Wendy: ‘Door echte verhalen te delen van vrouwen, over de pijn die we allemaal tegenkomen, kunnen we elkaar helpen en sterker maken. Want dat is wat ik iedereen toewens. Dat je mag zijn wie je bent en in je echte kracht kunt komen.’ Daarom delen we bij Wendy Online wekelijks 2 prachtige levensechte verhalen om jou te inspireren. Vandaag delen we 5 verhalen die dit jaar veel indruk op ons maakten.

Winny werd onterfd door haar moeder: ‘Ik mocht niet eens afscheid nemen van mijn ouderlijk huis’

‘Ik zat vrijdagochtend 18 oktober 2015 bij Koffietijd van RTL4 voor mijn vrijwilligerswerk bij Women Inc. Eenmaal weer thuis werd ik gebeld door een privé-nummer. Normaliter neem ik deze oproepen niet aan, maar alles in mij zei: “Opnemen”. Het was mijn zusje. Ze vertelde dat onze moeder 11 maanden ziek was geweest, af en aan in het ziekenhuis had gelegen. Met het einde in zicht had ze de wens om thuis te sterven en dat werd werkelijkheid op 12 september. Met haar dood in het vooruitzicht had ze nog een andere wens. Ik mocht pas van alles op de hoogte worden gebracht, na haar overlijden en nadat de uitvaart voorbij was. Zo hoorde ik ook van haar testament.’

‘Afscheid nemen van mijn ouderlijk huis was niet toegestaan en van een familielid moest ik vernemen dat ik op de rouwkaart ook achterwege was gelaten. Het testament viel in als een bom. Mede ook omdat deze al in 2008 was opgemaakt, het jaar nadat ons contact verloren ging. Ongeloof, woede en vragen, heel veel vragen had ik. De enige die antwoorden heeft, is de notaris. Afspraak ingepland en daar zat ik dan. Haar uitleg over mijn rechten en andere zaken gaf me rust, helderheid en overzicht. Het gaf me een basis om te besluiten. Deze notaris had ook het testament met mijn moeder afgesloten. Ze vertelde dat wanneer mensen de keuze maken om hun kind uit het testament te schrijven er meerdere gesprekken plaatsvinden. Het gaf een extra dimensie aan ons gesprek. Ze had mijn moeder gekend, met haar uitgebreid gesproken om te komen tot wat er lag. Over haar dood heen een strijd leveren over haar wil. Nee, hoe pijnlijk ook, aanvaarden is de enige weg. Direct na het bericht kwam ik in een roes van ongeloof terecht…’

Lees hier het hele verhaal van Winny.

Humita raakte in een jaar haar moeder, man en baan kwijt: ‘Na een retraite in India vond ik het geluk weer terug’

‘In nog geen jaar verloor ik de drie dingen waar ik voor leefde. Mijn moeder werd ziek, ze had terminale kanker. Een heftig proces, waar ik enorm verdriet van had. Tegelijkertijd had ik het drukker dan ooit op mijn werk en werkte ik zestig uur per week. Vervolgens werd ook mijn partner ernstig ziek. Hij overleefde gelukkig, maar na zijn ziekte konden wij elkaar niet meer vinden en uiteindelijk zijn wij uit elkaar gegaan.’

‘Ik weet nog heel goed dat ik daarna weer terug op kantoor was. Mijn kamer zat naast die van John de Mol. De kamer was van glas, een soort vissenkom. Ik zag iedereen komen en gaan, iedereen liep haastig langs. Het waren drukke weken vlak voor de launch van de eerste aflevering van The Voice. Ik zat daar maar. Het was net een TGV die met hoge snelheid voorbijkwam en ik kon niet meer instappen, hij raasde zo aan mij voorbij.’

‘Ik stond op een ochtend voor de spiegel in mijn prachtige huis en ik dacht: ‘Wauw, ik ben gewoon alles kwijt waarvoor ik leefde. Alles wat belangrijk voor mij was, is er gewoon niet meer. ‘Die ene memorabele dag, voor die spiegel voelde ik sterk dat ik een keuze moest maken, namelijk kiezen voor mezelf. De enige die mij kon helpen nu, was ikzelf. Wat heb ik nodig? Waar word ik gelukkig van? Het antwoord was toentertijd: reizen.’

‘Ik moest weg van alle negatieve energie en hectiek. Ik heb alles opgezegd en ben met een kleine koffer richting Schiphol gegaan. Ik kocht een open ticket en dacht: ik zie wel waar ik beland. Iedereen was in shock. Zij vonden juist dat ik hier bij mijn familie en vrienden moest blijven. Maar ik hield voet bij stuk, ik koos voor mezelf.’

‘Ik kwam aan in India en het fijne was dat niemand mij daar kende. Niemand kende mijn vreselijk trieste verhaal. Daar nam ik het besluit om voor het eerst te gaan mediteren want veel mensen in mijn omgeving deden dat toen al. Ik ben van Indiase afkomst maar mediteren was nog geen onderdeel van mijn leven. Maar daar in India kwam dat stemmetje op die zei dat mediteren wel goed voor mij zou zijn waarschijnlijk. Ik ben naar een meditatie-oord gegaan en zei tegen die mevrouw aan de balie: ‘Doe mij maar het aller-allerlangste en grootste programma die je hebt…’ 

Lees hier het hele verhaal van Humita.

Cindy’s zoon van 8 raakte door zinloos geweld ernstig gehandicapt: ‘Ik blijf vechten voor een goed leven voor Jelte’

‘Het was 6 september 2009, we waren net terug van een vakantie uit Italië, met onze drie kinderen, waar Jelte de middelste van is. We hadden een verjaardag van de tante van Jelte. De kinderen gingen spelen in de nabijgelegen speeltuin. Nog geen tien minuten later kwamen ze in paniek naar ons toe rennen. Ze riepen dat Jelte werd geslagen. Op dat moment voelde ik dat het helemaal mis was. Ik had nieuwe schoenen, die ik nog niet ingelopen had. Ik heb ze onderweg naar het speeltuintje uitgegooid, omdat ik voor mijn gevoel moest rennen. Jelte lag kreunend en wiegend op de grond, buiten bewustzijn. Ik mocht mijn kind niet vastpakken, vanwege de kans op nekletsel. De ambulance kwam gelukkig snel, maar ik mocht niet mee achterin bij Jelte. Je wilt niets liever dan bij je kind zijn op zo’n moment. Voorin de ambulance hoorde ik helemaal niks totdat we bijna bij het ziekenhuis waren en hij “mama” gilde. Mijn eerste gedachte was: godzijdank hij is bijgekomen.’

‘Ze hebben heel veel scans en onderzoeken gedaan. Na een week zeiden ze in het ziekenhuis dat ze dachten dat het goed af ging lopen. Jelte was heel bang, “mama, raak ik nu gehandicapt?” Ik kon hem geruststellen, want de dokters hadden tenslotte gezegd dat het goed zou gaan. Toch lukte het me niet om opgelucht zijn, het voelde niet goed. Mijn voorgevoel bleek te kloppen. Een week later, op zondagavond, ging ik naast hem liggen. Ik hoorde hem een keer snurken, maar daarna viel hij weg. Jelte bleek een grote bloeding te hebben gehad in zijn hoofd, er was een traumatisch aneurysma ontstaan, en hij raakte daardoor in coma. Wekenlang lag hij in coma in het ziekenhuis. Het leek uitzichtloos. Op een gegeven moment besloten de artsen dat Jelte van de beademing afgehaald zou worden als hij niet zelf zou kunnen ademen. Dag en nacht zaten we bij hem om te tellen, zodat hij op de tel in en uit kon ademen. Hij deed wat ik vroeg. Ondanks dat hij in coma lag, had ik continue de connectie met hem, hij luisterde naar mij. Uiteindelijk is hij uit de coma ontwaakt. Maar hij kon niets meer:  niet bewegen, niet praten, niet zien, niet horen. Van een gezond en gelukkig jongetje ging hij naar een ernstig beperkt kindje…’

Lees hier het hele verhaal van Cindy.

Noëlla en haar broer kregen te maken met ouderverstoting: ‘Ik mocht mijn vader jarenlang niet zien’

‘Op 22 januari 2009 veranderde mijn leven compleet. Als mijn vader onschuldig wordt opgepakt, is dat voor mijn moeder een goede reden om op de vlucht te slaan. Mijn vader werd al snel vrijgelaten, maar dat betekende niet dat wij de volgende dag weer bij mijn vader op de bank zaten. ‘Eens verdacht altijd verdacht’, herhaalde mijn moeder steeds. Ik durfde mijn vader niet meer op te zoeken, omdat ik mijn moeder niet meer verdriet aan wilde doen. Vanaf mijn vijftiende ontwikkelde ik een enorme angst voor mijn vader, maar ook voor andere mannen. Nog maar kortgeleden, aan het begin van dit jaar, ontdekte Fedde en ik tijdens onze verhuizing naar Utrecht een archiefdoos van onze moeder. We hebben eerst erg gelachen om dingen die we in de archiefdoos van mam vonden, ze spelt erg slecht en het was allemaal erg grappig, haar dagboeken van vroeger met al haar verliefdheden. Later werden we erg verdrietig, we vonden de mails tussen onze moeder en haar therapeute van tijdens de scheiding en het bleek dat mam echt geen reden heeft gehad om pap op afstand te houden na de scheiding. We werden erg stil, Fedde en ik. Fedde is meteen naar zijn kamer gegaan en ik heb een flink potje zitten huilen.’

