Ingeborg kwam in 2004 voor het eerst in Guatemala en wilde eigenlijk niet meer weg! Samen met haar Guatemalteekse hebben zij tussendoor nog een aantal jaren in België gewoond, maar ze hebben uiteindelijk besloten dat ze toch het liefst in hun ietwat geïsoleerde dorp Livingston wonen. Het idee dat Ingeborg misschien niet meer zal reizen door het Coronavirus benauwd haar. We delen vandaag de blog die zij schreef voor De Wereldwijven.

Familie en vrienden en Europa hebben het al weer over de vakantie. De grenzen gaan open en de eerste internationale tickets kunnen weer geboekt worden! Ondertussen hebben we in Guatemala net de vierde maand in lockdown achter de rug en ik merk dat ik neerslachtig begin te worden. Ik ben het thuis zitten helemaal beu.

Niet dat ik normaal hele dagen op straat rondhing, maar gewoon even ergens gezellig een drankje kunnen drinken is toch wel fijn. Even andere gezichten zien.

Komt het ooit nog goed?

Maanden geleden had ik nog de illusie dat deze pandemie in ieder geval dan toch een positief effect zou hebben op de ecologische toestand van mijn geliefde aarde en op de manier hoe we met elkaar en al het andere leven omgaan. Helaas verschijnen er steeds meer artikelen over hoe de wereldwijde paniek gebruikt wordt om stiekem bossen te kappen, desastreuze wetten goed te keuren, mensen nog verder te onderdrukken…Een moedeloos gevoel begint mijn dagelijkse leven over te nemen: het komt nooit meer goed. Alles gaat naar de verdommenis.

En dan komt ineens nog een andere gedachte in me op: wat als ik nooit meer op reis kan?Dat tickets zo duur worden door allerlei maatregelen en failliet verklaarde vliegmaatschappijen, dat reizen voor mij niet meer te veroorloven is? Of dat landen grenzen dicht blijven houden of bij aankomst quarantaines blijven handhaven? Of dat je alleen nog mag reizen als je verplicht een dubieuze COVID-inenting hebt gehad, wil ik dat wel? Of dat ik zelf niet meer wil reizen met vliegtuigen met zo’n enorme vervuilende ecologische impact?

80% zat nog nooit in het vliegtuig

Doemdenken? Misschien. Hersenspinsels als gevolg van mijn toch al neerslachtige stemming? Deels waarschijnlijk ook. Ik bedoel: dat gebeurt toch nooit? Maar niemand had ook durven voorspellen dat de wereld maandenlang compleet op slot zou gaan. Ook dat lijkt iets uit een film, iets dat nooit zou kunnen gebeuren in het echte leven. En toch… Dus stel dat… Stel dat ik nooit meer onbezorgd kan reizen zoals voorheen. Wat dan?

Er zijn natuurlijk heel erg veel mensen op aarde die nooit konden reizen en die dat ook in de toekomst niet zullen kunnen. En ineens vroeg ik me af hoe veel mensen eigenlijk überhaupt nooit internationaal (kunnen of willen) reizen?

Echte harde cijfers zijn moeilijk te vinden, maar een artikel van NRC van een paar jaar geleden kopt: ‘Ruim 80 procent wereldbevolking zat nooit in vliegtuig’. En European Data Journalism schrijft: ‘Almost 40 percent of European citizens have never placed a foot in any EU-country but their own.’ Hoewel Chinese toeristen overal lijken te zijn en steeds meer reizen, schrijft XinhuaNet dat maar zo´n 13% van de bevolking van het Chinese vasteland in het bezit is van een paspoort. In de VS heeft blijkbaar iets meer dan 40% van de mensen een paspoort. Natuurlijk zijn dit landen met gigantische aantallen inwoners, dus het aantal toeristen volgend uit deze relatief lage percentages is nog steeds aanzienlijk.

Social media en Verweggistan

Influencers, vakantievierders en digital nomads pompen social media vol met berichtjes, foto´s, quotes en hashtags over dat je niet geleefd hebt als je niet gereisd hebt. Iedereen móét de hele wereld overtrekken!

Ik ben er zelf eigenlijk nooit zo heel bewust mee bezig geweest toen ik vrolijk vliegtuigen in en uit stapte, maar in realiteit zijn de wereldreizigers natuurlijk een welgestelde minderheid. Het overgrote deel van de wereldbevolking zal nooit internationaal reizen. Of comfortabel in een vliegtuig een werelddeel of oceaan oversteken.  Veel mensen vinden het wellicht ook wel prima thuis. Of op de camping een uurtje verderop. Thuis kun je toch ook gelukkig zijn?

Ik ben niet iemand die constant de hele wereld over vliegt of reist. Ik ben natuurlijk ooit op reis een eind van huis terecht gekomen. Een verbazende 9.000 kilometer ver weg. En om eerlijk te zijn heb ik nooit gereisd omdat het écht noodzakelijk is. Ik hoef niet te reizen voor mijn werk. Ik reis omdat ik op vakantie wil, familie wil bezoeken, nieuwe plekken wil leren kennen. Dus stel nou dat ik niet meer kan reizen. Dan zit ik hier…

Toerist in eigen land

Guatemala is een fantastisch en enorm gevarieerd land waarvan ik in al mijn jaren hier (tot mijn grote schaamte) bar weinig gezien heb. Ik zou me in ‘eigen land’ prima kunnen vermaken door hier de boel te verkennen.  Ik woon op een heerlijke plek: tussen de palmbomen, aan de kust en het is hier qua weer altijd zomer. Mijn man en ik grappen wel eens dat wij nooit op vakantie hoeven: wij leven vakantie!

Ik ben graag thuis, maar hoe mooi onze plek ook is, het blijft een geïsoleerd, alleen per boot bereikbaar dorpje waar zeker niet alle essentiële levensvoorzieningen voorhanden zijn… Aan de andere kant: er zijn ook hier genoeg mensen die zelden het dorp uit komen, laat staan dat ze een landsgrens over gaan.

In mijn hangmat lig ik het te overdenken… Niet meer reizen door andere tijdzones. Geen internationale vrienden waar-dan-ook meer bezoeken. Andere plekken en culturen alleen nog virtueel leren kennen.

Kijken met nieuwe ogen

Het verrast me een beetje dat ik niet echt in paniek raak van het idee. Wellicht omdat ik, ondanks mijn huidige gevoel van opgesloten zitten, in mijn achterhoofd tóch denk dat de kans dat dit gebeurt erg klein is. En ook denk ik: als anderen het kunnen, waarom ik dan niet?

Ik las ergens het citaat: ‘Mystery is not always about traveling to new places, it is about looking with new eyes.‘

Zou ik dat kunnen, met nieuwe ogen kijken naar mijn bekende omgeving? En niet voor een weekendje? Zou ik dat kunnen voor de komende jaren? Decennia? Niemand weet immers wat de toekomst brengt.