In haar jonge jaren maakte Marleen (36) meerdere traumatische gebeurtenissen mee. Dit zorgde ervoor dat ze uit balans raakte. Jarenlang liep ze achter de feiten aan, maar nu ze weet dat ze Borderline heeft, lukt het haar steeds beter om balans in haar leven te houden.
‘Over Borderline bestaan nog wel eens wat vooroordelen. Zo hoor ik mensen vaak zeggen dat je met Borderline geboren bent, maar dit klopt niet. De wortels ontstaan in een vroeg stadium, meestal in iemands jeugd. Bij mij was dit ook het geval. Mijn thuissituatie was niet veilig, net als mijn schoolsituatie. Daarnaast was ik slachtoffer van seksueel misbruik. Dit alles maakte mij op jonge leeftijd erg kwetsbaar. Het gevoel dat ik niet goed genoeg was, sloop er dan ook al vroeg in. Mijn ouders waren vooral bezig met overleven, in plaats van leven. Ze waren weinig tot niet bezig met mij. Dat heb ik als klein meisje gevoeld. Op de basisschool en middelbare school werd ik gepest. Dit gaf mij een enorme deuk in mijn eigenwaarde. De stemmen in mijn hoofd maakten, dat ik constant met mezelf in gevecht was. Zo vertelde ik mezelf dat ik niet goed genoeg was, het niet waard was, en het niet verdiende om gelukkig te zijn. Doordat ik mezelf op een gegeven moment helemaal niet meer op waarde schatte, zocht ik op latere leeftijd mijn geluk terug in relaties. En dit waren absoluut geen gezonde relaties. Zo belandde ik op achttienjarige leeftijd in een gewelddadige relatie. Ik heb behoorlijk wat pech gehad, kun je wel zeggen.’
Verslaving
‘Mensen met Borderline staan erom bekend agressief, manipulatief, onhandelbaar en grenzeloos te zijn. Voor een deel klopt dat ook wel, maar er moet heel wat gebeuren voordat je de diagnose Borderline uiteindelijk krijgt. Het ontwikkelt zich als een sluipmoordenaar. Als mensen het beter zouden begrijpen, zou er wellicht meer begrip voor zijn. Bij mij kwam de diagnose Borderline pas later, tijdens mijn opname. Altijd is er gedacht dat ik depressief was, maar dit was meer een symptoom dan een oorzaak van mijn situatie. Tegen deze diagnose heb ik mij dan ook hard verzet. Gedurende een lange tijd ben ik voor vrijwel alle symptomen van Borderline behandeld. Behalve Borderline zelf. Toen ik middenin de twintig was, werden de gedachten in mijn hoofd heftiger. Ik begon toen pas echt te merken dat wat ik had meegemaakt, niet oké was. Eigen grenzen stellen kon ik niet, waardoor ik altijd ja zei tegen de plannen van anderen. Ik leefde niet meer voor mezelf, maar voor de buitenwereld. Rust was ver te zoeken, en slapen lukte slecht. Ik was enorm radeloos, en begon daarom met blowen. Dit was destijds de enige manier om in slaap te komen. Daarnaast gaf het blowen mij ook de kracht om nee te zeggen. Ik wist dat als ik blowde, ik niet meer in andermans plannen mee zou gaan. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik verslaafd werd. Mijn lichaam had steeds meer nodig. En daar zat ik dan, om half negen ’s ochtends, met een joint aan mijn lip. Het besef groeide; zo wilde ik niet leven. Daarom zocht ik hulp voor mijn verslaving. Voor mijn onderliggend trauma ben ik toen ook behandeld met EMDR.’
Vieze vaat
‘Het echte keerpunt kwam toen ik zwanger werd. Ik moest en zou er alles aan doen om mijn zoon een goed leven geven. Ik wilde een goede moeder voor hem zijn. Toen hij geboren was, werd het rustiger in mijn hoofd. Het was makkelijk om de negatieve gedachten onder controle te houden. Van het blowen kon ik steeds beter afblijven. Totdat mijn vader plots overleed. Hij speelde een belangrijke rol in mijn leven, en dit verlies zorgde ervoor dat ik compleet ontregelde. Ik begon weer te blowen, en in mijn hoofd werden de wolken donker en duister. Na korte tijd kwam bij mij weer het besef; dit wil ik niet. Daarom zocht ik hulp, en liet ik me opnemen. Dit was een kliniek in Epen, een klein plaatsje gelegen in een zuidelijk puntje van Limburg. Daar kreeg ik opnieuw de diagnose Borderline, en de juiste therapie. Wat een opluchting was dat; eindelijk niet meer achter de feiten aanlopen. In deze kliniek voelde ik mij gezien, en stapte ik uit de schaamte. Er werden verborgen laadjes geopend. Dit gaf mij het inzicht dat ik eigenlijk het ankerpunt in mezelf miste. Dit ankerpunt ben ik nu op mijn 36e aan het opbouwen. Eén van mijn vrienden verwoorde het laatst erg goed: “Marleen, jij hebt gewoon heel veel vieze vaat. Waar je voorheen altijd om de vaat heen schoonmaakte, pak je de vieze vaat nu echt aan.” Hij had gelijk.’
Zoektocht
‘En de diagnose? Die omarm ik nu echt helemaal. Door mijn Borderline ben ik heel wisselend in stemmingen. De negatieve stemming is geen pretje, maar anderzijds weet ik ook dat ik intens blij kan zijn. Dat is mijn charme. In die intense blijdschap weet ik anderen vaak mee te nemen, en daar word ik gelukkig van. Dit hoort gewoon bij mij, besef ik me. Het is alleen de kunst om het niet meer mijn leven te laten beheersen. Zo vergelijk ik het altijd met een huis. Bij mij is de fundering rottig. Daardoor is het moeilijk om een stevig huis te bouwen en vervolgens staande te houden. Nu ben ik niet meer bezig met het bouwen van het huis, maar wel met de fundering. Die moet krachtig zijn, waardoor ik bij een tegenslag niet meer om kan vallen. Eigenlijk ben ik nu pas echt aan het zoeken naar wie ik ben. Ik leer steeds beter nee zeggen, en laat keuzes minder afhangen van wat anderen willen. De kunst is dat ik me aan de afspraken met mezelf blijf houden. Is het verstandig, of is het dat niet? De kliniek heeft mij veel geleerd, en mijn ogen doen openen. Borderline is niet mijn schuld, het is mij overkomen. Niet langer vlucht ik nog voor de ruzie in mijn hoofd. Langzamerhand lukt het mij steeds beter om de mildheid en liefheid voor mezelf terug te vinden. Ik ben trots op wat ik al heb bereikt. Zo heb ik een platform gecreëerd, en deel ik mijn verhaal als spreker en ervaringsdeskundige. Ik hoop mentale gezondheid zo een beetje beter bespreekbaar te maken.’
