fbpx

Noëlla en haar broer kregen te maken met ouderverstoting: ‘Ik mocht mijn vader jarenlang niet zien’

Noëlla is pas 15 als ze met haar broer Fedde en haar moeder op de vlucht slaat. Volgens haar moeder was haar vader een enge en gevaarlijke man. Van de één op de andere dag werd het hechte gezin in tweeën gesplitst. Tien jaar lang zag Noëlla haar vader niet, tot ze begin dit jaar uitvonden wat er precies was gebeurd.

‘Op 22 januari 2009 veranderde mijn leven compleet. Als mijn vader onschuldig wordt opgepakt, is dat voor mijn moeder een goede reden om op de vlucht te slaan. Mijn vader werd al snel vrijgelaten, maar dat betekende niet dat wij de volgende dag weer bij mijn vader op de bank zaten. ‘Eens verdacht  altijd verdacht’, herhaalde mijn moeder steeds. Ik durfde mijn vader niet meer op te zoeken, omdat ik mijn moeder niet meer verdriet aan wilde doen. Vanaf mijn vijftiende ontwikkelde ik een enorme angst voor mijn vader, maar ook voor andere mannen. Nog maar kortgeleden, aan het begin van dit jaar, ontdekte Fedde en ik tijdens onze verhuizing naar Utrecht een archiefdoos van onze moeder. We hebben eerst erg gelachen om dingen die we in de archiefdoos van mam vonden, ze spelt erg slecht en het was allemaal erg grappig, haar dagboeken van vroeger met al haar verliefdheden. Later werden we erg verdrietig, we vonden de mails tussen onze moeder en haar therapeute van tijdens de scheiding en het bleek dat mam echt geen reden heeft gehad om pap op afstand te houden na de scheiding. We werden erg stil, Fedde en ik. Fedde is meteen naar zijn kamer gegaan en ik heb een flink potje zitten huilen en ik had meteen enorme buikpijn, net zoals ik altijd had toen de scheiding net was gebeurd.’

Een veilige en stabiele jeugd

‘Ik heb altijd een veilige en stabiele jeugd gehad, het was bij ons thuis altijd rustig, zelfs een beetje saai. Mam was thuis, ze zat altijd klaar met kruidenthee of zelfgemaakte limonade, als ik uit school kwam. Pap was altijd een beetje op de achtergrond aanwezig maar hij deed alles voor ons, van klusjes tot fietsbanden plakken en zijn kinderen rondrijden naar clubs en zangles en dat soort dingen. Over het algemeen was ik altijd met mijn eigen dingen bezig, ik zou mijzelf omschrijven als zorgeloos, zoals veel kinderen. Niet verder kijkend dan vandaag. Leuke dingen doen met vriendinnen, er was ruimte voor allerlei leuks want thuis liep het allemaal wel. Als broer en zus leefden Fedde en ik een beetje langs elkaar heen, goed met elkaar opschieten konden we wel. Qua persoonlijkheid zijn we totaal verschillend, Fedde heeft een ASS-stoornis (Autismespectrumstoornis) net als pap dus hij is wat meer op zichzelf. Fedde vermaakte zichzelf voornamelijk met zijn apparaten en zijn muziek, altijd op zijn kamer. Ik was veel bezig met mijn passie: zingen en dansen.’

Totaal onwetend, zo onverwachts

‘Wij hadden nooit eerder iets aan onze ouders gemerkt, zoals hoe het bij ons thuis ging zo was het voor ons nou eenmaal normaal. Het was wel zo dat pap nooit voor zichzelf opkwam, hij deed altijd zonder meer wat mam van hem vroeg. Ook al had hij het druk met zijn werk of wat dan ook, als mam hem iets opdroeg dan liet hij alles vallen. Er was dus nooit ruzie, maar later heb ik wel gedacht: pap en mam waren eigenlijk wel erg ongelijk aan elkaar. Ondanks dat kwam de scheiding dus super onverwachts en ik heb lange tijd met veel vragen in mijn hoofd gezeten.

Deze vragen kregen allemaal een antwoord begin dit jaar, toen we de mails ontdekte. Eerst op mam haar zolder, kort daarna ook bij pap. De mails van pap waren naar zijn advocate geschreven. Achter die veilige en stabiele jeugd die ik ervaarde bleek een heel ander verhaal te zitten. Uit de mails wordt duidelijk dat er is gelogen door onze ouders. Er is een verhaal gecreëerd waarin onze vader slecht in het daglicht is gezet. Uit de mails wordt duidelijk dat er een opeenstapeling is geweest aan verwijten, irritaties en onenigheden. Wij zijn dus duidelijk niet de enige die hebben geleden, maar uiteindelijk zijn we hier wel de dupe geworden.’

