Dorine Boudewijn (34) kon van de ene op de andere dag niet meer lopen. Pas toen ze het trauma uit haar jeugd durfde aan te pakken, ging haar lichaam weer functioneren.

‘Lichaam en geest zijn één, dat is bij mijn aandoening wel heel duidelijk. Dertien jaar geleden liep ik met mijn vriend in het park toen lopen opeens heel moeilijk ging. Ik maakte er nog een grap over: “Straks worden we nog ingehaald door bejaarden”, maar even later zakte ik letterlijk door mijn benen. Mijn vriend heeft me naar huis moeten dragen. Enorm beangstigend, want ik had geen idee wat er met me aan de hand was. Op zo’n moment denk je het ergste. Een tumor die ergens tegenaan drukt, MS. Maar al snel bleek uit alle onderzoeken dat er lichamelijk niets met me aan de hand was. Volgens de neuroloog had ik een conversiestoornis: een aandoening waarbij lichaamsdelen uitvallen als gevolg van onverwerkte traumatische gebeurtenissen. Ik wist dat dat goed mogelijk was: in mijn jeugd ben ik seksueel misbruikt en dat trauma had ik altijd proberen weg te drukken. Nu was het mijn lichaam dat zei: stop. Ik realiseerde me dat ik, als ik ooit weer zou willen lopen, met mijn verleden aan de slag moest. Ik heb het gedaan. Het was een moeilijk en pijnlijk proces, maar ik dacht: ze hebben me al zoveel afgenomen, niet meer kunnen lopen mogen ze niet van me hebben. Ik wilde niet eindigen in een rolstoel.’

Schuld en schaamte

‘Heel langzaam kreeg ik weer kracht in mijn benen en kon ik weer stukjes lopen. Ik kwam bij een goede psycholoog terecht en door te praten ontstond er weer ruimte om te lopen. Bij een conversiestoornis kunnen allerlei functies uitvallen: je kunt blind worden of helemaal wegvallen, en genezing is veel mensen niet vanzelfsprekend. Ik ben heel blij dat het mij wel is gelukt. Seksueel misbruik gaat gepaard met veel schuld en schaamte. Ermee leren leven is een zwaar helingsproces en het trauma zal altijd bij me blijven, maar ik heb geleerd dat de schuld niet bij mij ligt en dat ik het waard ben om een mooier leven te hebben. Tegen iedereen die het heeft meegemaakt, zou ik willen zeggen: ga het aan. Je moet door veel pijn, maar het leven kan beter worden dan het is. Het is een proces van veel ups en downs geweest. Vijf jaar na mijn verlamming liep ik de Marikenloop. Huilend rende ik tussen de andere vrouwen. Na bijna vijf kilometer kwam de finish in zicht en wist ik dat ik het ging halen. Vijf kilometer in 35 minuten. Niet slecht voor een lamme, dacht ik met een knipoog naar mezelf. Eenmaal over de finish ging ik stuk van alle emoties die ik voelde, de pijn die ik had moeten voelen, de schaamte die ik had gedragen, de wilskracht die ik had getoond, de overwinning. Op dat moment wist ik: ik ben onbeperkt. Een trauma laat zich niet wegstoppen. Het is er, het ligt opgeslagen in je lichaam, het verstikt je, verlamt je. Overleven is iets anders dan leven. En om te leren leven moet je je demonen onder ogen komen. Dat is wat ik heb gedaan en ik zou niet meer terug willen.’

Feestelijk

‘Ik ben nog steeds samen met de vriend die me destijds uit het park naar huis tilde. Een paar jaar geleden zijn we getrouwd. Dat hij me ten huwelijk vroeg, gaf mijn vertrouwen een enorme boost: we wilden pas trouwen als mijn trauma niet meer dagelijks een stempel op onze relatie drukte. Ik ben blij met het leven dat ik nu heb, met een lieve man en een leuk eigen bedrijf. In oktober organiseer ik een feestelijk evenement voor andere vrouwen en mannen die te maken hebben gekregen met seksueel misbruik. “Feestelijk” klinkt misschien gek, maar ik vind dat ik mag vieren wat ik heb bereikt. In het openbaar vertellen over seksueel misbruik vind ik nog steeds doodeng, maar ik doe het omdat ik er misschien iemand mee kan helpen die nog net een steuntje in de rug nodig heeft. Ik wil laten zien dat ook na seksueel misbruik een leuk en liefdevol leven mogelijk is.’

Meer Powerstories lees je hier.