Een clubje voor eenzame mensen zou meteen het grootste clubje van het land zijn. En het kan zichzelf dan onmiddellijk weer opheffen. Iedereen kent het gevoel van eenzaamheid. Of het nou hartverscheurende herinneringen zijn aan je gebroken puberhart of elke avond alleen gaan slapen in een koud bed: je weet hoe die zwarte, zware deken van eenzaamheid voelt. De paradox ervan is dat we die samen delen. En nu zelfs meer dan ooit. David de Kock en Arjan Vergeer zijn de oprichters van 365 Dagen Succesvol en leggen in dit artikel uit wat de Coronacrisis ons leert over eenzaamheid.

Het leven kwam ertussen

Gemiddeld hebben mensen zo rond hun vijfentwintigste levensjaar de grootste groep vrienden. Vanaf die leeftijd wordt het elk jaar minder. Vrienden worden kennissen, kennissen worden oude bekenden. De drukte in je carrière en je gezin nemen het over. Ik hou er helemaal niet van om precies in statistieken te passen, maar ik moet toegeven dat het klopt. Tien jaar geleden dineerde ik elke avond met andere vrienden. Een deel daarvan zie ik niet meer – en de rest veel te weinig. Er komen geen vrienden meer bij; er gaan hooguit vrienden af. Het leven kwam ertussen.

Er zijn zelfs mensen die zeggen dat het erbij hoort. Dat mens-zijn neerkomt op leren omgaan met je eigen eenzaamheid. Ik ben het daar niet mee eens. Want eenzaamheid is, zoals alle negatieve emoties, niks anders dan een schurend verlangen. Misschien verlang je naar meer leuke mensen om je heen en noemen we dat sociale eenzaamheid. Misschien verlang je naar een diepe verbinding met één iemand anders en noemen we dat emotionele eenzaamheid. Maar het kan ook goed dat je vooral verlangt naar verbinding met wie je zelf ook al weer in essentie bent – en dat heet dan existentiële eenzaamheid.