverig, had ze gedacht, maar omdat haar tumoren niet volledig weg waren door de immuuntherapie, dacht ze ook: wat heb ik te verliezen? Was ze niet te veel alleen bezig met haar lichaam en te weinig met haar geest? Het werd een enerverende tijd, fascinerend, Joe Dispenza leerde haar te leven in de toekomst, dankbaarheid te omarmen.
Ze had best moeite met al die materie en toch voelde ze: het klopt wat hij zegt. Het wonder nadien: haar tumormarker was onverklaarbaar sterk gedaald. Was het de eerste chemokuur, was het de immuuntherapie, was het de week bij Joe? Ze leest Radicale remissie van Kelly A. Turner nog een keer. Over negen speerpunten die een groot verschil kunnen maken bij het tegen alle verwachtingen in overleven van kanker. Zeven van de negen speerpunten gaan over de mentale gezondheid van de persoon. Hoop, hoop, hoop. Hoop doet leven?
Harder genieten
Rode draad bij alles wat ze vindt: de cruciale rol van de wil om te leven. De mindset. De kracht. Ze durft er niet helemaal op te gokken, ze vraagt het zich af: kan ze genezen door haar wil? Er is sowieso méér dan de kanker alleen lichamelijk te bestrijden, daar is ze inmiddels wel van overtuigd. Maar ze durft haar leven er nog niet op te zetten. Dus wat is nu haar plan? Ze wil verder met immuuntherapie. Haar lichaam helpen sterk te worden om de kanker te kunnen overwinnen.
Ze wil er over twintig jaar nog zo graag zijn en zeggen: ‘Zie je wel, het is mogelijk!’ Dan zal ze er een boek over schrijven. Maar dan heeft ze wel meer geld nodig. Voor een vervolg van immuuntherapie. Ze heeft haast. De meeste mensen met haar ziektebeeld overlijden binnen vijf jaar en ze is al bijna drie jaar onderweg. Haar innerlijke stem zegt: het kan toch niet zo zijn dat ik een operatie heb uitgesteld, kinderen heb gekregen en dat mijn man het straks alleen moet doen? Die stem zegt met kracht: ik kan dit overwinnen, al zeggen de statistieken van niet. Haar gevoel zegt: ik blijf. De kinderen vragen weleens: ‘Mama, ga je dood?’ Dan zegt ze: ‘Beloven kan ik niks, maar ik ben het niet van plan.’ Haar gevoel zegt dat het goed komt, maar ze heeft net iets te vaak de schijn tegen.
De tijd als vijand, de tijd als vriend. Ze ontdekken steeds meer, straks zal immuuntherapie ook in Nederland normaal en betaalbaar zijn. Ze probeert te visualiseren dat haar kinderen de genen van haar man hebben, het zal hen zo veel keuzes schelen. Ze gunt hen zó dat ze haar onbezorgde jeugd beleven, waarin iedereen nog gewoon gezond was.
Ze hadden toen nog geen besef van het feestje dat gezond-zijn is. Nu ze ziek is, leeft ze veel bewuster, denkt ze veel meer na over wie ze wil zijn, wat ze belangrijk vindt. Haar zintuigen zijn volop aan het werk. Ze kan veel harder genieten, tegelijk is er ook een veel grotere paniek.
https://www.instagram.com/p/ByDxUR9o-KV/?utm_source=ig_web_button_share_sheet
De zoektocht gaat door
Maar, zoals gezegd, soms haalt de hoop alles in. April 2019. Na haar tweede chemokuur zijn haar tumormarkers alweer binnen de normaalwaarde. Het wordt bestempeld als uitzonderlijk. Als verrassing stelt haar oncoloog voor te stoppen, vanwege deze uitzonderlijkheid. Haar geplande vier chemokuren mogen in de ijskast. Voor later? En weer die vraag: wát heeft voor die daling gezorgd? Ze denkt weer aan oma. Hoe haar immuunsysteem waarschijnlijk zeer goed gewerkt heeft. Ze wil werken aan haar immuunsysteem. Na het zien van het EO-programma Je geld of je leven, een lotgenote ook haar vervolg van immuuntherapie kon inzetten, zette ze de lijnen voor donaties in december 2018 weer open. De helft van het geld voor de behandeling heeft ze hierdoor al binnen. Nu de andere helft nog.
Want já, we kunnen haar allemaal helpen. Door te doneren. Maar ook door niet stil te zijn. Ze hoopt vurig op ideeën, reacties, inzichten, nieuwe ontwikkelingen. Ze hoopt dat de mensen denken: wat een mooi verhaal, laten we haar helpen, laten we het op grenzeloosgenezen.nl blijven volgen, de blogs op wendyonline.nl blijven lezen. Sneu wil ze niet zijn, ‘oneerlijk’ wil ze niet horen, de kreet ‘Wendy’s laatste kans’ vindt ze niks. Het enige wat er is: dat de kinderen later denken dat mama er echt alles aan heeft gedaan. Dat mama wist dat het leven onbetaalbaar is. Dat ze dacht: als het in Keulen niet werkt, dan is mijn hoop weg. Maar toen kwamen er nieuwe inzichten, toen kwam Joe Dispenza en zo blijven er strohalmen van hoop komen. De zoektocht gaat door. Zij gaat door. Wendy gelooft erin.
