De maand oktober staat al jarenlang in het teken van borstkanker. Wij van WENDY vinden het mooi om hier samen bij stil te staan en aan anderen te denken. De 25-jarige Minou, hoorde iets langer dan een jaar geleden dat haar moeder borstkanker heeft. Dat hun wereld op zijn kop stond, was wel duidelijk. Minou houdt een blog bij over de strijd van haar moeder tegen deze ziekte. Haar blogs zijn te lezen op de website van Pink Ribbon. Wij delen een blog van haar.
Minou: “Toegeven aan je verdriet of je angst is wel een ding wat je moet toelaten”
‘Waar ik vooral graag over wilde vertellen is wat mij is opgevallen tijdens het hele proces dat mijn moeder ziek is. Voornamelijk is het van mij afschrijven en mijn ervaring, tips geven, over hoe ga je om met iemand die de diagnose kanker heeft gekregen. En natuurlijk gaat iedereen er op een andere manier mee om en vind de een het makkelijker om over de ziekte te praten dan de ander.
Ontwijken
Wat mij vooral opgevallen is in het hele proces van de ziekte van mijn moeder, is dat de een je wel vraagt hoe het met je gaat en de ander weet zich geen houding te geven of sterker zelfs, ze ontwijken je als ze je tegenkomen op straat om maar niet een gesprek te hoeven voeren. Ik kan dat ergens ook wel begrijpen dat ze het ontwijken/niet weten wat ze moeten vragen of zeggen. Want wat zeg je tegen iemand die is gediagnosticeerd met de ziekte kanker? Vind je het moeilijk om over de ziekte te beginnen, ga dan een gewoon gesprek aan. Vaak merk je tijdens het gesprek wel hoe iemand er mee omgaat. Ik merk aan mijn moeder dat ze het zelf altijd als heel prettig heeft ervaren dat mensen gewoon een gesprek met haar aangingen en vroegen hoe het met haar ging in plaats van dat ze het bijvoorbeeld aan mij of mijn vader vroegen. Twijfel je eraan of iemand erover wilt praten, dan vraag je het de persoon zelf. Zij kunnen zelf het beste aangeven wat ze het fijnste vinden.
Het besef komt daarna
Wat mij misschien wel het meeste stoort is dat nu mam klaar is met de chemo, mensen denken dat het leven weer verder gaat en ze ‘gezond’ is. Maar wat sommigen soms vergeten is dat juist na het hele proces van chemo en bestraling, 3 wekelijkse ziekenhuis bezoeken, operatie, bloedcontroles, het echte besef van het ziek zijn vaak dan pas binnenkomt. Ook het stukje herstellen begint dan pas. Ik merk dat mijn moeder nu pas beseft wat ze het afgelopen jaar allemaal heeft doorstaan.
Het had ook anders kunnen lopen
Je wordt zo ontzettend geleefd de eerste fase van de ziekte, dat vaak het besef niet eens binnenkomt. Je gaat op de automatische piloot, niet alleen mijn moeder maar ook ikzelf merk dat nu het allemaal wat rustiger begint te worden, ook bij mij begint het besef te komen. Dan denk ik: ja, Minou… Het had ook eens heel anders kunnen lopen. Ik ben echt wel positief ingesteld, wij alle drie. Maar toegeven aan je verdriet of je angst is denk ik in deze hele situatie wel een ding wat je moet toelaten.
Praat over je angst en verdriet
Je kunt je gevoelens en gedachten wel gaan negeren, maar uiteindelijk gaat dat je opbreken. Praat over je angsten en verdriet met je familie of wie dan ook waar jij je op je gemak bij voelt. Desnoods schrijf je het op. Maar ga het nooit negeren!
De ziekte van mam heeft er ook voor gezorgd dat wij als gezin op een hele andere manier dingen zijn gaan bekijken. Meer dingen zijn gaan doen die we echt willen. We leggen onszelf vaak zoveel verplichtingen op wat helemaal niet nodig is! Leef je leven zoals jij dat wilt! Waarom zou je perse bepaalde dingen plannen? Als je zin hebt om vandaag uiteten te gaan, doe dat gewoon lekker als dat kan. Is het mooi weer en wil je liever van het weer genieten dan bijvoorbeeld te gaan poetsen? Ga dan lekker van dat weer genieten!
‘Making memories’
Het leven is vaak al zo hectisch en moeilijk genoeg. Buiten ons motto ‘making memories’ is ons andere motto ‘pluk de dag’! Geniet van het leven zover als dat kan! Een kleine update over mam: Ze krijgt nog iedere 3 weken de herceptin spuit. In december zal zij de laatste krijgen. En begin januari de eerste MRI scan (dat is omdat ze gen-draagster is van BRCA2).’
