Het gebeurt Fien Vermeulen regelmatig dat mensen haar vragen of ze graag kinderen wil. Mensen stellen die vraag zonder erbij na te denken en realiseren zich niet hoe pijnlijk die confrontatie kan zijn als je een grote kinderwens hebt. Dus denk voortaan eerst even na, schrijft Fien vandaag in haar column.

‘Zit er een baby in haar buik?’ ‘Nee, alleen nu één ei’, antwoordt mijn oudste nichtje Jette haar vakantievriendinnetje. We staan met z’n allen in de rij voor een ijsje, wanneer Franka, mijn jongste nichtje, over mijn buik begint te aaien. Ik weet dat ze dat doet omdat ze mijn badpak van een glitterend, gouden stofje zo mooi vindt. Een paar minuten geleden vertelde ze me dat namelijk. Maar, dat weet het vriendinnetje van Jette natuurlijk niet.

Stomme vraag

Jette heeft de laatste jaren blijkbaar meer meegekregen van gesprekken tussen haar mama en mij dan we allemaal dachten. De toon waarop Jette antwoordt, maakt duidelijk dat ze het zó logisch vindt, dat het bijna een stomme vraag was van haar vriendin. Nu weet ik dat we horen te zeggen dat er geen stomme vragen bestaan, maar vanaf mijn 30e ben ik het daar niet meer mee eens. De Kindervraag, is echt een stomme vraag. Vindt de moeder van het vriendinnetje blijkbaar ook, want die zakt bijna door de grond met een vreemde grimas en een rood hoofd.

Pijnlijk onderwerp

Een kind kan hier natuurlijk niks aan doen. Het lijkt me handig om kinderen te leren dat ze niet zomaar van alles kunnen roepen tegen iemand, maar dit was erg onschuldig en dit meisje en haar ouders absoluut niet aan te rekenen. De rode wangen van haar moeder waren dus ook niet nodig geweest. Die maken voor mij alleen wel duidelijk dat deze vrouw begreep dat dit een non-issue is. Iets dat je als je ouder wordt, niet bespreekt of bespreekbaar maakt op eigen initiatief. Het is een onderwerp waar de desbetreffende persoon – man, vrouw, of non-binair – eigenlijk alleen zelf het gesprek over kan openen.

Mooi plaatje

Mij lijkt dat vrij logisch. Toch blijkt dat vaak niet zo te zijn. Als ik een euro zou krijgen voor iedere keer dat iemand een opmerking maakt over mijn kinderloze status, dan zou ik denk ik inmiddels een gloednieuwe Bugaboo kunnen kopen. De opmerkingen als ‘Staat je goed!’, nog daargelaten. Laatst had ik er weer een. Tijdens onze familie fotoshoot was er een setting waarbij mijn vriend en ik samen met mijn nichtjes op de foto gingen. Ze zijn helemaal weg van mijn grote, lieve man met zijn baard. Stonden we dan, alle twee zo’n mooi meisje op onze arm. Het was net echt. Ik denk dat iedereen die langsliep logischerwijs dacht dat het onze kinderen waren. De fotograaf vond het ook een mooi plaatje. ‘Zo, kunnen jullie vast even oefenen. Willen jullie eigenlijk ook kinderen samen?’  Ik zei niks, liet mijn vriend het woord doen. Maar voor dat lukte, deed de fotograaf en nog een schepje bovenop. ‘Vinden jullie het vervelend dat ik dat vraag? Je hebt natuurlijk ook mensen die er moeite mee hebben. Om ze te krijgen, bedoel ik dan’.

Kinderwens

Ja, dat weet ik erg goed. Ik was zo verbouwereerd dat iemand zijn eigen stomme vraag durfde te beantwoorden, dat ik niks gezegd heb. Ik ben weggelopen en heb ook niet meer gehoord wat mijn vriend erop geantwoord heeft. Ik ben er niet aan toe om in te gaan op de details, maar het doet me pijn. Ik vind het al lastig genoeg dat mijn vriendinnen, kennissen en collega’s een voor een hun kindjes aankondigen. Ik ben altijd blij voor ze, echt waar, maar het is dubbel als je zelf ook een grote kinderwens hebt. Ieder kraambezoekje drukt je vervolgens met je neus op de feiten. Ik trek de goedbedoelde bemoeienis van andere mensen daarnaast dan ook echt niet.

Niet vragen

Na dit incident met de fotograaf bedacht ik me dat ik er eigenlijk wel iets van had moeten zeggen. Juist om hem mee te geven, dat hij dit bij de volgende mannen en vrouwen die hij gaat ontmoeten, misschien inderdaad beter niet meer kan vragen. Het lukte me op het moment niet, vandaar dat ik er nu maar over schrijf.

Ander verdriet

Het is deze man eigenlijk ook niet aan te rekenen. Al vanaf kleins af aan krijgen we mee dat ons levenspad bestaat uit volwassen worden, een partner vinden en kinderen krijgen. Kijk naar mijn nichtjes en hun vriendjes en vriendinnetjes. Zelfs als kleuters zijn ze al zo gespitst op baby’s in buiken en vader en moedertje spelen. Maar zelfs de moeders en vaders van deze kindjes kunnen hun eigen verdriet hebben, leerde ik afgelopen week. Mijn zus vertelde dat ze zo verdrietig is omdat haar man geen vierde kindje meer met wil. Waar voor haar nog ruimte is in hun gezin, is het voor hem compleet. Dat verdriet mag er ook zijn, want dat heeft ook een plekje nodig. Zij vindt het dus weer moeilijk als mensen vragen wanneer er nog een bij komt.

Nadenken

Stomme vragen. Niet omdat het dom is om ze te stellen, want ik geloof er heilig in dat mensen het liefdevol bedoelen. Stomme vragen omdat ze gaan over onderwerpen die pijnlijk kunnen zijn. Ik heb ze vast in mijn onwetendheid toen ik jonger was, zelf ook weleens gesteld. We kunnen dat als maatschappij ook niet tegenhouden. Maar ik hoop wel dat we er over kunnen blijven praten. Elkaar kunnen vertellen wat het kan doen met de ander. Zodat we er de volgende keer even extra over na denken voor we ze stellen.