Het is inmiddels herfst en dat is te merken. Dat is zeker te merken voor hoog sensitieve personen, zoals ik. Het regent en wordt weer druilerig en als het najaarszonnetje flauw schijnt, wordt het aan het einde van de dag al snel wat frisser. De herfst geeft soms een melancholisch gevoel. De natuur laat het oude los. De blaadjes die vallen, de natuur die afscheid neemt van allerlei organismen, en dan niet alleen de blaadjes. De zomer wordt definitief uitgezwaaid en de blaadjes gaan definitief dood. Dat geeft mij ook een onbestemd gevoel. Een gevoel dat ik niet met beide benen op de grond sta.

Ik besluit daar niet meer aan mee te doen. Niet meer toegeven aan die melancholie en niet meer aan de dood te denken, ik ga goed aarden. In mijn vorige column heb je kunnen lezen dat ik in een soort lichte depressie gestort was, of dat het die kant op ging volgens mijn huisarts. Daar ben ik mee aan de slag gegaan, want het leven gaat door en we hebben allemaal tegenslagen te verwerken. Iedereen.
Dus, ik mag niet meer zeuren van mijzelf en ik mag niet meer zwelgen in zelfmedelijden, voor zover het zwelgen is, dat ben ik nog aan het onderzoeken. Misschien ben ik daarin te hard voor mijzelf. Laat mij het zachter zeggen: ik wil vanaf nu alleen nog maar positiviteit, zelfs in het verwerken van de negatieve zaken en situaties.

Hoe houd je veerkracht?

Velen vragen mij hoe ik dat doe. Allereerst helpt mijn gezondheid een handje mee. Gelukkig wel dit keer. Mijn lijf doet namelijk pijn, en daarom heb ik mijn jaarlijkse scan een stukje naar voren geschoven. Ik ben vorige week naar het ziekenhuis gegaan om te horen te krijgen dat ik nog steeds “schoon” ben. Wat een raar woord eigenlijk. Alhoewel, als je kanker in je lijf hebt, is je lijf een soort van “vies”, dus dat snap ik wel. Maar als ik het zo opschrijf staat het wel raar. Lang verhaal kort: ik heb er weer een jaartje bij kunnen tekenen in volle gezondheid. Dat betekent dat ik nu weer bewust kan gaan leven in plaats van onbewust overleven. Ik merk wel dat mijn goede uitslag geen tovermiddel is voor alle uitdagingen die zich nog aandienen in mijn leven, maar het is een grote pleister op mijn wonden. Verzachting van de mantelzorg die ik negen maanden aan papa gegeven heb en aan mama in Spanje. Een pleister op de wond van het rouwproces van het overlijden van mama en papa.

Ondertussen rouw ik door. Rouwen om dat verlies van papa en ook nog om dat verlies van mama. Het is zoals het is en de uitdrukking: ‘alleen tijd kan de wonden helen’. Ik geef dat proces dus maar tijd en de ene dag gaat dat beter dan de andere dag. Mijn meditatie momenten en yoga heb ik ook weer opgepakt. Dat stond een tijdje stil, vanwege alle perikelen. Nu gaat het weer volle kracht vooruit. Geen andere excuses meer voor mij. Gezonder eten, mijn lichaam en dus geest, beter verzorgen hoort hier ook bij. Ook ga ik nu mijn huis aanpakken. Doordat ik het appartement van papa moest leegruimen omdat het verkocht was, had ik geen tijd om mijn eigen huis in te richten en mijn eigen rotzooi op te ruimen. Ook moest ik op en neer reizen naar Spanje voor mama en daar het achterstallig onderhoud van mama aanpakken. Hoe toepasselijk. De rotzooi opruimen en aan de slag met achterstallig onderhoud. Dit is niet makkelijk, zeker niet omdat er spullen van mijn moeder en mijn vader bijzitten en dat is dan nog alleen maar de materie. Laat staan de geest..

Het ultieme loslaten

Dit is niet makkelijk, zeker niet omdat er spullen van mijn moeder en mijn vader bijzitten en dat is dan nog alleen maar de materie. Laat staan de geest… Hoe neem je afscheid van die dingen die je doen herinneren aan je leven van vroeger. Hoe laat je materie los, die ooit onlosmakelijk verbonden was met en aan je ouders? Het ultieme loslaten, het definitieve afscheid nemen. Dat is momenteel mijn reis. Daarnaast is het toverwoord: veel leuke dingen doen. Heel veel leuke dingen doen. Vooral met vriendinnen en vrienden op stap. Weer naar buiten, ook al heb je er geen zin in. Afspraken maken. Voorheen zou ik op de bank blijven liggen, omdat ik gewoon de puf niet had om op te staan, om mijn op te tutten, om mij op te peppen. Alleen de gedachte maakte me al totaal moedeloos. Nu ga ik door. Nu ga ik verder. Ook al hangt er een sluier over mijn hart terwijl mijn hart onder die sluier gewoon door klopt… Dat betekent dat ik in datzelfde leven ook gewoon door mag gaan.

In iedere dag zit wel iets moois. Een knuffel, een wandeling met de hondjes, een goed gesprek met een vriendin of een whatsappje van mijn zoon. Een nieuw meubelstuk voor mijn nieuwe huis, een heerlijke relax behandeling die mijn lichaam weer helemaal ‘aan zet, meewerken voor een goed doel. Het zijn de kleine dingen die het doen. Een groots en meeslepend leven is nu even niet meer aan mij besteed. Dat heb ik ooit mogen ervaren, dus dat kan van mijn bucketlist af. Echter, een leven vol tegenslag is ook mijn ambitie niet. Een leven met ziektes en verlies is zeker geen lolletje, maar alles is te relativeren.

Laatst heb ik een gala voor het goede doel mogen presenteren. Het doel was om ‘loopmachines’ naar Nederland te brengen. Dat geeft mensen met een loopbeperking of mensen die zelfs helemaal niet meer kunnen lopen, de mogelijkheid om weer te leren lopen. Daarbij heb ik een prachtig meisje van 4 jaar gezien, dat niet kon lopen. Met behulp van deze machine kon ze weer lopen, althans op de machine. Dan word ik even stil. Ik kan nog lopen. De dame die het gala organiseerde heeft door een ziekenhuisbacterie haar vermogen om te lopen verloren. Ook zij zet nieuwe stapjes in het leven, dankzij dit apparaat, maar zelfstandig lopen zit er nog niet in. Ik sprak laatst iemand die nog maar voor 30% kan zien, ik zie echter voor 100%. Vrouwen helpen met hun borstkanker proces of met het herstellen van hun narcistische relaties.

Dit soort momenten zorgen ervoor dat ook ik nieuwe stapjes in het leven zet en ga zetten, zonder te denken hoe slecht ik het heb. Die tijd moet voorbij zijn. Ik leef nog, ik loop nog, ik kan zelfs rennen als het moet en ik zie nog alles. Schouders eronder zetten en een schop onder mijn kont. De dagelijkse routine doorleven en de zware momenten doorstaan. Inademen, Uitademen. Het kan altijd erger, veel erger. Mijn glas is niet half vol, ook niet half leeg. Ik heb weer een glas dat is al goed genoeg en wie weet, is dat glas binnenkort wel weer helemaal vol.