Ze belden met elkaar. Broer en zus. Zij vanuit Utrecht, hij vanuit Rotterdam. Het idee ontstond om de drukke, snelle wereld van nu achter zich te laten en met elkaar door Nederland te reizen in een busje. De natuur in. Om een project te starten, genaamd Roadstories, waarbij ze met jongeren in gesprek gaan over belangrijke onderwerpen die hen bezighouden. Om verbondenheid te creëren en de stilte op te zoeken. Sem (21) studeert psychologie, Abel (25) bestuurskunde. Beide nu door corona vanuit huis, hun busje.
Waar staan jullie momenteel?
Abel: ‘We staan nu bij de Vinkeveense Plassen. Onze vader woont daar, dus we zijn even bij hem op bezoek. Het is heerlijk hier. We zitten letterlijk aan het water, dus vanochtend hebben we allebei gezwommen. De temperatuur van het water wordt al wat warmer in vergelijking met 2 maanden geleden, toen onze reis startte. Nu kunnen we echt zwemmen. Aan het begin van onze reis konden we ons alleen een beetje onderdompelen in het water, zo koud was het.’
Wat vinden jullie ouders ervan dat jullie samen op reis zijn gegaan?
Abel: ‘Onze ouders vinden het helemaal geweldig dat we dit met elkaar doen. Ze zijn trots op ons dat we deze stap hebben ondernomen. Om weer terug te gaan naar de basis en de eenvoud. Met ons project, Roadstories, proberen we zoveel mogelijk jongeren te inspireren op gebied van persoonlijke groei en creatieve uitingen zoals muziek. Onze ouders herkennen die passie ook, aangezien zij vroeger een nomadisch bestaan hebben gehad, waarbij muziek een grote rol speelde. Met muziekprojecten hebben zij de wereld rondgetrokken en namen zij ons als kinderen mee. Wat dat betreft treden wij nu in dezelfde voetsporen als hen destijds.’
Sem: ‘Als pubers wilden we het totaal anders doen dan onze ouders. Toentertijd hebben wij ons een beetje afgezet tegen hun leefstijl. Nu doen we vrijwel hetzelfde als zij vroeger. Ze kijken waarschijnlijk met een grote grijns naar wat wij nu doen.’
Hebben jullie altijd al als broer en zus een goede band gehad?
Sem: ‘Die band was er inderdaad al van jongs af aan. Natuurlijk hadden we vroeger ook wel kleine dingen, zoals wie in de hoek van de bank mocht gaan zitten, maar daar bleef het dan wel bij. De laatste jaren zijn we nog meer naar elkaar toe gegroeid. Dat maakte de stap om samen in de bus te gaan wonen makkelijker. We inspireren elkaar en delen veel.’
Is de band met elkaar sterker geworden nu jullie samen in de bus wonen?
Abel: ‘Onze band is in de afgelopen twee maanden alleen maar hechter geworden. We leven op twee vierkante meter, maar delen ook veel dezelfde interesses en passies. Die basis voelt zo natuurlijk, dat dicht bij elkaar leven niet lastig is. Ondanks dat we veel met elkaar zijn, kunnen we allebei ons eigen ding doen. Ik kan me helemaal voelen bij Sem zoals ik mij voel.’
Sem: ‘Het is ook heel belangrijk om allebei je eigen ding te kunnen doen. We zijn ook twee aparte mensen en hebben allebei ons eigen leven. Als broer en zus zijn we met elkaar verbonden en die band helpt ons om zowel samen dingen te ondernemen als alleen.’
Sem en Abel tijdens hun ochtendmeditatie
Welke passies hebben jullie met elkaar gemeen?
Sem: ‘We hebben allebei de passie om iets moois bij te willen dragen aan de wereld. We delen daarnaast het gevoel dat we niet helemaal meer passen in de snelle en maakbare maatschappij van nu. Dat was voor ons ook de reden om deze reis te ondernemen. Ook zijn we beide geïnteresseerd in persoonlijke groei en die interesse delen we weer met andere mensen via ons project.’
Abel: ‘We vinden het ook interessant hoe we zo gezond mogelijk kunnen leven en hoe we met zoveel mogelijk energie in het leven kunnen staan. Daarnaast denken we samen na hoe we het leefklimaat op aarde nog mooier kunnen maken. We zijn van mening dat de wereld vrij individualistisch is geworden. Daarom zijn we, met Roadstories, nu opzoek naar andere jongeren, die net zoals wij, dat samen met ons willen doen. We zoeken daarmee de verbinding met onszelf en met mensen om ons heen.’
Wat houdt jullie project Roadstories precies in?
Abel: ‘Roadstories bestaat uit drie dingen. We willen muziek maken met jonge talenten in onze bus, we leggen verhalen vast van jongvolwassenen in de vorm van een podcast en ook leggen we ons eigen leven vast. Dat doen we door middel van blogs, via Instagram en op onze website. Om te laten zien wat we tegenkomen, welke lessen we ontvangen en om deze vervolgens weer te kunnen delen met zo veel mogelijk mensen.’
Sem: ‘We hebben prachtige ontmoetingen met mensen, zoeken de eenvoud op, vinden verbinding in de natuur en komen tot nieuwe ontdekkingen. De wereld is voor ons belangrijk. Daar willen we aan bijdragen met Roadstories, maar ook door zelf bijvoorbeeld geen vlees meer te eten en zuinig te leven. Die bewustwordingen zitten allemaal in het leven wat wij nu leven.’
Sem en Abel in de bus
Wat hebben jullie tot nu toe geleerd van deze reis?
Abel: ‘Zelf merk ik dat ik door minimalistisch te leven, ik het leven veel kleurijker ervaar. Ik was gewend om in de stad te leven, veel sociale contacten te hebben en veel spullen. Mijn geluk toetste ik aan externe dingen. Door het leven in de bus, zijn veel van die dingen weggevallen en ben ik teruggegaan naar de basis. Naar minder. Ik ben met minder gelukkig. Door deze reis kom ik beter tot de kern van wat ik wil in het leven, wat mijn normen en waarden zijn en waar ik energie van krijg. Ik leer mijzelf op een nog dieper niveau kennen. Dat is niet altijd leuk, want er zitten ook moeilijke momenten tussen. Ondanks dat ik mijzelf tegenkom, merk ik dat dit mijn passie is. Het is mijn levensenergie.’
Sem: ‘Ik merk nu hoeveel energie het leven in de stad mij kost, als ik een borrel heb of een ontmoeting met vrienden. Eerst zat ik altijd in die drukte, nu moet ik weer een dag bijkomen van alle indrukken. Dat is confronterend. Wij hebben het geluk dat we deels uit die drukke wereld kunnen stappen, om te kijken hoe het ook anders kan. Door los te komen van externe prikkels, durf ik mezelf vaker in de spiegel aan te kijken. Hoe meer ik naar mezelf luister, hoe beter ik voor mezelf zorg en hoe meer ik open sta voor de wereld om mij heen. Deze reis is een nieuw en spannend avontuur, maar het voelt goed. Het is waardevol om door de angsten heen te gaan en te zien wat er mogelijk is, in plaats van te kijken naar de obstakels.’
Wat hopen jullie na deze reis mee te nemen?
Sem: ‘Ik hoop deze plek in mezelf mee te nemen. Als het leven straks weer drukker wordt, wil ik het oog van de orkaan kunnen opzoeken en mezelf niet voorbij lopen. Ons doel is om een half jaar in de bus te wonen, maar deze leefstijl wil ik ook daarna voortzetten. Misschien op een andere manier. Ook het project waar we mee bezig zijn, wil ik voortbouwen. Het heeft zo veel potentie om met ons mee te groeien. We staan met Roadstories aan het begin van ons levensproject.’
Abel: ‘Ik hoop mezelf nog beter te leren kennen. Daarnaast hoop ik dat het project zoveel mogelijk mensen mag inspireren en herkenning mag bieden. Dat wij een stem mogen vertegenwoordigen en iets kunnen bijdragen aan een echtere wereld. Een wereld waarin er openheid is om te delen met elkaar. Dit leven, het gevoel wat ik ervan krijg, zou ik niet meer willen inruilen voor de stad. Deze beweging die we hebben gemaakt, heeft een blijvende impact. We hebben iets moois te pakken. Dit is wat we willen doen.’
