Op de basisschool krijgt Elnaz Alagha een vmbo-kaderadvies. Haar droom om arts om te worden lijkt dan onbereikbaar. Toch besluit Elnaz er vol voor te gaan. Een lange en zware weg volgt. Maar, met succes. Sinds januari mag ze zich officieel dokter Alagha noemen.
‘In de periode tussen havo en vwo werkte ik achter de kassa bij de C1000. Daar raakte ik tijdens het werken aan de praat met een traumachirurg. Hij bood me aan om een dag met hem mee te lopen. Dit was in een tijd waarin ik heel erg gedemotiveerd was en twijfelde of ik wel arts kon worden. Ik heb toen een dag met hem meegelopen en mocht onder andere kijken in een operatiekamer. Ik heb toen echt kunnen zien hoe een arts werkt. Dit heeft mij zo veel motivatie gegeven, het kwam echt op het juiste moment. Het was net dat extra zetje dat ik nodig had om door te gaan.’
Kinderdroom
‘Als kind wilde ik al arts worden. Toen ik tien was, kwam mijn opa in het ziekenhuis te liggen. Ik zag toen hoe mooi het is als je als arts dan iemand kan helpen. Dat wilde ik ook en die gedachte heb ik altijd vastgehouden. Het is bij mij ook wel iets cultureels. Ik ben Iraans en in onze cultuur is het normaal dat je van jongs af aan al een beetje een bepaalde richting op wordt gestuurd. Mijn ouders hebben altijd wel gestimuleerd om hard te werken, maar het maakte niet uit wat ik wilde worden. Zij waren ook echt een drijfveer voor mij. Ik wilde iets terugdoen voor het feit dat ze hun leven in Iran hebben achtergelaten en naar Nederland zijn gevlucht. Ik wilde hen trots maken.
Ik ging naar de basisschool in de Achterhoek. Als enige meisje met een migratieachtergrond viel ik wel op. In de tijd van mijn citotoets had mijn familie te maken met rechtszaken. We hadden al dertien jaar geen verblijfsvergunning en het was nog maar de vraag of we in Nederland mochten blijven. Dit zorgde voor heel veel chaos en stress. Hierdoor was ik veel minder gefocust op de citotoets. Toen mijn score lager uitviel dan nodig was om arts te worden, was ik wel teleurgesteld. Ik besloot maar gewoon te beginnen op vmbo-kader en dacht: ik zie wel hoe het loopt. Mijn ouders steunden mij hier heel erg in.’
Een lange weg
‘Na één jaar vmbo-kader mocht ik door naar vmbo-tl en later havo. Tot en met havo ging het eigenlijk heel goed. Toen ik naar vwo ging, werd het moeilijker. Ik had vooral moeite met natuur- en wiskunde. Uiteindelijk ben ik twee keer gezakt voor mijn eindexamen en heb ik die vakken op de vavo moeten halen. Na de vavo ben ik eerst een jaar biomedische wetenschappen gaan doen. In die periode deed ik de selectie voor geneeskunde, uiteindelijk werd ik toegelaten in Amsterdam.
Geneeskunde ging heel goed, het is een zware studie en het vereist veel doorzettingsvermogen. Ik ben altijd heel dankbaar geweest dat ik dit kon en mocht doen en dat gaf motivatie. De coschappen waren soms wel zwaar. Ik zag veel patiënten en casussen, soms was dat heftig maar vaak ook heel mooi. Het is leuk om te zien hoe ik mezelf de afgelopen jaren heb ontwikkeld. Telkens stelde ik mezelf de vraag: hoe kan ik een nog betere arts worden? Door de lange weg die ik heb afgelegd, heb ik veel lagen van de maatschappij gezien. Hierdoor kan ik me goed aanpassen aan verschillende soorten patiënten. Ik zou het zo opnieuw doen, het heeft me sterker gemaakt.’
Niet altijd even makkelijk
‘Ik heb altijd in mezelf geloofd, maar er zijn wel periodes geweest dat dit minder was. Soms dacht ik dat het toch niet haalbaar was voor mij. Twee keer zakken op vwo was zwaar en bracht me aan het twijfelen. Op de middelbare school is me vaak gezegd dat arts worden te hoog gegrepen was en ik beter kon stoppen. Ergens gaf me dit juist ook motivatie om door te gaan. Ik heb nog even overwogen toch hbo te gaan doen, maar de wil om arts te worden was toch sterker. Mijn familie en verloofde hebben me hierin altijd gesteund. Toen ik eenmaal binnen was bij geneeskunde, was het geloof in mezelf weer helemaal terug. Toen dacht ik: niemand gaat me nu nog wijsmaken dat ik het niet kan.
Het blijft heel onwerkelijk, ik geloof nog steeds niet dat ik echt arts ben. In januari ben ik afgestudeerd, mijn diploma-uitreiking is eind maart en dan zal ik ook mijn eed afleggen. Het voelt heel gek om me als dokter Alagha voor te stellen, of om andere mensen me zo te horen noemen. Het duurt denk ik nog wel even voordat het besef er echt is. Dit is waar ik mijn hele leven naartoe heb gewerkt. Maar, ik ben er nog niet. Ik ben nu basisarts en kan en wil nog veel leren. Voor nu werk ik als cosmetisch arts en wil ik daarin gaan groeien en mensen behandelen. Misschien dat ik later een eigen kliniek wil beginnen of me wil specialiseren tot huisarts. Ik zie het wel, voor nu ga ik eerst ervaring opdoen en meters maken.’
Anderen inspireren
‘Door mijn post op LinkedIn ben ik best wel in de spotlight gekomen. Hier ben ik heel dankbaar voor. Het doel van het bericht was andere mensen laten zien dat je met hard werken en passie alles kunt bereiken. Ik ben heel erg gaan nadenken hoe ik met mijn ervaring anderen kan helpen. Op dit moment ben ik bezig om een stichting op te zetten. Met deze stichting wil ik onder andere huiswerkbegeleiding en workshops gaan geven en bijvoorbeeld schoolspullen doneren. Ook ben ik een boek aan het schrijven. Door middel van persoonlijke verhalen wil ik mensen handvaten bieden om hun doelen te bereiken.
Als klein Iraans meisje in de Achterhoek ben ik best wel onzeker geweest. De afgelopen jaren heb ik veel zelfvertrouwen gekregen. Ik ben heel anders naar mezelf gaan kijken en sta sterker in mijn schoenen. Ik ben trots dat ik mijn droom na heb kunnen jagen. Wat ik tegen mijn jongere ik zou willen zeggen: wat voor een ander onmogelijk is, hoeft dat voor jou niet te zijn.’
