Chimène van Oosterhout is blij met ‘gravinfluencer’ Eloise van Oranje-Nassau van Amsberg, die op een terrasje een man tot de orde riep na racistische uitspraken. Want hoewel we in Nederland hard ons best doen, wordt ook Chimène nog regelmatig op haar ‘kleur’ beoordeeld en bestaat racisme nog steeds in Nederland.

Het zijn inmiddels modewoorden: diversiteit, inclusiviteit, gelijkheid, gelijkwaardigheid. Ontstaan en gevormd door de omstandigheden in de loop der jaren. Want voorheen bestond het uiteraard ook, bijvoorbeeld diversiteit: de mix van verschillen tussen mensen. Of dat nu op het gebied van bijvoorbeeld gender, geloof, kleur, leeftijd of religie is. Er zijn namelijk altijd verschillen en er waren altijd verschillen en er zullen altijd verschillen blijven.

Verschillen

Inclusiviteit zorgt ervoor dat er een omgeving gecreëerd wordt waarin alle individuen, ongeacht hun verschillen in bijvoorbeeld achtergrond, cultuur, genderidentiteit, seksuele geaardheid of geloof, zich toch veilig, gewaardeerd en welkom voelen. Dus dat woord heeft ook altijd bestaan en zal altijd blijven bestaan.

Nederland doet erg haar best op dit gebied, en probeert echt heel modern en wakker te zijn en toch lukt het, tot op heden, niet altijd even goed om op dit gebied grote stappen te zetten. Als ik nu naar mijzelf kijk; ik ben een vrouw van kleur, op leeftijd inmiddels (gelukkig, dat heb ik toch maar weer gered tot nu toe, oef), mijn geloof is het bestaan van ‘iets’ tussen hemel en aarde, maar van oorsprong ben ik katholiek. Vraag mij alsjeblieft niet wat er precies tussen hemel en aarde is, en hoe dat werkt, want dat is bizar complex voor mij en ik geloof ook voor ieder ander. Ik doe inmiddels mijn uiterste best om te onderzoeken wat dat ‘iets’ nu eigenlijk is. Zeker als je veel meemaakt in het leven, wordt die levensvraag alsmaar groter en de verschillen, en de oneerlijkheid hier op aarde, alleen maar duidelijker. Het is nog altijd schrikbarend zorgwekkend, deze moderne en prachtige krachttermen, die door velen echt wel nageleefd worden, maar door te veel mensen nog helemaal niet helaas. Om een voorbeeld te geven: televisieland.

Televisieland

Na het coronatijdperk, wat overigens totaal vergeten lijkt te zijn door de mensheid, alsof het nooit plaatsgevonden heeft, lijkt onze maatschappij een transformatie te hebben ondergaan. Na wat hobbels, diepe dalen en zware hindernissen, die ik in mijn eigen leven heb moeten nemen, ben ik er wel weer aan toe om vol positiviteit weer aan het werk te gaan en projecten op te starten. Ik zit inmiddels, langzaam maar zeker, weer in mijn energieke flow.

Een leuk televisieprogramma produceren en eventueel presenteren, ligt binnen mijn mogelijkheden, naast alle andere projecten waar ik mijn energie de afgelopen tijd aan gewijd heb. Echter: nergens lijkt men te wachten op een vrouw van kleur, respectabele leeftijd en nog meer van de bovenstaande unieke eigenschappen. Schokkend genoeg wordt er nu nog steeds, anno 2023, gemeld dat er al een vrouw van kleur in hun stal zit, dus dat ze al voorzien zijn. Als ik dan antwoord dat er ook tientallen blonde vrouwen, en trouwens ook nog steeds de meerderheid mannen, met blauwe, groene of grijze ogen, heel soms ook bruine ogen, en ongekleurde huid, bij de zender of omroep in dienst zijn, dan wordt er in alle talen gezwegen. Of geen antwoord gegeven, alsof mijn vraag nooit gesteld is. Vaak zijn er niet eens gekleurde mensen bij die zender te vinden blijkt, als ik dan nader onderzoek pleeg.

Ik heb mij er nooit zo mee beziggehouden, omdat ik zelf als persoon niet naar kleur, leeftijd of geloof van iemand kijk, maar wel naar karakter, gedrag, en kwaliteiten van een persoon. Heel naïef was ik mij er dan ook niet van bewust dat sommige mensen dat wel doen en dat dat ook de maatschappij beïnvloedt. Heel erg jammer.
Maar, laat ik positief blijven: ik vind het goed dat het gebeurt. We zijn gestart. We worden voorzichtig wakker. We zijn met z’n allen bezig met een transformatieproces.
Op de vragen van mijn vriendinnen, zwart, wit, bruin, geel of rood of welke kleur dan ook, of ik ooit gediscrimineerd ben in mijn leven, moet ik dus helaas bevestigend antwoorden.

Dat begon al toen ik op mijn zevende levensjaar uit Curaçao naar Nederland kwam en in een piepklein dorp in het zuiden van Nederland kwam te wonen.
Op mijn eerste schooldag werden mij de woorden: ‘pinda’, ‘dropstengel’ en ‘chocotruffel’ toegeroepen, toen ik met mijn moeder over dat enorm grote speelplein liep.

Heldin

Ach, ik ben groter gegroeid en heb dit alles overleefd en ik moet daarbij vermelden dat ik pinda’s, dropstengels en chocotruffels heerlijk vind.
En wat ben ik ontzettend blij met onze ‘gravinfluencer’ Eloise van Oranje-Nassau van Amsberg. Op een terrasje luisterde zij naar een, geënsceneerd weliswaar, gesprek, van een witte man, die zijn zogenaamde broer en zijn zwarte vriendin zeer racistisch uitlegde dat je als witte man niet met een zwarte vrouw mag omgaan, laat staan een relatie met elkaar hebben. Eloise heeft ingegrepen met de krachtige woorden: ‘What the f*ck ben jij f*cking racistisch? Doe effe normaal joh. Het spijt me, maar dit is zoooo racistisch!” Heldin.
Kijk, dit is een groot voorbeeld voor velen.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf, door dit soort wanpraktijken te corrigeren. Bravo, er is nog hoop.