Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen moest een keer XTC proberen, de love drug. En het was fan-tas-tisch. In haar column van vandaag vertelt ze hoe het vooral een deurtje opende naar nog meer natuurlijk geluk.
Een paar uitzonderingen daargelaten, hebben al mijn vriendinnen het weleens gedaan, of doen het nog steeds. Ik denk dat we een jaar of zestien waren, de eerste keer op een festival. Een aapje, een spookje of een hartje – disconootjes, noemden ze het. Zelf wilde ik er nooit aan. Grotendeels uit angst, maar ik vond het ook niet nodig. Ik keek dan naar mijn meiden, terwijl ze in het zonnetje stonden te wiegen op muziek met een gelukzalige glimlach op hun gezicht. Zichzelf aaiend en iedereen binnen een straal van zeker tien vierkante meter knuffelend. Je hoorde in een halfuur vaker ‘ik hou van jou’ dan in een gemiddelde GTST-aflevering. Genieten, echt waar. Vooral omdat ik altijd kon levelen, ik had nooit het gevoel dat zij iets meemaakten dat ik miste.
Ibiza
Fast forward naar jaren later. Op Ibiza belandde ik met mijn twee beste vriendinnen in een van de meest exclusieve clubs: Ushuaïa, waar Kygo draaide die avond. Op een broeierige zomeravond stonden wij op een balkon in de club bij een stel vreemden naast een glazen badkuip. We konden onze favoriete dj bijna aanraken. Het leek alsof ik midden in een film zat. Mijn vriendin Whitley met haar ogen dicht, een glas champagne in haar hand, wilde haren, glitterjurk; we kenden elkaar toen alweer vijftien jaar. Vriendin Caro ernaast, die met haar glanzende ogen de lasers volgde die door het publiek schoten. Met mij sinds we anderhalf zijn. Kippenvel trok ondanks de 35 graden over mijn lichaam. Weer een avontuur. Wat een leven. En dat met ‘alleen’ maar alcohol.
I’m so lost in these summer nights
So lost in your crystal light
And even when this night is day
I won’t regret the words I’m saying
Yeah, I will never let you go
Pieken
Ik dacht dat ik me nooit gelukkiger zou voelen dan toen, en toch probeerde ik het twee jaar geleden. In een hotel. Samen met mijn, inmiddels, ex-vriend. The Love Drug. Ik zou een paar maanden daarna naar Expeditie Robinsonvertrekken en dit leek me de perfecte voorbereiding. Controleverlies over mijn lichaam ervaren, vind ik het engste dat er is. Dus als ik dat kon, dan kon ik alles, was mijn redenatie. Geen enkele reden om dan nog bang te zijn voor ook maar iets dat ik zou tegenkomen tijdens mijn Expeditie. En, eerlijk is eerlijk, ik was ook benieuwd geworden. Zo veel ongeluk, maar ook geluk ervaren in mijn leven. De pieken werkten blijkbaar verslavend. Ik wilde meer. En dus nam ik op mijn 27ste mijn eerste xtc-pil.
Het was fan-tas-tisch. Alles wat ze zeggen en meer is waar. Ik vergat de tijd, ik voelde me alsof ik zweefde. Alsof ik precies paste in de lucht in de kamer. De muren leken van suikerspin, de dekens waren zachter dan roomboter op kamertemperatuur. Mijn huid leek te bestaan uit glitters, in mijn hoofd leek ik op een unicorn. Nee, ik wás een unicorn. God, ik zou willen dat je erbij was geweest. Je zou je kapot lachen. Er is een filmpje van. Opgenomen voor mijn toekomstige kinderen om ze te vertellen hoeveel ik toen al van ze hield. Ik weet zeker dat ik het ze nooit ga laten zien. Want, anders dan je misschien nu denkt: dit wordt geen lofzang over love drugs. Ik wil je juist vertellen dat dit nog niks is.
Helen
Achteraf gezien ben ik blij dat ik het geprobeerd heb. Na zo’n ervaring kun je bepalen of het iets voor je is, of niet. Voor mij is het inderdaad niet nodig. Dat pilletje heeft, in combinatie met mijn levensloop daarna, een deurtje geopend dat leidde naar nog zo veel meer natuurlijk geluk. Niet lang na Expeditie Robinson ging mijn toenmalige relatie uit. Ik vond mezelf beneden rock bottom. Een plek die ik nodig had om weer een stap te zetten. Voor het eerst na het revalideren van mijn kanker was ik klaar met tijd ‘inhalen’. Ik kwam erachter dat ik in die bewuste relatie vooral bezig was iets op te vullen dat ik miste in mezelf: vertrouwen in het leven, gelukkig zijn met mij. Ik heb zo getracht iemand anders gelukkig te maken – omdat ik dacht dat ik daar zelf blij van zou worden en mijn plek op deze wereld daarmee zou valideren – dat ik mezelf totaal vergat. Na de kanker snapte ik niet helemaal meer wat ik hier deed. Dat de break-up dat besef losmaakte, daar ben ik nog altijd dankbaar voor. Ik moest mezelf verder gaan helen. Voorbij de grenzen van lichamelijk weer gezond worden en met de ergste mentale trauma’s verwerkt, had ik meer liefde in mijn leven nodig. Van mezelf. Het bewustzijn dat ik genoeg was. Dat ik van mezelf hield en het waard was om hier te zijn, zonder enige strings attached.
Bewust genieten
Mediteren, yoga, veel wandelen, uitvinden wat het nou eigenlijk was wat ik echt leuk vond om te doen, geen identiteit meer ophangen aan iets anders dan mezelf. Van een jonge vrouw vol ambities, ging ik naar Fien met kanker, vervolgens naar Fien uit de media – en nu ben ik nog steeds onderweg naar Gewoon Fien. Ik ga niet liegen. Het begin van het inslaan van dat pad was zwaar. Ik voelde me depressief, vroeg me elke dag af wat ik aan het doen was als ik affirmaties tegen mezelf uitsprak als: ‘Ik ben genoeg’, ‘Ik ben gelukkig’.Maar na maanden begon het beter te gaan. Ik begon zelfs weer te daten. Vervolgens trapte ik keihard in dezelfde valkuil: proberen gelukkig te worden via een ander. En ik klom er weer meerdere keren uit. Iedere keer kwam ik een stukje dichterbij.
Hoe verder ik kwam in dat proces, hoe vaker ik ervaarde dat mijn ware geluk niet in pieken zit, en zeker niet in een xtc-piek. Mijn vader vatte het precies goed samen in een gesprek dat ik met hem had, toen we een aantal maanden geleden een koffietje haalden: ‘Geluk vind ik overschat, omdat het zo’n doel lijkt te zijn tegenwoordig om ‘gelukkig’ te worden. Ik geniet op sommige momenten, daar ben ik me dan bewust van en dat vind ik genoeg.’ Dat bewust leren genieten van momenten, is wat geluk voor mij betekent. Het is iets dat je kunt trainen, iets dat je kunt oproepen op het moment dat je het nodig hebt of kunt uitvergroten als je het idee hebt dat je een ‘momentje’ hebt. Gewoon even uitademen, in, en weer uit. Even stilstaan. De tijd stoppen en een momentje maken, je herinnering leven. Die herinneringen kun je vervolgens weer terugroepen op een moment dat je je minder voelt. Door een muziekje aan te zetten dat je doet denken aan dat moment, door even te dagdromen of door gewoon even te stoppen met waar je mee bezig bent en het aan jezelf na te vertellen met een glimlach op je gezicht. Door dat ene pilletje ervaarde ik een gevoel dat ik dacht nooit te kunnen evenaren, maar als je oké bent met jezelf en bewust leert genieten, kom je op een nog veel mooiere plek: puur geluk, in jezelf.
Ondergaande zon
Afgelopen weekend had ik weer zo’n moment. Op het strand in Scheveningen, op een zondag die niet eens zo warm was, kreeg ik ineens het idee om een duik te nemen. Niemand in de zee, geen bikini mee. Zonder ondergoed onder mijn kleren zat ik daarna een wijntje te drinken op een vrij leeg terras. Het zand kriebelde tussen mijn tenen, mijn natte haar plakte in mijn nek. Door de druppels zeewater die nog in mijn wimpers plakten heen, zag ik de glinstering van de ondergaande zon in de zee. Ik was letterlijk even lost in the crystal light. Een klein moment, dat maar een paar seconden duurde. Geen aapje, spookje of hartje in het spel, maar gelukkiger dan een unicorn.
Over Fien
Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke twee weken schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen.
Volg ook haar leuke Instagram account:
Dit bericht bekijken op Instagram
Lees hier alle column van Fien.
