Nadat ze herstelde van een burn-out, nam Bente van de Wouw (27) het heft in eigen handen. Ze liep in haar eentje de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Het bracht obstakels met zich mee, maar het werd de mooiste tijd van haar leven.

Hoe kwam je op het idee om de Camino te lopen?

‘Het idee speelde al tijden door mijn hoofd. Na het zien van een aantal films over zulke tochten, wist ik het zeker: dit wilde ik ooit gaan doen. In 2017 kreeg ik een burn-out. Mijn toenmalige vriend en ik waren op vakantie in Kroatië toen ik merkte dat er iets goed mis was: ’s nachts kreeg ik opeens geen adem meer. Achteraf bleek het een paniekaanval te zijn geweest. Het heeft drie uur geduurd voordat ik weer de oude was. Maar ik luisterde niet naar mijn lichaam en bleef nog twee weken op mijn vakantieplek, terwijl ik beter meteen naar de dokter had kunnen gaan. Datzelfde jaar liep mijn relatie stuk omdat mijn toenmalige partner en ik uit elkaar groeiden tijdens mijn burn-out. Nadat ik was hersteld, liep ik in de duinen. Daar wist ik mezelf ervan te overtuigen om het gewoon te doen. Een maand later zat ik in de trein, onderweg.’

Een maand later al. Hoe heb je je in die korte tijd voorbereid?

‘Stilzitten kon ik tijdens mijn burn-out niet, dan raakte ik in paniek. Daarom wandelde ik al veel. Maar echt lange wandelingen maakte ik nooit, dus ik was niet echt voorbereid. Ter plaatse kocht ik een kaart, ik zou het allemaal wel zien, dacht ik. Als ik kon herstellen van een burn-out, moest die wandeling me ook wel lukken. Tijdens de tocht heb ik vaak genoeg gedacht dat ik naar huis wilde, het was soms loodzwaar. Maar ik leerde om het dag voor dag te bekijken. Morgen kan het zo weer anders zijn. Onderweg liep ik tegen tal van verrassingen aan. Op de kaart stond op een gegeven moment bijvoorbeeld dat er een vlak stuk aankwam, maar in werkelijkheid moest ik een supersteile berg op. Op de top van de berg werd ik emotioneel. De berg stond voor mij symbool voor een overwinning. Ik was zo ongelofelijk trots op mezelf.’

Wat is het bijzonderste dat je daar hebt meegemaakt?

‘Over de tocht deed ik in totaal 31 dagen, waarbij ik geen rustdagen had en zo’n 25 kilometer per dag liep. Ik liep tot een bepaald dorp en sliep daar in een hostel. Tijdens mijn tocht kwam ik veel mensen tegen. “Buen Camino,” zei je dan tegen elkaar. Dat was een ongeschreven regel. Zo kwam ik ook een zestigjarige man uit Amerika tegen, in een hostel. Hij was een sok aan het breien voor zijn vrouw en ik kletste met hem. Telkens als je iemand ontmoette, wist je niet of je diegene ooit weer zag. Maar bij hem was dat anders. Halverwege kwam ik hem weer tegen, we bleken hetzelfde tempo te lopen. Op een gegeven moment gingen we samen lopen. We hebben heel bijzondere gesprekken gevoerd. Hij voelde als een vader voor mij.’

Hoe kijk je terug op de reis?

‘De dag erna zei ik: “Dit nooit meer”, maar twee weken later miste ik het al zo erg. Tijdens de tocht had ik het gevoel dat ik voluit leefde. Ik zou het zo weer doen, alleen dan een andere route. Langs de kust bijvoorbeeld.’

Bente schreef het boek ‘Onderweg’ over haar burn-out en haar tocht naar Santiago de Compostella.