fbpx

Dimphy kreeg een herseninfarct zonder dat de artsen het zagen: ‘Ik heb drie kwartier in de wachtkamer van de Eerste Hulp gezeten tot ik weg viel’

Dimphy is 30 jaar als ze plotseling een bonzend gevoel in haar hoofd krijgt. De klachten kan ze niet verklaren en ze besluit naar de huisarts te gaan. Met een paar pijnstillers wordt ze terug naar huis gestuurd, maar Dimphy gaat alleen maar achteruit. In alle wanhoop neemt ze opnieuw contact op met de huisarts, die haar uiteindelijk meteen naar de spoedeisende hulp stuurt. Vanaf dat moment wordt het leven van Dimphy compleet omgegooid. 

‘Met alle kracht die ik nog in mij had probeerde ik mijn hoofd rechtop te houden, maar het lukte niet. De zwaartekracht was veel sterker dan mij. Mijn ogen vielen langzaam dicht en ik voelde me ontzettend duizelig. Ik kon elk moment uitvallen. Ik voelde de hand van mijn man Bjorn voorzichtig over de mijne wrijven. Zo zaten we drie kwartier lang in alle angst in de wachtkamer van de spoedeisende hulp. Bjorn was twee keer teruggegaan naar de mevrouw aan de balie met de vraag of ik echt niet meteen geholpen kon worden. Met een dubbelhartige glimlach had ze gezegd dat er nog een aantal mensen voor mij waren. Ze heeft mij niet één keer aangekeken. Ik voelde me onzichtbaar. Was er dan niemand die mijn klachten zag en mij kon helpen?

De deur van de linkerkamer ging ineens open. Een vrouwelijke arts liep naar buiten en keek mij aan. Ze zag mij hangend in de rolstoel zitten. Zonder na te denken haalde ze mij naar binnen. Ik was nog niet aan de beurt, maar ze zag dat het niet langer meer zo kon. En ze had gelijk. Toen ik naar binnen werd gereden en ook de arts ging zitten aan haar bureau, ben ik out gegaan…’

Intens bonzend gevoel

‘De klachten begonnen in augustus 2018, toen ik twee weken vakantie had van mijn werk. Ik had veel leuke uitjes gepland met Bjorn en mijn toen 4-jarig zoontje. Maar mijn migraine gooide roet in het eten. Ik heb wel vaker last van migraine, alleen deze keer was het anders. Het intens bonzende gevoel in mijn hoofd hield na een paar dagen nog niet op. Het werd zelfs erger. Met de prikkels vanuit mijn omgeving kon ik steeds slechter mee omgaan. Deze migraine was anders. Na een week besloot ik naar de huisarts te gaan. Ik kreeg een paar pijnstillers mee, maar veel meer kon de huisarts niet doen. Afwachten, dat was de conclusie. Voor mij voelde het niet goed. Ik had een onderbuikgevoel, het gevoel dat dit niet zomaar met pijnstillers over zou zijn. Toch heb ik het advies van de huisarts opgevolgd, en inmiddels heb ik daar spijt van.’

Sneltrein

‘De dagen na het bezoek bij de huisarts waren verschrikkelijk. Ik ging steeds verder achteruit, en de medicatie leek niet meer aan te slaan. Op zondag 19 augustus was de verjaardag van mijn zoontje, en hoe ziek ik mij ook voelde, ik moest erbij zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik op zijn speciale dag er niet zou zijn. Het zou anders als falen voelen. Wij hadden een kinderboerderij voor hem afgehuurd omdat hij zo gek is op dieren. Hij keek al weken uit naar zijn feestje. Maar zoveel enthousiasme dat hij had, zo veel lusteloosheid voelde ik. Om daar te zijn was heel confronterend. Ik lachte voor mijn zoontje, maar zodra ik even alleen was verdween die glimlach meteen.

De volgende ochtend besloot ik een nieuwe afspraak te maken bij de huisarts. Ik vertelde dat mijn klachten alleen maar erger werden, en in de middag kon ik daar terecht. Met een deken strak over mij heen lag ik op de bank. De wijzer van de klok leek niet meer te bewegen, zo lang duurde de ochtend. Mijn man kwam niet veel later thuis. Hij schrok enorm. Hij zag geen emotie meer in mijn ogen en dat was voor hem de druppel. In alle snelheid tilde hij mij op en liep met mij in zijn armen naar de auto. Mijn hoofd bewoog alle kanten op. Ik had geen kracht meer. Eenmaal in de auto belde Bjorn de huisarts. Na een korte groet kwam hij gelijk ter zake. Typisch Bjorn. “Jullie hoeven niet meer langs te komen, rij maar gelijk naar de spoedeisende hulp” hoor ik de huisarts zeggen. Vanaf dat moment ging alles in een sneltrein voor mij.’