‘Wij hadden nooit eerder iets aan onze ouders gemerkt, zoals hoe het bij ons thuis ging zo was het voor ons nou eenmaal normaal. Het was wel zo dat pap nooit voor zichzelf opkwam, hij deed altijd zonder meer wat mam van hem vroeg. Ook al had hij het druk met zijn werk of wat dan ook, als mam hem iets opdroeg dan liet hij alles vallen. Er was dus nooit ruzie, maar later heb ik wel gedacht: pap en mam waren eigenlijk wel erg ongelijk aan elkaar. Ondanks dat kwam de scheiding dus super onverwachts en ik heb lange tijd met veel vragen in mijn hoofd gezeten. Deze vragen werden allemaal begin dit jaar beantwoord, toen we de mails ontdekte. Eerst op mam haar zolder, kort daarna ook bij pap. De mails van pap waren naar zijn advocate geschreven. Achter die veilige en stabiele jeugd die ik ervaarde bleek een heel ander verhaal te zitten. Uit de mails wordt duidelijk dat er is gelogen door onze ouders…’

Lees hier het hele verhaal van Noëlla.

Zonder jou. Ada verloor haar zoon van 19 en toen haar man, die zelfmoord pleegde: ‘Toch heb ik het geluk weer gevonden’

‘Die schoonheid van het leven heb ik lang niet kunnen zien. Na de dood van Patrick was alles grauw, ik zonk weg in een diep gat. Patrick was zo’n lieve jongen en hij stond nog zo midden in het leven. Altijd lief, altijd behulpzaam, en enorm ondernemend. Hij was de oudste, ik heb nog twee kinderen van toen 16 en 12,  en we waren een gelukkig gezin. Na die 3 december was dat in een klap anders.’

‘Mijn man ging anders om met het verlies van Patrick. Hij vond al snel dat ik er teveel over praatte en hij vond het bijvoorbeeld niet fijn dat ik dingetjes van Patrick in huis zette. Het was niet eens veel: een kaartje met een vlinder erop die ik van iemand had gekregen en een beeldje van een vlinder. Mijn man had altijd al een wat wat negatieve inslag – hij kon bijvoorbeeld zomaar vanuit het niets enorm uitvallen – en na het overlijden van Patrick werd dat erger. Wat niet hielp was dat hij zijn werk kwijtraakte. Hij had altijd een goede functie, maar na het wegvallen van Patrick was er op zijn werk nul begrip voor de situatie. Er werd niet over gesproken, terwijl mijn man steeds meer moeite had om zijn werk vol te houden. Hij kwam thuis te zitten en drie jaar lang lukte het niet om ander werk te vinden. Dat vond hij moeilijk. We hebben samen hulp gezocht, maar op een dag zei mijn man plompverloren dat hij wilde scheiden. 27 jaar waren we al getrouwd en ik kende hem vanaf mijn zestiende, en ik had het totaal niet zien aankomen. Oké, we gingen door een moeilijke periode, maar scheiden? Vier maanden woonde hij nog hier, met de nodige spanningen, tot hij op een dag zomaar weg was, we hadden geen idee waarheen. Misschien zit hij in een hotel, dacht ik aanvankelijk, heeft hij rust nodig, maar ‘s nachts heeft mijn dochter de politie gebeld. “Is het mogelijk dat uw man zelfmoord heeft gepleegd”, vroeg die toen we naar het bureau moesten komen. Heel gek, maar toen die vraag me werd gesteld wist ik eigenlijk al dat het zo was. Zijn auto vonden we later op de plek waar we de auto altijd parkeerden als we gingen wandelen…’

Lees hier het hele verhaal van Ada.

Heb jij ook een mooi en inspirerend verhaal dat je zou willen delen op wendyonline.nl? Stuur dan een mail naar redactie@wendymultimedia.nl