Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde zelf kanker en nu heeft haar moeder dezelfde ziekte. Nu de chemo’s achter de rug zijn, heeft haar moeder het moeilijk en Fien weet maar al te goed hoe diep het gat dan kan zijn. In haar column vertelt ze dit keer over hoe ze haar moeder zo goed mogelijk probeert te steunen.
Zo’n doffe stem. Als ze terugbelt dan. Want eigenlijk neemt ze al een paar dagen niet meer op. Mama heeft het moeilijk. De chemo is voorbij, dat was een opsteker en die hebben we ook even gevierd. Maar het gat dat daarna kwam, dat ken ik maar al te goed. Waar iedereen jubelend aan de zijlijn staat en jij daar ook maar al te graag aan mee wilt doen – komt na een paar dagen het besef: en nu?
Nu, is het niet klaar. De immunotherapie duurt nog tot en met september. Nu, komt de klap een beetje aan gezien ze niet meer elke week naar het ziekenhuis hoeft. Nu, gaat de achtbaan iets langzamer en is er tijd voor twijfels over de tussentijdse controle in februari. Nu, wil ze zich vooral meteen beter voelen en dat gebeurt maar niet. Nu begint er een heel nieuw stuk. En nu de storm wat meer gaat liggen en ze niet meer elke dag geleefd wordt, zegt ze zelf: begint het eigenlijk pas.
Ik ben maar gewoon even langs gegaan. Gewoon blijven aanbieden en kijken wat fijn voelt, vooral geen druk uitoefenen of vragen waarom ze zich zo terugtrekt. Na een week of twee kruipt ze langzaam uit haar schulpje en neemt ze op als ik weer bel. ‘Ik ben gister pas om 21:00 uur naar bed gegaan, dat is al een uur later’, zegt ze. Ze klinkt al wat beter. Dit voelt als het moment om haar een beetje te helpen. ‘Heb je het boekje nog, mama? Dat ik je gegeven heb?’ Het valt even stil aan de andere kant van de lijn.
Schrijven
Het was zo’n mooie, van dik, korrelig papier. Met aquarellen van bloemen en een harde cover val vilt. Een boekje dat je ergens neerlegt in je zicht, omdat het zo mooi is. Een boekje dat ze hopelijk oppakt om in te schrijven hoe het met haar gaat. Haar echte gedachtes. Helpende dingen die ze straks als het minder gaat, vergeet. Ze vond het een prachtig boekje, toen ik het gaf een tijdje terug. Ik hoorde ook direct aan haar reactie dat ze er niet in wilde gaan schrijven. Gek is dat, hoe zeer we op elkaar lijken. Ik wilde er ook nooit aan. Toen ik voor het eerst bij de psycholoog kwam, liep ik zelfs binnen met de zin: ‘Ik ga echt niks opschrijven’.
Uiteindelijk ‘moest’ ik wel. Toen ik, nadat ik ziek was, PTSS kreeg omdat ik zo bang geworden was, hield het me overeind. Zo kon ik, als ik in paniek raakte, teruglezen hoe het écht met me ging. Niks meer dan losse zinnen. Geen mooie verhalen, gewoon feiten. Uiteindelijk heeft het zo geholpen. Laatst weer, toen ik het toevallig tegen kwam en doorbladerde omdat ik aan mama dacht. Bizar om te zien hoe een lichaam kan herstellen en hoe ver je dan eigenlijk gekomen bent.
Toekomst
‘Ja, maar dat is niks voor mij’, zegt ze resoluut. Ik lees haar mijn notities van 25 oktober 2013 voor.
25 oktober 2013
10:00 uur
Ik dacht even dat ik weer ziek was vanochtend, ik voelde allemaal gekke dingen. Maar ik las mijn afgelopen week terug en toen kon ik mezelf er weer uithalen. Ik ben gewoon moe, omdat ik gister voor het eerst in maanden een paar uur naar een feestje ben geweest. Whitley was ook mee en die is nu ook moe, dat heb ik net gevraagd. Moe zijn is dus normaal. Ik ben niet meer ziek, dus ik mag ook weer uitgaan. Daar wordt iedereen dus moe van.
Gedachte: Expres dingen doen die vriendinnen doen die niet ziek zijn, leert me dat ik ook weer beter ben.
16:00 uur
Voor het eerst een glutenvrije cake gebakken die niet naar sokken smaakte.
20:00 uur
Ik heb een weekend geboekt weg geboekt, pas in januari. Het was voor het eerst dat ik er niet over nagedacht heb of ik er dan nog wel ben. Denken aan de toekomst wordt ietsje makkelijker.
‘Weet je nog dat je een paar weken geleden eigenlijk alleen nog maar kon huilen mama? Dat je een paar maanden terug eigenlijk geen gesprekken kon voeren en maar een uurtje per dag beneden aan de keukentafel zat?’ Ze was het echt vergeten. Staarde zich blind op het niet snel genoeg vooruit komen nu het moest ‘want de chemo is voorbij’. Het hoeft maar 1 zin te zijn. Alleen het feit dat ze vandaag, op 22 december vertelde dat ze gisteravond een uurtje langer opgebleven is. ‘Misschien kan er dan ook wel bij dat ik gisteren bloemen heb gekocht.’ Ik hoor de energie terugkomen in haar stem. Schrijven, zegt echt, steeds meer.
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een blog voor wendyonline.nl. 24 september verscheen het boek van Fien: Het Regent Zonnestralen. Kijk voor meer informatie op de site.
Lees hier alle columns van Fien.
Volg ook het inspirerende Instagramaccount van Fien
Dit bericht bekijken op Instagram
nbsp;