Geen verklaring

‘Wat er gebeurd is nadat ik werd opgeroepen door de arts van de spoedeisende hulp weet ik niet meer precies. Ik heb mijn klachten geprobeerd uit te leggen aan haar, en daarna werd alles zwart. Ik ben out gegaan. Toen ik wakker werd lag ik op een witte bank. Ik keek om mij heen en zag een arts naar mij toe lopen. Ze vertelde dat er een scan gemaakt zou worden van mijn hoofd, een MRI-scan. Uiteindelijk heb ik 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Er was niks gekomen uit de MRI-scan, en ook de andere onderzoeken die werden gedaan konden niets verklaren. Maar in het ziekenhuis kreeg ik rust. Het was de rust die ik eigenlijk al weken kwijt was. Er was geen verklaring voor mijn klachten, maar er is in ieder geval goed gekeken. Ik vertrouwde de artsen en volgde het advies op om twee weken de tijd te nemen om aan te sterken.’

Nieuwe hersenscan

‘Ik ben na die twee weken weer gaan werken, maar ik merkte dat het anders was dan eerst. Ik vond het lastig om prikkels te verwerken en ik kon niet goed omgaan met stress. Thuis was het ook lastig. Ik was veel boos. Boos op het koffiezetapparaat omdat ik niet meer wist hoe het werkte. Ik was boos op mijn hondje die in al haar enthousiasme naar mij blafte. Ik was zelfs boos op mijn man, terwijl hij zo lief voor mij zorgde. Als ik in de spiegel keek zag ik mezelf niet meer. Ik was veranderd.’

‘In oktober ging ik ter controle naar de neuroloog. Hij besloot om opnieuw een hersenscan te laten maken. Ineens werden mijn klachten van de afgelopen tijd duidelijk, ik bleek namelijk een herseninfarct te hebben gehad. Op deze scan was het pas te zien, ik had namelijk een litteken gekregen in mijn hersenen. Dit konden ze niet vinden bij de eerste MRI-scan omdat er toen nog geen schade was. Vanaf het moment dat aan mij werd verteld dat ik een herseninfarct heb gehad, stond mijn leven op z’n kop. Ik was opgelucht dat er nu iets uit was gekomen, maar ik zag op tegen de toekomst. Dat het zwaar zou worden was zeker. Ik moest stoppen met mijn werk waar ik zoveel van hield, en ik wist dat er een heel lang revalidatietraject voor mij lag. Maar ik ging door, ik wilde vechten voor mijn man en voor mijn lieve zoontje. Ze gaven mij energie om sterker te worden. Mijn herseninfarct kon niet mijn leven gaan overnemen.’

Zoektocht naar mezelf

‘We zijn nu 2,5 jaar verder. Mijn herseninfarct heeft veel impact gemaakt op mijn leven. Ik kan niet meer werken, en ik ben nog veel moe. Voor mijn gevoel zit ik nog midden in het acceptatie proces, en dat maakt het lastig. Het revalidatietraject is na zeven maanden gestopt omdat er geen vooruitgang meer te zien was. Hoe confronterend dat ook is om te horen, ik had niet het idee dat het klaar was. Vanaf dat moment ben ik zelf actie gaan ondernemen. Ik ga nu af en toe nog naar de ergotherapeut en ik vind het fijn om bij praatgroepen te zijn. Ik luister naar de ervaringen van andere mensen die ook een herseninfarct hebben gehad. Jezelf kwetsbaar opstellen naar elkaar toe creëert een soort verbondenheid met elkaar, en het inspireert mij om verder te kijken richting de toekomst. Maar toch blijft deze periode lastig. Ondanks dat ik veel kennis rijker ben geworden, voel ik me armer dan ooit. Ik ben mezelf namelijk kwijt geraakt door het herseninfarct, en hoe hard ik ook aan het zoeken ben, ik heb die vrolijke en zorgzame vrouw nog niet helemaal teruggevonden. De toekomst is misschien onzeker voor mij, maar ik ben en blijf een vechter. Ik weet zeker dat ik mezelf terug weet te vinden, en dat ik mijn herseninfarct ga accepteren.’

20201224 185520 Dimphy kreeg een herseninfarct zonder dat de artsen het zagen: 'Ik heb drie kwartier in de wachtkamer van de Eerste Hulp gezeten tot ik weg viel'



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF