Anne-Marie (59) droomde er altijd al van om in haar eentje de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te lopen, maar als moeder van drie kinderen vond ze daar nooit de ruimte voor. Tot haar zoon haar aanmoedigde en zei: ‘Ga.’ Ze liep de pelgrimstocht van 800 kilometer lang in 35 dagen, het werd een ervaring die ze nooit had willen missen en ze voelt nog altijd de kracht die deze reis haar heeft gegeven.

Ontroerd

‘Eindelijk zag ik na 35 hele intense dagen het eindpunt in zicht. Het was op een heel mooi plein waar in het midden een hele grote kathedraal stond. Ik hoorde een harp op de achtergrond spelen en daar zag ik mijn man op een muurtje zitten met een bos bloemen. Het was net een moment als in een film. Ik moest huilen en voelde de tranen over mijn wangen glijden. Het was zo mooi, maar heel zwaar. Het enige wat ik kon denken: ik heb het gedaan! Ik voelde heel veel vreugde om mijn familie weer terug te zien.’

Avontuur

‘Al rond mijn veertigste had ik interesse om een pelgrimstocht af te leggen, maar ik durfde nooit te gaan omdat ik bang was dat mijn gezin niet zonder mij kon. Ik heb drie zonen en een man; een druk gezinsleven dus. Ik had mijn werk en daarnaast ook mijn taak als moeder, maar ik heb altijd tegen ze gezegd dat deze bedevaartstocht op mijn bucketlist staat. Inmiddels vloog de tijd voorbij en waren mijn kinderen ouder en zelfstandiger. Op een geven moment kwam ik de kamer binnenlopen van mijn zoon. Hij was aan het studeren en zei tegen mij: “Mam, je bent gezond, je wil het al zo lang dus neem de stap en ga!” Dat was het laatste zetje dat ik nodig had.’

De tocht zelf

‘In 2016 heeft mijn man mij naar Rotterdam gereden en toen ben ik met de trein gereisd naar het beginpunt van de bedevaartstocht in Saint-Jean-Pied-de-Port in Zuid-Frankrijk. Je kunt de tocht verdelen in drie stukken: het fysieke, geestelijke en spirituele stuk. De pelgrimstocht start in de Pyreneeën, waarbij de route veel door de bergen gaat. De focus ligt in dit stuk echt op je lichaam. Het vergt heel veel spier- en wilskracht. Het was echt een heel pittig stuk.

Het geestelijke stuk was, in vergelijking met het begin van de tocht, heel saai. Het was een open vlakte met veel wind wat alsmaar bleef duren. Dit geeft je de tijd om na te denken omdat er zo weinig afleiding is, je gaat je heel erg focussen op je geest.  Ik heb veel nagedacht over mijn jeugd en aan mijn vader. Hij is overleden toen ik nog jong was. Ook dacht ik aan mijn eigen onzekerheden en werd ik heel bewust van mezelf. Het was confronterend, maar ook heel fijn. In deze grote vlakte zag ik een wit steentje liggen. Bij een bedevaartstocht is het een ritueel dat je iets meeneemt wat symbool staat voor jouw reis. Het steentje symboliseerde mijn kracht en mijn liefde voor mijn vader.’

Laatste kilometers

‘Na die 600 kilometer kwam ik aan in het laatste gedeelte van mijn reis. Ik werd betoverd door het uitzicht in de bergen en voelde ik dat dit de plek was om mijn witte steentje achter te laten.  Op dat moment heb ik een hele grote zwaai gegeven en het steentje weggegooid. Precies daarna hoorde ik een Koekkoek, het voelde als een teken van mijn vader, alsof hij mij van boven aanmoedigde en wilde laten weten: Kom op meisje, je bent er bijna, ga door. Ik was ook heel moe want ik had er al 600 km opzitten, dus ik had het echt nodig. Ik ben toen in het zonnetje gaan zitten met muziek een bakje koffie, je kon mij niet gelukkiger maken.’

Alleen

‘Ik heb er heel erg bewust voor gekozen om deze tocht alleen te maken, omdat ik in het dagelijks leven al omringd ben met heel veel mensen. Ik ben een type dat als ik met iemand samenloop ik mij op de ander richt en dat wilde ik niet. Ik wilde echt heel bewust alles alleen meemaken. Je bent je veel meer bewust van de natuur en je omgeving. Elke mier, elk briesje en elke steen ga je waarderen. Soms ontmoet je ook mensen en daar loop je dan even mee samen, maar na een aantal kilometers splits je weer op. Het allermooiste aan deze tocht vond ik dat ik zoveel mensen heb leren kennen met verschillende verhalen en culturen. Ik heb ook echt vriendschappen gesloten, daar ben ik heel dankbaar voor.’

Aanraden

‘Ja, ik zou het echt aan iedereen aanraden! Het brengt rust, je komt tot jezelf, het kan je inspiratie geven en de natuur biedt troost. Ik ben nog krachtiger geworden, omdat ik dit heb gedaan. Ik heb drie paar schoenen versleten, maar deze ervaring nemen ze mij nooit af.  Het heeft mij doen beseffen dat ik niks moet uitstellen, ik moet mij niet door twijfel en onzekerheden laten tegenhouden. Het heeft mij laten inzien hoe belangrijk het is om dingen gewoon te proberen en niet zo onzeker te zijn. Mijn motto na de pelgrimstocht is echt: ‘Gelukkig zijn met de simpele, kleine dingen.’

Gelukkig met de kleine dingen

‘Na mijn tocht heb ik een boek geschreven over mijn reis met heel verrassend de titel: ‘SimpelWeg Gelukkig’. Van tevoren had ik niet op de planning staan dat ik over deze reis wilde schrijven. Maar uiteindelijk voelde ik me toch geïnspireerd en dacht ik: waarom niet? Ik heb een schrijfcoach ingehuurd en ben begonnen, stap voor stap. Het is een boek geworden waarin ik terugblik op de tocht, op mijn jeugd, verhalen vertel over de ontmoetingen met mensen en uiteindelijk ook nog tips geef voor het aanschaffen van spullen. Het is echt een ‘allround boek’ voor als je plannen zou hebben om deze bedevaartstocht te lopen. Inmiddels zit ik aan mijn 7^e druk en elke dag verkoop ik nog boeken. Ik had nooit kunnen dromen dat ik mijn verhaal kan delen met anderen. Ik krijg zoveel positieve reacties dat mensen geïnspireerd zijn, kracht uit mijn verhaal hebben gehaald en er is een vrouw geweest die ook echt mijn boek heeft meegenomen tijdens haar tocht, als steun in de rug.

Ik heb door deze tocht heel erg gemerkt dat je met kleine dingen, al heel gelukkig kan zijn. Je hebt niet veel nodig om geluk te ervaren!’

Lentespecial

Vanaf donderdag ligt de nieuwe lentespecial met het thema Naar buiten! in de winkel. In de special vertellen Bente, Mijke en Francine over de pelgrimstocht die zij liepen. Francine liep het St Olavspad, Bente liep ook naar Santiago en Mijke liep naar Rome.