Om het grootste cadeau dat Fien Vermeulen ooit heeft gekregen, heeft ze nooit hoeven vragen, namelijk onvoorwaardelijke liefde. Met ouders die van zichzelf, elkaar en hun kinderen houden, mag ze thuis nog altijd klein zijn.

Als kind hield ik al van verlanglijstjes. Ik schreef ze met verschillende kleuren potloden, maakte tekeningen en plakte er plaatjes op die ik knipte uit de Intertoys-gids. Voorafgaand aan het definitieve lijstje, was er altijd een longlist. Wekenlang was ik ermee bezig. Die longlist bracht ik dan terug naar een verlanglijstje met de dingen die ik het liefste wilde, met bovenaan mijn grootste wens.

Kind zijn

Van het lijstje in het laatste jaar voor ik naar de brugklas ging, weet ik nog dat het een lastige was. In de Intertoys-gids had ik een pop gezien. Een soort BABY born, maar dan zachter; hij zou aanvoelen als een echt baby’tje. Terwijl ik op school met vriendinnen kletste over make-up en de juiste kleur Eastpak-rugzak voor op de middelbare, keek ik thuis stiekem naar poppen. Mijn gevoel kon ik toen nog niet goed onder woorden brengen, maar terugkijkend denk ik dat ik verschrikkelijk worstelde met wie ik was op dat moment.

Thuis had ik veel behoefte aan kind kunnen zijn. Sommige nachten sliep ik nog bij mijn ouders in bed. Ik wilde graag nog worden voorgelezen en naar bed worden gebracht. Ik voelde me vaak klein en kwetsbaar. Dat in combinatie met het worden van een echte tiener, die zich begon af te zetten tegen haar ouders, een eigen weg wilde vinden en haar seksualiteit begon te ontdekken, maakte het een ingewikkelde fase voor mij.

Verlanglijstje

De peer pressure op school was ook al voelbaar. Vandaar dat ik me dat jaar stilhield tijdens de gesprekken over wat we zouden vragen van Sinterklaas. En omdat ik al een tijd niet meer geloofde, besloot ik ook – voor het eerst – met mama over mijn verlanglijstje te overleggen. Ik weet nog dat ik met haar aan de keukentafel zat en haar de babypop in de speelgoedgids liet zien. Ik vroeg haar of het gek was dat ik graag een pop voor Sinterklaas wilde, terwijl ik al ‘zo oud’ was.

We hebben er daarna nog een aantal keer over gesproken, tot ik klaar was om mijn definitieve verlanglijst samen te stellen. De pop stond er niet op. Niet omdat mijn moeder het een stom idee vond, maar juist omdat ze dat niet vond. Ze vertelde me dat het prima was om thuis, en waar ik ook wilde, nog met poppen te spelen. Dat ik zelf mocht kiezen waar ik me fijn bij voelde en dat ons huis bij uitstek een omgeving was waarin dat kon. Waar ik mocht zijn wie ik wilde zijn. Het maakte denk ik dat ik de pop niet meer nodig had om klein te kunnen zijn.

Wensen

Mijn verlanglijstjes zijn inmiddels vervangen voor lijstjes met affirmaties. Dat zijn de wensen die ik mezelf wens, zoals leven vanuit liefde en vertrouwen, dat ik mag zijn zoals ik ben en dat al mijn gevoelens ruimte mogen krijgen. Ik durf mezelf al die dingen te wensen, omdat ik op de meeste dagen genoeg van mezelf hou. Naarmate ik ouder werd, begon ik me ervan bewust te worden dat ik heb gekregen waar ik nooit om heb hoeven vragen, maar wat ik iedereen zou toewensen: een wereld waarin me is geleerd dat liefde onvoorwaardelijk is en dat liefde begint met een goed voorbeeld: ouders die veel van elkaar, hun kinderen en zichzelf houden. Ouders die dat in alles wat ze doen uitdragen. Een veilige en enorm liefdevolle omgeving waarin ik groot ben geworden, maar altijd klein mag zijn.

Over Fien

Qmusic-radiopresentatrice Fien Vermeulen overleefde lymfeklierkanker en wil mensen nu inspireren op het gebied van gezondheid, geluk en survivallen. Elke maand schrijft Fien een column op wendyonline.nlLees hier alle columns van Fien.