Jaren gemist

‘Door al het negatieve wat mijn moeder over mijn vader vertelde heb ik hem jarenlang niet kunnen zien. Inmiddels is het rustig en goed tussen ons, maar al die jaren zijn wel voorgoed weg. Het blijft steken. Pap is altijd een stille man geweest met wie je niet over emoties kon spreken en daar is weinig in veranderd. In het begin schaamde ik me. Het kostte tijd voordat ik echt in mijn systeem had dat pap oké is. Dat was ik kwijtgeraakt, het besef dat pap gewoon een goed mens is en niet een kwaadaardige slechterik die gevaarlijk is voor meisjes en dus voor mij, zijn eigen dochter. Hoe meer ik hem nu weer zie, hoe gekker ik het vind dat ik dat ooit heb geloofd. Maar toen ik jonger was durfde ik dus echt niet naar hem toe want mam had hem enorm zwartgemaakt dus als ik dan al gedurfd had om naar hem toe te gaan had ik vast en zeker een dik probleem met mam gekregen, omdat het dan zou lijken alsof ik haar niet geloofde. Nu halen pap en ik de verloren tijd zo goed en zo kwaad als het kan in.

Diep in mijn hart vind ik dat mijn moeder de enige is die spijt zou moeten hebben van alles. Ik houd nog steeds evenveel van mam, ik weet dat ze het vroeger zelf zwaar heeft gehad en dat ze het goed heeft bedoeld. Maar ze had het wél anders moeten doen na de scheiding, daar ben ik inmiddels van overtuigd dus ik probeer maar zo goed mogelijk bekendheid te geven aan ouderverstoting. Met mam spreken over dingen die anders hadden gemoeten is heel, heel moeilijk. Dan voelt ze zich meteen aangevallen.

Ik hoop echt dat ouders die nu gaan scheiden tien keer nadenken voordat ze nare verhalen vertellen aan hun kinderen of ze bang maken zodat ze alleen nog maar bij hun vader of hun moeder blijven. Daar wordt niemand gelukkig van.’

Toekomst

‘Inmiddels is Fedde 27 en ik 25. Het gaat goed met ons, maar ik merk dat het nog steeds een enorme invloed op me heeft dat ik mijn vader jarenlang niet heb gezien. Ik vind het lastig om een beetje luchtig door het leven te gaan. Na de scheiding heb ik veel angsten en fobieën ontwikkeld en ik ben vooral slecht op mijn gemak bij mannen, vooral als ze iets van me willen. Dan slaat de paniek nog steeds toe. Maar ik werk er hard aan en ik heb gelukkig fijne vrienden en vriendinnen en Fedde en ik wonen in hetzelfde huis, zodat we af en toe met elkaar kunnen sparren over vroeger. Maar niet te vaak, we willen vooral in het nu leven. Hoe ik zou zijn geworden als ik die nare periode niet had meegemaakt kan ik niet zeggen, maar ik vermoed dat ik toch wel wat zwakker ben geworden op het gebied van relaties. Ik mis een soort basisvertrouwen, daar komt het op neer. De angst zit diep.’

Boodschap

‘Een boodschap van mij en Fedde voor mensen die hetzelfde meemaken of hebben gemaakt: zoek hulp, praat erover. Met vrienden of vriendinnen, met je leraar of je mentor of met een goede coach of therapeut. Het is echt niet normaal om te denken in goed of fout of zwart of wit. Aan een verhaal zitten altijd een heleboel kanten en al bedoelt een van je ouders het goed, laat je niet vertellen dat de andere ouder niet deugt als je zelf weet dat er niets (of weinig) aan de hand is. Nu weet ik: waar er twee scheiden blijven er altijd nog twee ouders. En die heb je allebei nodig om gelukkig op te groeien.’

Van alle gevonden mails hebben Noëlla en Fedde Krijgsman een interessant, behulpzaam en mooi boek geschreven genaamd “DOOR TWEE”. Een serieus verhaal over hun ervaring met ouderverstoting op een luchtige en ook wel humoristische manier verteld. 

Lees hier meer inspirerende verhalen:



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF