Columniste Fien Vermeulen ervaart regelmatig ‘onverklaarbare’ dingen in haar leven. In dit Halloween-weekend vertelt ze dat het soms best fijn is om te ervaren dat er meer is tussen hemel en aarde.

Als kind had ik vaker momenten die ‘vreemd’ waren. Zo was er die keer dat ik met mijn moeder en zus meeging naar een afspraak bij de homeopaat voor de astma van mijn zus. Ik mocht spelen in een hoekje van de kamer. Uit het niks heb ik tegen de arts gezegd: ‘Jouw vrouw is dood, toch?’ Het bleek een van zijn eerste werkdagen te zijn na haar begrafenis.

Praten in de slaapkamer

Meer dan eens vroeg mijn moeder met wie ik toch aan het praten was in mijn slaapkamer, als ik in bed lag. De mensen van vroeger, zei ik dan. Het beangstigde me niet, het voelde prima. De enige keer dat ik het als minder leuk heb ervaren, is een ochtend dat ik bij mijn beste vriendinnetje aankwam. Haar moeder was verdrietig en ik voelde haarfijn aan waarom. Ondanks dat ik niet wist dat zij een broer had, noemde ik zijn naam en wat er met hem was gebeurd. Hij bleek inderdaad te zijn omgebracht te zijn in Amerika.

Kinderen

Met de jaren nam het af. Er gebeurden steeds minder ‘gekke dingen’. Ze zijn nooit uit mijn hoofd gegaan, vandaar dat ik er later nog weleens over heb gelezen. Het schijnt dat kinderen ontvankelijker zijn voor het paranormale. Een van mijn nichtjes heeft het ook. Ze voelt soms dingen aan, die niemand nog weet. Een tijd geleden zat ze bij mijn moeder op schoot. Ze legde haar handje op de bovenkant van haar borst en zei tegen mama: ‘Die is ziek’. Een paar maanden later kreeg mijn moeder de diagnose borstkanker, in die borst.

Liedje

Afgelopen week waren er voor het eerst in jaren weer onverklaarbare dingen. De hele week leek het wel alsof ik wakker werd gemaakt. Vervelend was het niet. De lichten bleven maar knipperen, mijn koffiezetapparaat schoot een aantal keer uit zichzelf aan en uit, deuren gingen open en dicht en de geluiden die ik een nacht beneden hoorde, bleken uit mijn muziekbox te komen. Die speelde opeens Fields of Gold af. De versie van Eva Cassidy die ik altijd luisterde als ik niet kon slapen in het ziekenhuis. Die stond helemaal niet op in mijn Spotify waaraan de box gelinkt is. Ik heb daarna wel heerlijk geslapen.

Verklaringen

Natuurlijk kun je vast voor alles een verklaring vinden. Wellicht heb ik wat timers ingesteld die ik vergeten ben, tocht het ergens in mijn huis en zou ik lampjes moeten vervangen. Maar ik weet zelf dat die dingen niet waar zijn. Ik belde erover met mijn vriendin, waarvan ik weet dat zij ook weer vaker dit soort zaken ervaart nu ze haar zoontje heeft gekregen. Haar vader is overleden, maar ze voelt zijn aanwezigheid sinds haar zoon geboren is weer meer. Het lijkt ook wel alsof haar zoontje soms contact met hem maakt. Dan kijkt hij naar een foto van hem, en daarna zwaait hij naar ‘iemand’ in de woonkamer. Het gebeurt telkens op momenten dat ze zelf een knuffel kan gebruiken. Zoals na die keer dat haar kindje werd opgenomen in het ziekenhuis.

Troost

Wat ik ervan moet geloven of van moet denken, weet ik niet zo goed. Misschien zijn het hersenspinsels ie we onszelf aanpraten op het moment dat we iets nodig hebben. Wellicht wil ik mezelf wijsmaken dat er ‘iets’ is omdat ik het idee van niks na de dood heel naar vind. Wat ik wel weet, is dat ik altijd heb gevoeld of het vervelend is of niet. En zo lang ‘iemand’ mijn comfortliedjes blijft afspelen in de nacht wanneer ik wakker lig, vind ik het helemaal prima.

Over Fien Vermeulen

Qmusic radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke maand schrijft ze een column op wendyonline.nl. Ook schreef ze een boek over leven na kanker: Het regent zonnestralen.