Nadat Tonya Ernsting (52) genas van borstkanker en na 23 jaar scheidde van haar man vertrok ze in haar eentje naar Spanje om daar een B & B op te zetten voor ex-kankerpatienten: Todos Y Tonya. Elke maand vertelt ze op wendyonline.nl hoe het haar vergaat in Spanje.
Zeven en een halve maand woon ik nu in Spanje. Zeven en een halve maand alleen in een nieuw land een nieuw leven opbouwen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat moeilijker klinkt dan het is:
Inmiddels ben ik erachter dat ‘expat”’zijn een heel prettige manier is om nieuwe mensen te leren kennen, mits je zelf ook een beetje ‘mee doet.’ Mensen die ik hier ontmoet weten als geen ander hoe het is om van alles te moeten uitvinden aangaande je dagelijks leven. Dan heb ik het over de gewone dingen; boodschappen, papierwinkel, een dokter, etc. Maar daarnaast weet ook iedereen hoe het is om duizenden kilometers van je geliefden te zijn, je vrienden te missen, je familie.
Gedeelde smart
Gedeelde smart is halve smart, dus iedereen helpt elkaar zoveel mogelijk en probeert elkaar overal bij te betrekken. Natuurlijk speelt het feit dat ik hier alleen gekomen ben mee, maar mee naar een feestje of een borrel van mensen die je -nog- niet kent? Heel normaal en meestal heel gezellig. Een zak pellets (voor de kachel) lenen; geen probleem, kom maar halen. Maar ook omgekeerd: een ritje naar het ziekenhuis met iemand die je een keer hebt ontmoet, een kastje van Ikea meenemen voor de buren, het hoort er allemaal bij.
Alleen
Bovendien is het winter (geweest) en hadden we dus allemaal wat meer tijd, want bijna iedereen doet hier wel iets in toerisme en is inmiddels weer een stuk drukker; het seizoen begint! Daarnaast zijn de meesten met z’n tweeën, en moet ik natuurlijk alles alleen doen: kamers, wassen, ontbijt, boodschappen, honden, tuin, schilderen, social media, administratie… Hartstikke druk dus.
Rekening houden
Maar ik moet eerlijk toegeven: het is soms zó fijn om alles even naar ‘Manana’ te schuiven: om even in mijn moedertaal bij te kletsen met Nederlandse vrouwen hier in de buurt, en me als Nederlander te gedragen zonder rekening te houden met gewoonten van andere nationaliteiten. Want om er maar even twee te noemen: de Britten zijn uitermate beleefd, en de Spanjaarden willen alles weten en je echt overal mee helpen bijvoorbeeld, zelfs als je het liever even zelf uitzoekt. Nee dan even lekker recht voor zijn raap, met een spreekwoordje ertussendoor en een broodje tussen de middag in plaats van een ‘lunch’. (dus tóch een beetje ‘klitten’ met die Nederlanders… haha!)
Vrienden of kennissen
Sommige mensen worden al een beetje vrienden, sommige helemaal en anderen blijven kennissen, maar dat is natuurlijk normaal. Al die nieuwe gezichten en namen haal ik dus regelmatig door elkaar, en helemaal als ik ze dan apart van elkaar of in een andere setting tref. Blunders te over dus, en dan ook nog eens in alle talen. Letterlijk. Maar het is vooral: een groeiend sociaal leven, je openstellen, mee gaan, en vooral; het aangaan en alles een kans geven. En dat is spannend soms, maar meestal vooral hartstikke leuk en verassend.
Het proces van blijven en verwateren
In Nederland heb ik aardig wat achtergelaten: familie, mijn zoon en vrienden en vriendinnen. En dus vindt daar het natuurlijke proces van blijven en verwateren plaats; en zoals ik inmiddels, na een ziekte en een scheiding wel heb geleerd; op een paar oude getrouwen na, zijn het degene van wie je het het minst verwacht die blijven. Blijven bellen, schrijven, die langskomen en snappen als het een dagje minder makkelijk gaat allemaal en mij dan ook lekker even laten klagen voordat ze me weer opbeuren. Dit zijn de mensen die mij kennen, mijn pad langere of kortere tijd maar vooral intensief hebben meegelopen. De lieverds waarmee ik mijn herinneringen deel.
Het een kan dus voor mij niet zonder het ander; een goede ‘buur’ die misschien wel een vriend wordt, en die ‘oude getrouwen’ uit mijn verleden, waar ik zoveel mee gedeeld heb en gelukkig nog steeds deel.
Ik heb dus echt letterlijk ‘the best from both worlds.’
Liefs, Tonya