Stoorzender

Leestip van de week: Stoorzender van Arjen Lubach

In de Kijk, Lees, Luister tippen we elke week iets wat je niet mag missen. Deze week kwam na zeven jaar een nieuw boek uit van Arjen Lubach: Stoorzender. In het boek schrijft hij ongebruikelijk persoonlijk over zijn jeugd, Zondag met Lubach, zijn werk en de liefde.

Omdat Arjen Lubach - na een aantal negatieve ervaringen zoals hij zelf zegt - nooit interviews geeft, weten we eigenlijk weinig van zijn persoonlijke leven. Stoorzender leest als het grote interview dat hij misschien toch wel had willen geven, want in het boek schuwt hij de persoonlijke anekdotes niet. Het boek beslaat de laatste twintig maanden voor de veertigste verjaardag van Arjen, afgelopen oktober en is opgedeeld in hoofdstukken aan de hand van steden en plekken, Los Angeles bijvoorbeeld, en Friesland. In elk deel beschrijft hij een deel van zijn leven - In Los Angeles bijvoorbeeld de muziek die hij daar gaat opnemen, in Friesland het rustige kalme schrijversleven dat hij daar leidt.

Veranderdrift

Stoorzender is een fijn inkijkje in het leven van iemand waar we toch allemaal nieuwsgierig naar zijn. Het laat ook de veelzijdigheid van Arjen Lubach mooi zien. Het bekendst is hij als presentator van vooral Zondag met Lubach, maar daarnaast is hij ook nog muziekproducer, schrijver en cabaretier. Jaloersmakend bijna en ook inspirerend om te lezen: Lubach lijkt altijd zijn eigen weg te gaan. Niet te kiezen voor het veilige, maar altijd weer op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen en mogelijkheden. In het boek maakt hij ook bekend na dit seizoen te willen stoppen met Zondag met Lubach. 'Alles wat hetzelfde blijft gaat uiteindelijk vast zitten', zegt hij over die eeuwige veranderdrift.

Moeder

Mooi zijn sommige anekdotes, zoals deze:  'Ik droom vaak over mijn moeder. Altijd dezelfde krank- zinnige droom: ze leeft nog. Niet dat ze deel uitmaakt van ons leven, wij zijn gewoon hetzelfde, maar ze blijkt nog te leven. Al die tijd zijn we haar vergeten op te zoeken in het ziekenhuis. In de droom komen we daarachter, hoe weet ik niet, maar altijd is er dezelfde hartverscheurende emotie: ze ligt al bijna dertig jaar in het Academisch Ziekenhuis in Groningen en we zijn haar al die tijd vergeten. Zij glimlacht alleen maar en neemt het ons niet kwalijk. Het wakker worden na de droom geeft een mix van emo- ties: verdriet dat ze toch echt dood blijkt te zijn, maar ook een opluchting dat ze niet al die tijd ergens doodziek in een ziekenhuisbed heeft gelegen zonder dat ik het wist.'

Ook deze is treffend: 'Het tegenstrijdige aan de voorstellingen is dat je de hele avond in aanwezigheid van achthonderd mensen verkeert, maar dat er geen eenzamer plek denkbaar is dan daar, op dat podium. De eerste minuten na de voorstelling zijn het ergst. Dan is het applaus weggestorven, de ovatie is overgegaan in een uittocht, het tl-licht op het podium is ingeschakeld, de brandwering naar de zaal toe is naar beneden gelaten, waardoor het podium een soort vreemde fabriekshal is ge- worden, en langzaam sijpelt alles wat jou bijzonder maakte — of althans: de schijn van wat jou bijzonder maakte — van je af en kijk je in de helverlichte spiegels van de kleedkamer naar wie je werkelijk bent: degene die je net twee uur lang hebt staan onderdrukken. Dat zijn momenten waarop de eenzaamheid je als een natte handdoek in je gezicht slaat.'

Meer leuke kijk, lees en luistertips vind je hier.